Οι φάροι ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές
και τα σεντόνια μου αλμύρα.
Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα
και στα όνειρα ζούσα συμφορές.

Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν
με μίσος κι απορία.
Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα
και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι
εκείνος που χαμογελά.

Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές
κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι
να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται
κι ας μην τους σώσει ποτέ.




Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9

η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο 

Ωδή ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα

Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα

Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά

Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει
Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος

[1]

Φωτ. sara.robin

Αύγουστος

Αυγουστιάτικος άνεμος, Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν

αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά

κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του.

Νιώθω μέσα στο στήθος μου

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω

σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και

χαρούμενος,

προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι

κάθεσαι και

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις

φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

Οδυσσέα Ελύτη, «Ο Αύγουστος»

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
    κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε
    πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
   κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
   κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

Από τη συλλογή Ήλιος ο πρώτος (1943)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 285]

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

Οι εραστές τ’ Αυγούστου- Ιωσήφ Μπρόντσκι

Οι εραστές τ’ Αυγούστου,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με λουλούδια στα χέρια έρχονται,

τ’ αόρατα καλέσματά τους τραβούν στις αυλές,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με κόκκινα πουκάμισα και μισάνοιχτα στόματα

τρεμοσβήνουν στα σταυροδρόμια,

εξαφανίζονται στα σοκάκια,

τρέχουν στις πλατείες.

Στους εραστές τ’ Αυγούστου

αχνοφέγγουν στη βραδινή ατμόσφαιρα

οι ερυθρόλευκες γραμμές των κεντημένων λουλουδιών πάνω

στα πουκάμισά τους,

φωτίζονται τ’ ανοιχτά παραθύρια στις σκοτεινές αυλές

κι αυτοί όλο πηγαίνουν κι όλο τρέχουν σε κάποιο κάλεσμα.

Να και το δείλι της ζωής, να και το δείλι που δίπλα περνά απ’ την πόλη,

να το που χρωματίζει τα δέντρα,

που σβήνει τη λάμπα,

που γυαλίζει τ’ αυτοκίνητα . . .

Στα στενά σοκάκια βιαστικά ηχούν οι παρέες,

γύρισε πίσω, έβγα στο μπαλκόνι και πέταξε το παλτό.

Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.

Οι γαλάζιες ανταύγειες των διαφημίσεων κυλούν από τις στέγες

κι εσύ κοιτάζεις κάτω, δίχως ποτέ και με κανένα θέση δεν αλλάζεις,

συνομιλώντας με τον εαυτό σου.

Να τα λουλούδια και τια διαμέρισμα με το νέο έρωτα,

με το καινούριο μαστίγιο, που μπαίνει σε κύκλο νέο,

παραδίδοντας τον εαυτό του με νέα κραυγή και νέο αίμα,

παραδίδοντας τον εαυτό του, αφήνοντας τα λουλούδια να πέσουν απ’ τα χέρια του.

Το νέο δείλι θορυβεί,

κανείς δεν θα επιστρέψει στη νέα ζωή,

κανείς δε θα περάσει κάτω απ’ το μπαλκόνι για να ‘ρθει να σε δει,

κανείς δε θα σου παρασταθεί,

κανείς δε θα σου σταθεί,

πιο κοντά, απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου,

απ’ τα λουλούδια,

απ’ ότι είσαι εσύ στον εαυτό σου.

(Ιωσήφ Μπρόντσκι, 1961, Οι εραστές τ’ Αυγούστου. Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

Ο έρωτας ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Ο έρωτας δεν ρωτά.
Δεν ζητά το λόγο ευγενικά.
Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.
Δεν υπολογίζει λογικές.
Ζει κάτω από χόρτα ξερά
έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά
μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται...
Σκαρφαλώνει στα πόδια σου
τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου
κατακτά τα φρούρια
σπάει τις πανοπλίες.
Σε γυμνώνει.
Σε αποτελειώνει.
Σε συνθλίβει.
Σε αφήνει μόνο.


Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25

Χαρακτικό έργο "επεστρεφε"
(Λεπτομέρεια)Λινογραφια, 2023, γιωργος Α. Κωνσταντίνου

Η Λογική ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Τα παράλογα να δούμε λογικά

και τη σιωπή μαγεία

μα τι νομίζεις πως είμαστε εικόνες για τάματα και προσευχές;

Το τίποτα να κάνω νησί στον ωκεανό

και τις λέξεις σου πέταλα μιας ανθισμένης βουκαμβίλιας

Αυτή είναι η λογική

Αφιέρωμα στον Πατέρα [Α']

O Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ και η κόρη του Σονόρα 

σε άρθρο της εφημερίδας The River Press

Κ.Π.Καβάφης, Ιερεύς του Σεραπίου

Τον γέροντα καλόν πατέρα μου,

τον αγαπώντα με το ίδιο πάντα·

τον γέροντα καλόν πατέρα μου θρηνώ

που πέθανε προχθές, ολίγο πριν χαράξει.

 

Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα

της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ

εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον,

εις κάθε σκέψι είν’ η προσπάθεια μου

η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται

τους αποστρέφομαι. — Αλλά τώρα θρηνώ·

οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου

μόλο που ήτανε — φρικτόν ειπείν —

στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς.

 

[1926*]

1926: Alexandria Railway Station, Egypt.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Παλαιοί μόνιμοι κάτοικοι

Εδώ περιφέρονται κ’ οι σκιές των προγόνων μου.
Κάποτε μάλιστα θαρρώ πως ανοίγει
του μεγάλου, ακατοίκητου παλιού μας
σπιτιού το παράθυρο ο πατέρας μου.
Πως βγάζει σιγά-σιγά το κεφάλι, βγάζει
το χέρι. Με το μεγάλο του δάχτυλο
μου δείχνει στο βάθος κάτι
σαν όνειρο, κάτι σαν ένα περι-
πλανώμενο, άπιαστο, ουράνιο τόξο.
Τον ρωτώ
αν αυτό που βλέπω μπορεί να είναι
η ειρήνη. Με ακούει και αθόρυβα,
χωρίς ν’ απαντήσει, κλείνει σιγά-σιγά
το παράθυρο πάλι ο πατέρας.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Γιώργος Τζιας, Πατρός του Αγίου

Στην αγκαλιά του Ήφαιστου μεγάλωσες.
Το αμόνι και το σίδερο, οι παιδικοί σου φίλοι.
Σφυρί, καλέμι και φωτιά, τα πρώτα σου παιχνίδια.
Δούλεψε παραγιέ δούλεψε, αυτό είναι το ριζικό σου.

Στα υπόγεια φαρνατζίδικα, έδεσε το κορμί σου.
Στράντζα και κύλινδρος ρουφήξανε το εφηβικό σου αίμα.
Μουντζούρα, ιδρώτας, βάσανα, της νιότης σου η εικόνα.
Δούλεψε βλαστάρι δούλεψε, αυτό είναι το ριζικό σου.

Στο παγωμένο μέταλλο ξέσπασε η οργή σου.
Η τέχνη των μαστόρων σου γαλήνεψε το νου σου.
Στα ροζιασμένα χέρια σου εφώλιασεν η γνώση.
Δούλεψε άνθρωπε δούλεψε, αυτό είναι το ριζικό σου.

Μπέσα, αντριλίκι και καρδιά, μοίρασες στους δικούς σου.
Τεχνίτης, μάστορας μαζί, έγραψαν στο όνομα σου.
Της λαμαρίνας γητευτής η εικόνα στα όνειρα μας.
Δούλεψε μάστορα δούλεψε, αυτό είναι το ριζικό σου.

Μάστορα, φίλε, αδερφέ, της εργατιάς καμάρι.
Του Προμηθέα είσαι απόγονος, της ανθρωπιάς πατέρας.
Η γειτονιά μας κάστρο σου, το σπίτι μας απάγκιο.
Δούλεψες μάστορα δούλεψες, μας έπλασες ανθρώπους.

Είμαι σαν Εσένα - Κατερίνα Ατσόγλου [19/06/2016] 

Πατέρα

ακόμα σε αναζητώ

δεν με κατάλαβες ποτέ

ούτε εγώ εσένα.

Στέκεσαι σιωπηλός

στέκεσαι μακριά μου

δεν έτρεξα ποτέ

στην αγκαλιά σου.

Σκληρός σαν το μυστρί

που μας έθρεψε

και καθαρός σαν το νερό

μες τον ασβέστη.

Πατέρα μου έλειψες πολύ

ήθελα στον αέρα αγκαλιές

και βόλτες με ποδήλατο

ήθελα να έχω χρώμα ροζ για 'σένα...

Είμαι σαν εσένα

σκληρή και μόνη!

Διαμαντόπουλος Διαμαντής (1914 - 1995)

Σοβατζής, 1949, Μεταξοτυπία , 59,5 x 49,2 εκ.

Γιάννης Βαρβέρης, Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς

Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.
Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.
Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.
– Είσαι καλά; Του λέω.
– Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.
– Άντε, στην υγειά σου, είπε.
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
– Δεν πίνεις; Ρώτησα.
– Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω…

 Γιάννης Βαρβέρης 

Ανέστης Ευαγγέλου, Υπεραστική συνδιάλεξη

Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε

ο πατέρας μου.

Στείλε μου μερικά

πενηνταράκια ούζο, μου είπε,

και καναδυό κούτες τσιγάρα

σέρτικα, να κάθουμαι τα βράδια

να σας συλλογιέμαι.

Και -να μην

το ξεχάσω- και πεντέξι δίσκους

φωνογράφου μ`εκείνα τα παλιά, ξέρεις,

ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.

Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες

και που να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια

της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ` ουρανού.

Πηγή: Ανέστης Ευαγγέλου «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ» 1956-1986, σελ.234, Εκδόσεις Παρατηρητής

Μάρβιν Παυλίνα, 2016

Ο πατέρας μου καμιά φορά, γίνεται υπερβολικός. Ρώτησε τις προάλλες το νεκροθάφτη αν βλέπει συχνά ποντίκια στους τάφους επειδή το βρήκε τόσο θλιβερό τα σώματα που αγάπησε να τα μασουλάνε τα ποντίκια. Σαν παιδί μάζεψε τσιγκάκια από τα γυάλινα μπουκάλια της πορτοκαλάδας και αναμετριόταν με τα γειτόνια ατελείωτες ώρες. Θα 'θελε, λέει, να έχει αναλώσει λιγότερο χρόνο στο παιχνίδι των δρόμων. Του είπα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από εκείνην του παιδιού και πως εκείνος την έχασε πια για πάντα. Στο παιδικό μου ημερολόγιο έγραψα «μην ξεχάσεις ποτέ τι σε κάνει να διαφέρεις από τους μεγάλους» αλλά δεν έγραψα τι. Ο πατέρας μου είπε πως είναι τώρα πιο χαρούμενος από ποτέ. Πιο πολύ κι απ' όταν ήταν παιδί. Τον ρώτησα δύσπιστα γιατί. Μου απάντησε πως δε θυμάται πια ποιο απ' τα δυο του πόδια έχει χειρουργήσει. Κάποια πράγματα, δεν είναι ποτέ εκτός θέματος. Ιστορίες απ' όλον τον κόσμο μου, Κίχλη, 2016

Ήταν Μάιος ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχασα στα χαρτιά

έχασα στην αγάπη

έχασα το σπίτι μου

τους φίλους μου

έχασα τη ζωή που ονειρευόμουν

και τώρα πληρώνω δόσεις

και ληξιπρόθεσμες οφειλές

να σώσω μια χώρα στα πρόθυρα του θανάτου.

Τις Κυριακές κοιτάζω τις βιτρίνες,

μοιάζουν κουρασμένες γυναίκες

που προσπαθούν να συμμαζέψουν τ’ άπλυτα

και να ταιριάξουν ένα ζευγάρι κάλτσες.

Κάποιες Κυριακές τουλάχιστον

θυμάμαι τον πατέρα ν’ ανάβει μια φωτιά

κι εμείς ν’ απλώνουμε τα χέρια·

ήταν Μάιος κι εγώ χαμογελούσα.

 

 Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, Αθήνα 2024, [σελ.42]

 

8 Μαρτίου ~ Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας

 

 

 

 

 

 

Τα ακριβοθώρητα ~ Κατερίνα Ατσόγλου ( για την Mahsa Jina Amini)
 
Κορίτσια με πόδια γυμνά
λύνουν τα πολύτιμα κι ακριβοθώρητα
μαλλιά τους,
 
σαν τις χαροκαμένες μάνες
που σκύβουν πάνω από των μονάκριβων
τα σώματα.
Τραβούν τα ρούχα τους μοιρολογώντας
και κλαίνε ουρλιάζοντας σαν λύκαινες.
 
Σαν τις κοπέλες που προδόθηκαν
κι έμειναν στους φάρους γαντζωμένες
προσμένοντας τον γυρισμό,
πριν ακουστεί το πρώτο κλάμα.
 
Έτσι κι αυτά, κορίτσια γενναία,
τολμηρά, άφοβα,
κοιτούν στα μάτια τους δυνάστες
ελπίζοντας να τις λυπηθούν
της Θέμιδος οι κόρες.

 

 

 

πίνακας Ξανθίππη Λευθεριώτου

 

 

 

Γιώργος Σαραντάρης ~ Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα».
Ἐπιμέλεια καὶ Ἀνθολόγηση Μαρία Ἰατροῦ.
Ἐκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Ἀθήνα 1999.


"J'ai cueilli ce brin de bruyère"
G. Apollinaire


Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ 'λέγε πὼς μ' ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ 'λέγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ' ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη.

φωτ. Erina Espiritu

Ασφοδελός Λειμών~ Σοφία Π. Σαμόλη (Στην Μαχσά Αμινί από το Ιράν) Σε βλέπω να έρχεσαι με τα μαλλιά ανακατεμένα κάτω από τον βαρύ ουρανό. Σε μονοπάτι παρθένο οι πατούσες αίμα στάζουν μα τα κόκκαλα καλά κρατούν, οδεύοντας στο ξέφωτο μία Ανατολή οργής που διεκδικεί τα χρώματά της. Χτένισε τα μαλλιά σου, το ύφασμα πανί στον αέρα στέργει τα φύλλα που πέφτουν, χαιρετά μία δειλή άνοιξη που αχνοφαίνεται, - αλλάζει ρότα ο χρόνος -. Ανθίζει χωρίς ρίζες, νερό κόκκινο σήμερα νίφτηκε η μέρα. Έρωτας το άνθισμα, υνί σ' αχόρταγη γη που ξυπνά. Γυναίκα μοναδική, του παράπονου, σκάψε, ίδρωσε κι έπειτα σκούπισε με την μαντήλα το μέτωπο, κοίτα τον ήλιο καθώς στεγνώνει τον έβενο μαλλιά σου, κατάματα καίει το φως. Ο ρόγχος του θανάτου σειρήνα, λάδι στων ψαλιδιών τις λάμες, τούφες που αφήνονται στον αέρα τον φόβο φοβίζουν. Ανεξίτηλα τυπώνει η ιστορία, παιανίζει στα απεγνωσμένα μάτια μιας γέννας παιδί δύστοκο, καρπό μένους, χωρίς βραχιόλι στο χέρι προγραμμένο, πόνοι στη μήτρα σεμνοί, ευλογημένο πρώτο κλάμα, ροζ γυμνό. Κλείστε τις φυλακές μάγισσες, στο λίκνο τους φυτρώνει ασφόδελος, σιωπή μονάχα κάντε, ευλαβικά, νυχοπατώντας φτάστε, στους διαδρόμους άπνοα παίζουν και μοσχοβολούν μία χούφτα Άσιμα κορίτσια.

Η Άννυ Κένυ και η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ κάνοντας εκστρατεία για τις Σουφραζέτες.

Γυναίκα ~  Αθηνά Ζωγράφου

Δεν μ' ακούς

που σου μιλώ...

Κοίτα με

Σου μοιάζω

Τι κι αν έχω άλλη μορφή;

Δες μέσα μου βαθιά

Ορατές οι ρωγμές μου,

για να μπεις.

Έχω μια καρδιά,

όπως εσύ.

Πονώ,χαίρομαι,

όπως εσύ.

Αγαπώ

Αγαπώ κάθε ψυχή 

που γαλήνη και στοργή γυρεύει.

Γεννώ

Στα σπλάχνα μου

το μέλλον κυοφορώ...

Κοίτα με

Βαθιά εντός μου.

Μην αποστρέφεις 

το βλέμμα σου.

Είμαι εγώ

Η μάνα σου

Η γυναίκα σου

Η αδελφή σου

Η κόρη σου

Ίδιος έρωτας μας γέννησε

Ίδιος έρωτας 

θα μας αναγεννήσει...

Κοινή η μοίρα μας

πάνω στη γη

Κοινή η μοίρα μας

μπροστά στο τέλος...

Πιάσε μου το χέρι

Μην με πονάς...

 

 

 

 

 

Είμαι γυναίκα ~ Πόλα Κουραντίδου 

 

Είμαι γυναίκα !

Μια από τις πολλές που κυκλοφορούν

ανάμεσά μας .

Γιορτάζω !

Έτσι ορίστηκε μέσα από τους αμέτρητους συνεχείς αγώνες

για την κατάκτηση δικαιωμάτων για την ισότητα.

Είμαι εκτεθειμένη σε ακραία καιρικά φαινόμενα.

Δοκιμασμένη σε τεστ κοπώσεως, και αναβάσεις.

Ενίοτε και σε κατολισθήσεις. Επιτυχώς!

Τα μάτια μου ξέρουν να ικετεύουν

τα χέρια μου να σφίγγουν ,να πνίγουν κάθε φόβο και

ανασφάλεια.

Το μυαλό μου να υφαίνει ακατάπαυστα σχέδια αγάπης

στον ακούραστο αργαλειό της ψυχής μου.

Τα μαλλιά μου να σκεπάζουν την αμηχανία σου

Ο λαιμός μου αμφορέας Γεωμετρικής περιόδου.

Η αγκαλιά μου απέραντη όαση στην έρημο.

Ο κόρφος μου ζεστός και μυρωμένος.

Το σώμα μου καμωμένο να λατρεύει την ηδονή και

την μητρότητα.

Τα πόδια μου να πατούν γερά στη γη, ιδίως όταν

πεισμώνω. Κτητική όταν σε θέλω..

Καρφώνω την ματιά μου στην κρεμάστρα , αν ξέμεινε

κάποια ζακέτα.. Εγώ είμαι που ρωτάω..

-Θ΄ αργήσεις παιδί μου? και αν δεν πάρω απάντηση

την πόρτα ανοίγω , και τρέχω με λυμένα μαλλιά

που;

- Για να σε βρω παιδί μου !

Είμαι γυναίκα! Ταγμένη στους ρόλους μου

πιστά παραδομένη.

Σήμερα 8 Μαρτίου γιορτάζω.

 

 

Ζωγραφική: Πόλα Κουραντίδου

 

 

 

Υπερμετρωπία ~ Ξανθίππη Λευθεριώτου

Σαν ζύγωνε το βράδυ

άπλωνε την πετσέτα στα γόνατα

και μια λεκάνη νερό

για τα πόδια του.

Τα χέρια δεν τα κοίταζε ποτέ

ήταν τα ίδια

αυτά που είχε ράψει

το χάδι της.

Τα πόδια μόνο κοίταζε

τη σούστα απ' το σουμιέ

τα ελατήρια απ' το στρώμα

τις γρίλιες απ' την κάμαρη

και το βραχιολάκι της

με το κοχύλι πατημένο

στο πάτωμα

που όλα τα είχε δει.

 

 

Βικτωρία Μαργαριτοπούλου: Η πρώτη γυναίκα γιατρός που γράφτηκε το 1924 στον ΙΣΘ