Αθωότητα ~ Χρίστος Λάσκαρης

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή

όταν χαράζει ευτυχισμένη

και δυναμώνει

και σε μέρα ξετυλίγεται.

τίποτα

απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει.

φωτ. Erina Espiritu

Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα ~ Γιώργος Σεφέρης [Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ΄]

 

Σεισμόπληκτα παιδιά στον Κύκκο, φωτ. του ιδίου

Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα

Τὸν δ’ ἂνευ λύρας ὃμως ὑμνωδεῖ θρῆνον Ἐρινύος αὐτοδίδακτος ἔσωθεν θυμός, οὐ τὸ πᾶν ἔχων ἐλπίδος φίλον θράσος. ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ, 990 επ.

«Φαίνεται ο Κάβο-Γάτα…, μου είπε ο καπετάνιος δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσιτ’ άδειο ακρογιάλι ανήμερα Χριστούγεννα,«…και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την Αφροδίτη· λένε τον τόπο Πέτρα του Ρωμιού.Τρία καρτίνια αριστερά!»Είχε τα μάτια της Σαλώμης η γάτα που έχασα τον άλλο χρόνοκι ο Ραμαζάν πώς κοίταζε κατάματα το θάνατο,μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής στον παγωμένον ήλιοκατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός.Μη σταθείς ταξιδιώτη.«Τρία καρτίνια αριστερά» μουρμούρισε ο τιμονιέρης. …ίσως ο φίλος μου να κοντοστέκουνταν, ξέμπαρκος τώρακλειστός σ’ ένα μικρό σπίτι με εικόνεςγυρεύοντας παράθυρα πίσω απ’ τα κάδρα.Χτύπησε η καμπάνα του καραβιούσαν τη μονέδα πολιτείας που χάθηκε κι ήρθε να ζωντανέψει πέφτονταςαλλοτινές ελεημοσύνες. «Παράξενο», ξανάειπε ο καπετάνιος.«Τούτη η καμπάνα —μέρα που είναι—μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια. Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγεροςένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος. »Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,—σαράντα χρόνια αναβροχιά—ρημάχτηκε όλο το νησί· πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπουκαι φαρμακερά.Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα το είχαν τότε Αγιοβασιλείτες καλογέροικι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφιακι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή·τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώραπου σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.Απόδειπνα πάλι η καμπάνακαι βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας. Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλληχωρίς μύτη, χωρίς αφτί, προβιά κουρέλι.Έτσι με τέσσερις καμπάνες την ημέραπέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί. Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένεςξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλοςχαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.Ωσάν καράβι καταποντισμένοτίποτε δεν αφήσαν στον αφρό μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.Γραμμή!Τί να σου κάνουν οι ταλαίπωρεςπαλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτατο αίμα το φαρμακερό των ερπετών.Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι». «Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης. Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969

Το νήμα της ζωής ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχω μια Θάλασσα μέσα μου
με τρώει και με πίνει
με ταΐζει και με ξεδιψά.
Φέρνει στις ακτές μου όλες τις μνήμες
κι ύστερα τις τραβά ξανά μακριά
σε βαθιά νερά
άγρια.

Έχω μια Θάλασσα μέσα μου
με ξεπλένει από τα τίποτα
που γεμίζουν τα κενά μου.
Έχω μια Θάλασσα
που ξέρει να με πνίγει
και να μου κόβει το νήμα της ζωής
την κατάλληλη στιγμή.

Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 

2024

Ophelia art print by Shinichiro Yamada

 

Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Photo by Robert Doisneau, 1950

Τώρα ξέρω γιατί δεν μπορώ να σε ερωτευτώ,

γιατί η πόλη κοιμάται ήσυχα

μες στην απάθειά της.

Γιατί τα παιδιά πεθαίνουν

την ώρα που χαμογελούν

από έξυπνες βόμβες λευκού φωσφόρου.

Γιατί η φύση εκδικείται αμυνόμενη

καθώς αναζητούμε

νέους ήρωες, καθοδηγητές, λυτρωτές.

Γιατί οι λέξεις έχασαν το νόημά τους,

πούλησαν φθηνά το σημαινόμενο

και πέρασαν παράνομα στα χέρια αρχαιοκαπήλων.

Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024

Ποιήματα ~ Λάμπρος Μάλλιος

 

 

ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

 

Γεννήθηκα κοντά στο ποτάμι.

Κάτω απ' τον ίσκιο του πλάτανου,

της μουριάς και της κερασιάς.

 

Τα πρώτα βήματα πάνω στο χώμα

είχαν για στήριγμα το χέρι της μάνας

και το πόδι του πατέρα.

 

Οι πρώτες εικόνες

τα παραμύθια της γιαγιάς δίπλα στο τζάκι κάτω από το αμυδρό φως της λάμπας.

Τα πρώτα γράμματα στο χαρτί απ' το χέρι του παππού.

Τα πρώτα τραγούδια απ' το γραμμόφωνο.

Τα πρώτα παιχνίδια με μπάλα από κουρέλια.

 

Οι πρώτες μου ιστορίες είχαν ακροατές

τα στάχυα του σιταριού και του καλαμποκιού.

Και μεγαλώναμε.

Και μεγαλώσαμε.

Και κατάλαβα

πως το σύμπαν χωράει στην γλώσσα,

στην αγάπη και στον έρωτα.

 

 

 

 

"Οκρίβας", 2020, εκδόσεις "εντύπωσις"

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ

 

Φυσάει ένα ζεστό αεράκι από τα βάθη του παρελθόντος.

Οι αμαρτίες του καλπάζουν πάνω στον αφρό του κύματος.

Φτάνουν στον διαβρωμένο βράχο

και κρύβονται στη σκιά του.

 

Πόσες καλημέρες προσποιηθήκαμε;

Όσες δεν είπαμε ποτέ.

Πιστεύαμε ότι μας ανήκουν όλοι οι άνεμοι.

Για να σηκωθούν οι χαρταετοί του εγωισμού μας.

Ταπεινή και λυτρωτική η πτώση με τις ενοχικές καλησπέρες.

 

 

 

 

 

13/6/24

 

 

 

 

 

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

 

Στη λίμνη της Αχερουσίας

κωπηλατεί ο γιος

του Ερέβους

και της Νύχτας.

 

Από τα βάθη ο αχός

μεταφέρει το άχος.

Όχι το δικό μου.

Των αλλωνών.

 

Την συμφωνία την κάναμε.

Τα βρήκαμε για τον οβολό

και δώσαμε τα χέρια.

 

 

 

 

 

 

ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

 

Θα 'ρθει κάποτε ο καιρός που θα συναντηθείς με τον εαυτό σου.

Θα κοιταχτείτε στα μάτια και θα περπατήσετε μαζί.

Είναι η ώρα της μεγάλης αλήθειας.

Είναι η στιγμή που γονατίζετε

για την πρώτη από κοινού εξομολόγηση.

 

Τώρα το ψέμα απαγορεύεται.

Σ' ακούει ο εαυτός σου

και σε κρίνει.

Για πόσο μπορεί να τον κοροϊδεύεις.

Στις δικαιολογίες και στα άλλοθι θα λαμβάνεις απαντήσεις από σένα.

Τώρα ξέρεις τα πάντα.

 

Και οι αλήθειες για τα ωραία και όμορφα;

Αυτές είναι τα μυστικά που σε συνοδεύουν

σαν δροσερό αεράκι ή σαν ένα κρύο ποτήρι νερού.

 

Αγκαλιά, γυμνοί στο δρόμο σαν νεογέννητα.

Λυτρωτική η συνάντηση.

Έχει τη γαλήνη του ωκεανού της μήτρας.

 

 

 

 

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

 

 

 

 

  

  

 

Αντικατοπτρισμός ~ Ηλίας Μάρκος

Σταγόνα σταγόνα
Οι γλάστρες με την φτέρη πλάι
Οι σκιές μας που λιγοστεύουν στο δειλινό
Οι άγγελοι που παίζουν σκάκι με τα αστέρια
Σταγόνα σταγόνα που δεν επιστρέφεις πια
Και εγώ που έχω με τόσα χρώματα
βαμμένα τα χέρια μου
Στον τοίχο του απολιθωμένου ονείρου
Τόση ατέλειωτη δίψα ακόμα.

φωτ. Ηλίας Μάρκος

Βισλάβα Συμπόρσκα (Wisława Anna Szymborska) ~ Ευχαριστίες

 

Χρωστάω τόσα πολλά

σ' αυτούς που δεν αγαπώ.

Την ανακούφιση καθώς αποδέχομαι ότι είναι

οι αγαπημένοι κάποιων άλλων.

Τη χαρά ότι δεν είμαι εγώ

ο λύκος για τα πρόβατά τους.

Την γαλήνη που νιώθω,

την ελευθερία μαζί τους

κι αυτά είναι κάτι που η αγάπη

δεν μπορεί ούτε να προσφέρει

ούτε καταφέρνει να μειώσει.

Δεν τους περιμένω

από πόρτα σε παράθυρο.

Καρτερική σαν ένα ηλιακό ρολόι

καταλαβαίνω αυτά που δεν μπορεί

να καταλάβει η αγάπη,

συγχωρώ

αυτά που δεν θα συγχωρούσε ποτέ.

Από το ραντεβού στο γράμμα

περνάνε μόλις λίγες μέρες ή εβδομάδες

όχι μια αιωνιότητα.

Τα ταξίδια μαζί τους είναι πάντοτε επιτυχημένα

όπως και τα κοντσέρτα που ακούσαμε,

οι καθεδρικοί ναοί που επισκεφθήκαμε,

τα τοπία που ξεχωρίσαμε.

Κι όταν μας χωρίζουν

επτά βουνά και ποτάμια

είναι τα βουνά και τα ποτάμια

που τα εντοπίζουμε αμέσως απ' τον χάρτη.

Σ' αυτούς οφείλεται το γεγονός

ότι ζω σε τρεις διαστάσεις,

σ' ένα αντιλυρικό και αντιρητορικό διάστημα,

μ' έναν ορίζοντα πραγματικό γιατί μετακινείται.

Οι ίδιοι δεν ξέρουν

πόσα κρατάνε στα άδεια τους χέρια

«Δεν τους χρωστάω τίποτα»

θ' απαντούσε η αγάπη

στο σχετικό ανοιχτό ερώτημα.

Μετάφραση: Καραβίτης Βασίλης

 

Φωτογραφία: Erina Espiritu 

Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου ~ Καλοκαιρινή σκέψη

 

Καλοκαιρινή σκέψη
ένα όνειρο μόνο έχω, να μπορούσαμε να πλημμυρίσουμε τα χέρια των νέων και των παιδιών με βιβλία, τα μάτια τους με ζωγραφική, το μυαλό τους με σκέψη, την καρδιά με συμπόνοια και αλληλεγγύη
κι όλα τούτα να τα πλούτιζαν, αντί για καινούρια ρούχα και αντηλιακά και μηχανήματα και γκάτζετ χωρίς αξία
και να ήταν η ψυχή τους ελεύθερη χωρίς να την κανοναρχούν οι ηθικολόγοι και οι κορέκτ, και το σώμα τους ελεύθερο χωρίς να το κακοποιεί ο κάθε παλιάνθρωπος...
και οι θάλασσες και τα νησιά του τόπου μας να ήταν λέει ξανά καθαρά και στα μέτρα του ανθρώπου και ήσυχα, και να τα διάβαιναν με ελαφρύ βήμα, και να μη βούλιαζαν από πελώρια σκάφη και χιλιάδες ταλαίπωρους περιηγητές,
και τα σχολεία τους να ήταν γεμάτα γνώση και ομορφιά και να έβρισκαν μια δουλειά και τα φτωχότερα, και να είχαν μια ασπίδα και τα πιο άτυχα, και πάνω απ' όλα να έφεγγε η ειρήνη και η φιλία και η δικαιοσύνη
και να τρώνε αμέριμνα το καρπούζι τους και να τρέχουν τα ζουμιά χωρίς να τα νοιάζει -
και τότε θα μπορούσαν να ζήσουν.

φωτογραφία: Κατερίνα Ατσόγλου [Αρχαίο Λιμάνι Κεγχρεών]

Ελένη Νανοπούλου

Έκοβε φέτες λεπτές τα λεμόνια, πολύ προσεχτικά και τις έβαζε σε ένα ποτήρι με νερό και πάγο και φρεσκοκομμένο δυόσμο από τον κήπο του. Μιλούσε για τη Ρόζα του, για τα λεπτά της δάκτυλα, τους φίνους αστραγάλους. Διέσχιζε τους κήπους βόρεια και ανατολικά και νότια και δυτικά, όλο δυτικά.

Με έχασα… είπε, «πήγα σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Κι της Ινδίας και σε ένα Σέρβικο στην Οστρότσκα Γκρέντα, κατέληξα στο Oxtotipac, στο Μεξικό, έφερα ότι κομποσκοίνι και πετρούλα μπορείς να φανταστείς. Η Ρόζα… έχει συλλογή από κομποσκοίνια και πέτρες, πολλά από αυτά είναι σε κούτες στην αποθήκη.

Καθόλου σώμα| κομμάτια βράχου και ο βράχος στο χώμα-άργιλος

καθόλου μάτια | δεν θα γεράσουν-είπε- και κλάψαμε εκεί-που λείπουν

μα κάτι εύθραυστο εκεί | και ούτε μια φορά από τότε-φιλί

Σαν κάποιος-λέει-σαν κάποιος να ξεκολλάει τα σχήματα

Εν τω μεταξύ-

η αφήγηση είχε κήπους και σώματα με κοιλότητες που συγκρατούν ανέμους

κατά τόπους είχε εποχές και ήχους και εκρήξεις και ένα άσπρο φόρεμα

πολύ χαμηλά ξαπλωμένο

ένα πλάσμα λίγο στο φως

λίγο στη σκιά

και μια μικρή βροχή

Αυτή η ψίχα της γης τι όμορφα που πλέει σαν ρούχο λινό.

Φωτογραφία: Ελε.Να. 2024

Εκκρεμότητες ~ Γρηγόρης Σακαλής

 

Σ’ ένα δωματιάκι

μ’ έναν φεγγίτη

διάγω τον βίο μου.

Ιδέες μεγάλες

οράματα ζωντανά

σχεδόν πραγματικά

δεν περιορίζεται

η ψυχή

ούτε φυλακίζεται

ολετήρας ο χρόνος

ψυχών και σωμάτων

με καταπίνει και μένα

στα βάραθρα της ανυπαρξίας

μα πρώτα έχω

κάποιες εκκρεμότητες να κλείσω

να γράψω

ν’ αγαπήσω

να ζήσω.

φωτ. @Erina Espiritu

Ανοιξιάτικες φωτογραφίες ~ Ηλίας Μάρκος

Μην στέλνεις άλλες ανοιξιάτικες φωτογραφίες
τα λίγα τους αγριολούλουδα μαράθηκαν αργά
μέσα στον απόκοσμο και βροχερό τους φόντο
διαιωνίστηκαν σπαρμένα στον υποσχετικό ορίζοντα
με τα θαμπά τους ανοιξιάτικα σημάδια
εδώ τώρα αρχίζει μια περίοδος ξηρασίας
με απρόσμενες κι ανισόρροπες καθημερινές βροχές
και μ’ ένα άνυδρο και θολό ρέμα
να κατατρώει αργά το χωμάτινο ρούχο μας
μια παρατεταμένη κι απροσδιόριστη αναμονή
να συντροφεύει τις μέρες μας
έτσι λοιπόν μη στέλνεις τ' απολιθώματα του καιρού
σφάλματα φωτός κι άλλα παράπονα κι ανησυχίες
μονάχα κοίτα την κάθε στιγμή στα μάτια
κι όπου κι αν βρεθείς άπλωνε το βλέμμα τριγύρω
ας πούμε αγκάλιασε τον κόσμο σε μια ματιά
δες τα πρώτα φανταχτερά βερίκοκα στο πιάτο
και δίπλα την κούπα με τον φρέσκο καφέ
το κλωνάρι του βασιλικού που μιλάει με το γυαλί
χαμογέλα δίπλα στον σκοτεινό βλέμμα του γείτονα
κι ας μην ήταν ποτέ εκεί κοντά
λόγω μοναξιάς κι άλλα διάφορα τέτοια
ντύσε με τα δροσερά κύματα της αιώνιας θάλασσας
κι αυτό το μακρύ κι άγνωστο καλοκαίρι.

Φωτογραφία: Ηλίας Μάρκος 

Ανήξεροι ~ Γιώργος Μπακλάκος

Λέμε δεν πήραμε χαμπάρι.

Μόνο σημάδι ενθύμησης η Ακρόπολη

που στέκει πάνω απ’ τη Νεκρόπολη.

Οι σοφοί κουκουλωμένοι στο πιθάρι,

εγώ στο πληκτρολόγιο κάνω το παλικάρι

κάθε μέρα περισσότερο κραυγάζω

να πείθομαι πως έτσι αλλάζω.

Θα φύγω δίχως να περάσω απ’ την ευθύνη

κατηγορώντας άλλους που τίποτα δεν έχει γίνει

αδιαφορώντας για το μόνο που άφησα σημάδι

της ιστορίας πως ήμουνα το ξεφτισμένο υφάδι.

Λέμε δεν πήραμε χαμπάρι.

Δρόμος της Αθήνας. Φωτογραφία: Antoine Bon από το βιβλίο Retour en Grèce, 1938.

Ποιητική ~ Ειρήνη Παραδεισανού

Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω
για το κομμάτι σίδερο
που ’χω καρφωμένο στα σπλάχνα
για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι
στις δυο χαράδρες
δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους
και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα
πέρα απ’ το βουνό της άγριας λαχτάρας.
Μέχρι τότε
ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους
που μύωπες οι ειδήμονες
θα βαφτίζουν ποιήματα.
Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια.
Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή.
Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο.
Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα.
Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια.
Μονάχα πάρτε το καρφί απ’ τα μάτια μου.
Κι αν δεν μπορείτε,
έστω
σταθείτε από κάτω
και
βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα.

( Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018 )

@Erina Espiritu

Μαργαρίτα Γριμάνη

Ποίηση είναι ένα αηδόνι που τραγουδά , σου ψιθυρίζει λόγια στο αυτί, λέξεις στο μυαλό , κι εσύ πασχίζεις να τις βάλεις σε μια σειρά που να βγαίνει νόημα....

Η φτώχεια

Της κάμερας το φως το λιγοστό

τους ίσκιους που κινούνται στον ασβέστη

το κλάμα του μωρού του πεινασμένου

κι αυτό το καρβέλι το ψωμί

το αραδιασμένο στο ξύλο πάνω

που έχει ποτίσει από τον ιδρώτα του μόχθου , μη τα περιφρονάς.

Πικρή είναι η φτώχεια μα πιότερο καλή

από τα πλούτη εκείνα που τον άνθρωπο σαπίζουν.

@Erina Espiritu

Υπήρξες ποτέ; ~ Λίνα Βαταντζή

 

Στο κέντρο ενός ξέφωτου

πώς μοιάζουν τα δέντρα που σε τριγυρίζουν;

Οι σκιές πονούν, το φως πονά

περνά ο χρόνος,

κελάηδημα καρδερίνας

σε κήπους πρώιμης άνοιξης -

κι εμείς αναζητούμε

συνεχώς

το κελάρυσμα του ποταμιού,

μα δεν προλαβαίνουμε το νερό

εμπειρία δίχως βάπτιση σε όσα ποθούμε

και μας αξίζει μια τρυφερότητα αμοιβαία -

πλατιά αντίληψη και μάχη τελετουργική

η ζωή,

βότσαλο στο ρέμα αγωνίζεται

να παραμείνει

μάρτυρας

μιας ομορφιάς που μας κυκλώνει

αλλά μας στεφανώνει

με κρίνους και αγκάθια -

και πώς να υπάρχουμε

χωρίς να θυσιαστούμε;

@Erina Espiritu

Έαρ ~ Μαρία Μαραγκουδάκη

Εκ του ασφαλούς η Άνοιξη επιτίθεται.

Αιώνες τώρα στημένα τα δόκανα.

Παραδινόμαστε αμαχητί και ευτυχείς.

Ψυχή τε και (προπάντων) σώματι.

Μαργιόλικο το Έαρ

Και όλα τα εαρινά επίσης.

Με αδιάντροπη αθωότητα, αλαζονικά και φιλάρεσκα

ξεδιπλώνονται ένα-ένα.

Έρωτες, υπαίθρια café, αλλεργίες, άνθη, πάθη,

λουλουδιασμένες βιτρίνες, έντομα,

φίδια, εσύ κι η ανελέητη ομορφιά σου.

Το εφήμερο.

Κάποιος πεθαίνει στα ψέματα και ανασταίνεται στ’ αλήθεια.

Ή μήπως αντίστροφα;

Αρνούμαι να διαλευκάνω το μυστήριο.

Ένα αεράκι πρώιμης εφηβείας ξεγλιστρά απ’ τον Αίολο.

Διαπερνά τις χαραμάδες της ιστορίας

και γρατζουνιέται στις τσουκνίδες.

-Αμόλα καλούμπα στο ανέφικτο.

-Τώρα! Όχι χθες…

(Έστω ότι... οδός Πανός 2010)

@Erina Espiritu

Η Στιγμή ~ Τάσος Σ. Μάντζιος

Σε θέση βρίσκομαι,
αναμφίβολα,
εξόχως δυσχερή.
Μα,
δεν θα μ΄ εμποδίσει
να απολαύσω τη στιγμή,
που,
έστω κι έτσι,
επιτέλους,
πετάω,
είπε,
στα νύχια του αετού
πιασμένη
η χελώνα.

Μια αλλιώτικη άνοιξη ~ Κώστας Βασιλάκος

Στα μελαγχολικά σου μάτια
ένα όνειρο τρεμοσβήνει
και ένα ψιλόβροχο
ποτίζει με φθινόπωρα
τα μοναχικά βράδια.
Άσε με να γονατίσω
μπρος από τα πάθη σου,
χάρισε μου τη θλίψη,
θέλω να φιλήσω τις πληγές
στα γυμνά σου πόδια,
να αλείψω με μύρο
τα ξεραμένα χείλη,
να φυτέψω κρινάκια
στων μαλλιών την αλμύρα.
Σήμερα ένας άνθρωπος
κάνει κήπο την καρδιά
να γείρουν κατά τον ήλιο
τα νοτισμένα χαμόγελα,
ένας άλλος σβήνει αρνήσεις
για να σεργιανίσουν ελπίδες
που έχασαν τους προορισμούς
σαν τα πουλιά στο γαλάζιο
και ένα πνιγμένο παιδί
σπρώχνει τα κύματα ως το γέρμα
ν’ αφουγκραστούμε το άδικο
στων ψυχών τ’ ανομολόγητα.
Τούτη την άνοιξη
κίτρινες μαργαρίτες,
κόκκινες παπαρούνες
και ανθισμένα κλαδιά
είναι τα αχ όλου του κόσμου.
Άσε με να κρατήσω σφιχτά
το χέρι της παραίτησής σου,
άσε με να σου λέω σ’ αγαπώ
και ας αποστρέφεις το βλέμμα.
Τούτη η άνοιξη θάναι αλλιώτικη,
είθε να 'ναι και βαθιά Ανθρώπινη.

Κώστας Βασιλάκος
21 Μαρτίου 2024