Ήταν μια εποχή στην άκρη της μοναξιάς
Καθόμουν κάθε βράδυ κι αφουγκραζόμουν
το χτύπημα του αγέρα όπως έμπαινε μανιασμένος
στη θάλασσα, άκουγα γόους μακρινούς
σκηνών που δεν έζησα
πονούσε η γη αβάσταχτα
και τα μοιρολόγια ξεπρόβαλαν
ολοένα ανόητα
σαν μια ανούσια εκζήτηση
Η θάλασσα, η άσβεστη
πεινασμένη θάλασσα
δεν είχε χορτάσει
ακόμη από πτώματα
Είχε αρχίσει αυτή η μοναξιά
να μου γίνεται συνήθεια
καθώς συνοδεύονταν από
ένα διαρκές παραμιλητό
για πράγματα που ποτέ δεν θα λέγονταν
και που κρύβαν στον κόρφο τους
την οίηση της αλήθειας
Είχα μέσα μου χρίσει στέρεη μιαν απάτη
Αυτή ήταν η ανάγκη μου
Κι ο έρωτας που κατοπινά έλαμψε
για μια στιγμή στον ορίζοντα
σαν μαργαριτάρι που καίγονταν στη μαύρη νύχτα
ένας φυσικός σπασμός μια ακούσια διαφυγή
από αυτό το θαλάμι θανάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου