Αφροδίτες 2016 ~ Στρατής Φάβρος

Ήταν μια εποχή στην άκρη της μοναξιάς 

Καθόμουν κάθε βράδυ κι αφουγκραζόμουν 

το χτύπημα του αγέρα όπως έμπαινε μανιασμένος

στη θάλασσα, άκουγα γόους μακρινούς 

σκηνών που δεν έζησα 

πονούσε η γη  αβάσταχτα

και τα μοιρολόγια ξεπρόβαλαν 

ολοένα ανόητα 

σαν μια ανούσια εκζήτηση

Η θάλασσα, η άσβεστη 

πεινασμένη θάλασσα 

δεν είχε χορτάσει 

ακόμη από πτώματα 

Είχε αρχίσει αυτή η μοναξιά 

να μου γίνεται συνήθεια 

καθώς συνοδεύονταν από

ένα διαρκές παραμιλητό

για πράγματα που ποτέ δεν θα λέγονταν 

και που κρύβαν στον κόρφο τους

την οίηση της αλήθειας

Είχα μέσα μου χρίσει στέρεη μιαν απάτη

Αυτή ήταν η ανάγκη μου 

Κι ο έρωτας που κατοπινά έλαμψε 

για μια στιγμή στον ορίζοντα 

σαν μαργαριτάρι που καίγονταν στη μαύρη νύχτα

ένας φυσικός σπασμός μια ακούσια διαφυγή

από αυτό το θαλάμι θανάτου

Στην Λου ~ Στρατής Φάβρος

 
Είχα κάποτε μιαν ανάγκη αγάπης ακριβής
κι ήμουν μονάχος και μόνος σαν πουλί
κι ίσως ακόμη να μην είναι κι αυτό
αληθινό, πως πουλάκι σαν ήμουν
θα μουν μοναχό, Είχα κάποτε την ανάγκη
αλήθεια, μιας μικρής αγάπης αργυρής καθώς
μόνος σε θάλασσα μέσα παγωμένη νεκρή,
κι ήταν τότε που μ' ηύρες εσύ·

μου μιλούσες γλυκά κι η φωνή σου ζεστή
σ' αγκάλη μέσα στοργική με καλούσε κρυφά
κι ήταν η μόνη τότε ανάσα μες την πληγή
Αυτήν σου πέμπω την αγάπη θερμή
ως υπόγειο ύδωρ ακοίμητη και σιωπηλή
να φιλεί σε στα χείλη τα γλυκά κι απαλά
Κόκκινη μονάκριβη Εσύ μου Κλωστή
                   πάντα και πάντα
       αρμονική λευκή θεά και Ζωή

Στην Λου

@Masao Yamamoto 

Ρόδα ελπίδας ένα σονέτο παραίτησης ~ Στρατής Φάβρος

Κυλάω από το καθαρό ποτάμι
κλέβω από λόγια που ρίζωσαν
γιατί σε όλες τις πιο τρυφερές σου στιγμές
ήταν τα χέρια μου μέσα στα δικά σου
ήμουν, είμαι παντοτινός δίχως να είμαι
τρυφερός σαν αγέρι
δροσερός σαν την χλόη
θα σε γνωρίσω στην τρυφερότητα
θα σε αφήσω να με πληγώσεις
γιατί μόνο πληγώνομαι
και από το αίμα μου ανθίζουν
ρόδα ελπίδας

Αφροδίτες 2016

Στην Λου

 

 

 

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου ~ Κεχριές Κορινθίας, ιερό της Αφροδίτης.