Έμιλυ Ντίκινσον - Θεά του Ηφαιστείου ~ Δέσποινα Λάλα - Κριστ

 

[...] Και έφθασε η εβδομάδα του τέλους των μαθημάτων, και ο καθηγητής την τελευταία ημέρα ολοκλήρωσε τη θεωρία της ποίησης με τον ορισμό που έδωσε η Έμιλυ Ντίκινσον. Σοβαρός  από την έδρα, κοίταξε για ώρα πολλή τους μαθητές του και απήγγειλε, (πρώτη στροφή # 214):

I taste a liquor never brewed - 

From Tankards scooped in Pearl - 

Not all the Vats upon the Rhine

Yield such an Alcohol! 

Γεύομαι ένα ποτό που δεν ζυμώθηκε ποτέ - 

Από Κούπα ανασκαμμένη σε Μαργαριτάρι - 

Κανένα απ΄όλα τα Βαρέλια σ΄όλον τον Ρήνο

Δεν αποστάζει τέτοιο Ποτό!

"Μα αυτόν τον ορισμό θα έδινα στον έρωτα", είπε η μαθήτρια αυθόρμητα.

"Ο έρωτας και η ποίηση, οι άγγελοι του ανθρώπου!" συμπλήρωσε αυτός ανατρέχοντας στον Μποντλέρ (Baudelaire),  και η ματιά του γύρεψε τα μάτια της.

      

σελ.15

Περίληψη ~ Τζένη Μαστοράκη

 

Παιδί, η μάνα μου

μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών

και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου.

Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί

και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου.

Το πρωί μέτραγε τα όνειρα

και τα κατάγραφε σ' ένα τετράδιο.

Τώρα μου ξορκίζει

το τραγούδι απ' τα χείλια

όταν κοιμάμαι

και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου

γίνεται ένα κεντημένο κάντρο

που γράφει "Ελευθερία ή Θάνατος".

 

 

 Από τη συλλογή Το σόι (1978)

photo: Erina Espiritu

Κόκκινα Εκουαδόρ ~ Σοφία Π. Σαμόλη

 

 Έκτη Ακτίνα

 

Όμορφα που είναι

όταν τα θαύματα είναι κλειστά.

Χαζεύω τους αγγέλους στον ήλιο,

καθώς με τα νοερά παιχνίδια τους,

τ' ασώματα,

ξεπλένουν τα φτερά τους

στα παρτέρια μου.

Ποτίζουν τις γλάστρες

με τα κόκκινα γεράνια

και τα δικά μου Χερουβείμ ανθούν.

 

 

 

 

 

Βότσαλο

 

Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,

σαν ενθύμιο καλοκαιριού ανεκτίμητο.

Ψηλάφηση στης μνήμης το ξέφωτο.

Ένα σεργιάνι πλάι στο κύμα.

Πολυκύμαντη αφήγηση

που σπαρταρά στον αφρό.

Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,

το πιο ακριβό μονόπετρο του ήλιου.

 

 

 

 

 

Ασκαρδαμυκτί  

 

Δωροδοκώ

της πανίδας σου τον λύκο

για μια βόλτα μελίρρυτη

στην απέραντη χλωρίδα

των ματιών σου.

Ασκαρδαμυκτί.

 

 

 

 

 

Καδμεία Νίκη 

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Θα σου γυρίσει οράματα

δικές της πεθυμιές,

ουτοπίες γιομάτες χρώμα ανέμου

στροβιλίζονται γυρεύοντας αναπαμό,

γλυκά της μαργαρίτας πέταλα

ολόασπρα

μαδώντας τα, πνίγηκαν στη λήθη.

Βάψαμε τη γη της.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Στα βάθη της ορίζονται ονείρατα

ανείπωτα

διωγμένα από του νου το κάρμα,

ξεχασμένα στη δίνη του ανεκπλήρωτου,

στο φως της νύχτας,

στη σκοτεινιά της μέρας.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Ντρέπεται γυμνή η ψυχή της

στα τόσα της σκέψης θαύματα,

άφατες χαρές

γυρνάνε γύρω γύρω ψάχνοντας γη.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις

Κοπάζει τώρα,

σκιαμαχεί ατάραχη,

γιομίζει ανάσες και πνέει τα λοίσθια,

μια ιαχή βουβή πλανιέται,

δύστοκη,

βρόχος σφιχτός,

λουλούδι στην πέτρα

σπάει τα δεσμά της ίριδας

τα όμορφα φτερά τα κλείνει.

Οι αγγελιοφόροι των θεών σιωπούν,

αφουγκράζεται τη λαίλαπα τώρα,

τα κίβδηλα όνειρα σωρό

σιωπούν σαστισμένα.

Στάσου κι αγνάντεψέ τη τώρα.

Πλαγιάζει.

Λιποψυχά.

Κι απλώνει μειλίχια

το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα.

 

 

 

 

 

Λευκές παπαρούνες

 

Φούσκωσε η θάλασσα

και οι παπαρούνες μετέωρες

στα άπατα

το χρώμα τους ξεπλένουν.

Λευκές τώρα.

Άγριο άλογο η ελευθερία.

Ωκεανός

 

Πόσα ταξίδια

πόσα καράβια

πόσες θάλασσες

χωράνε

στο λακκάκι του λαιμού σου

απόψε

που απ' το παράπονο

βαθύς ωκεανός εγίνηκε.  

 

 

 

 

Μαλβίνα Ιωσηφίδου ~ Ποιήματα

 

« εκτίθεμαι »

Πάει να πει

Βγάζω προς  τα έξω

τα μέσα μου.

Γράφω στο χαρτί

κείμενα και έμμετρα,

τάχα αδιάφορα,

Εκεί μέσα , εγώ 

Αναρτώ στον τοίχο μου

καθώς σήμερα λέμε

το σχοινί της μπουγάδας

και κρεμάω με μανταλάκια

Επιθυμίες

Όνειρα 

Συναισθήματα 

Εμμονές 

Ενθύμια 

Ύστερα κρύβομαι 

πίσω από τον τοίχο μου 

και κλαίω 

για όλα αυτά που έγραψα   

για όλα αυτά που έσβησα.

Μετά αποφασίζω 

και ξανά

ΕΚΤΙΘΕΜΑΙ !

 

 

 

 

 

 « μικρός Νοτιάς »

Σαλιώνω των δακτύλων το δείκτη

Να δω σήμερα από πού φυσάει

Αυτός ο άνεμος

Μικρός νοτιάς

Της φιλύρας τα κέρινα κίτρινα φύλλα

Του γενέθλιου αστερισμού να τρεμοπαίζει

Σαν τα τσίνορά σου που μαρτυρούν 

Ότι όπου να ´ναι θα ξυπνήσεις 

Καφέ  θα ετοιμάσεις

Θα ανοίξεις τον υπολογιστή 

Να διαβάσεις το μήνυμα

Που σου έστειλα

Μα ακόμα δεν έγραψα

Πατάς το πλήκτρο πάλι και πάλι

Να κατεβάσεις το μήνυμα 

Που δεν θάρθει

Απρόσεχτα σκουντάς το φλυτζάνι

Μαυρίζει η οθόνη

 

 

 

 

 

 « Το αντικλείδι »

 

Αν τύχει κι έλθεις τις ώρες που λείπω

Να προσέξεις εκεί στον τοίχο

Υπάρχει ένα τούβλο χωρίς αρμό 

Μετακινούμενο συναίσθημα

Το τραβάς εύκολα

Θα δεις το αντικλείδι εκεί κρυμμένο

Το παίρνεις κι όλες τις πόρτες ανοίγεις

Αλλά φεύγοντας

Μια κι εγώ θα λείπω

Πετάς το κλειδί στη λίμνη, ή

Το αφήνεις στον άνεμο, ή

Το παίρνεις ενθύμιο

Μόνο βάλε πάλι το τούβλο 

-ακριβώς στη θέση του-

Για την ομοιομορφία του τοίχου

 

 

 

 

 

 « παυσίπονα »  

 

Στα στεγανά της ψυχής βόλεψα μυστικά και λάθη

Φίλοι μου και  παιδιά μου είναι που ονόματα έχουν

Συγχωρημένα και ασυγχώρετα όλα τα αγαπώ 

Αίμα από το αίμα μου και Σάρξ εκ της σαρκός μου

Από ένα παράθυρο θολά πολυκαιρισμένο τα κοιτώ

Ήσυχα είναι και βολεμένα και υπάκουα

Που και που στέλνω τη νοσοκόμα συνείδηση 

Εμπύρετες καταστάσεις να θεραπεύσει

Άλλοτε μια παραμάνα με μοιρολόγια να τα νανουρίζει 

Να μην ξυπνήσουν και πεινάνε απαρηγόρητα 

Κάπου κάπου τα επιθυμώ κι ανοίγω μια πόρτα αϋπνίας 

Όπως μια μάνα αγκαλιά που αφήνει το παιδί της

σε ξένα χέρια να πάει στη δουλειά 

Σκύβω και τα φιλώ κι αυτά δυνατά γραπώνονται 

με τα άυλα χέρια τους 

Τώρα πια που λιγοστεύουν οι δυνάμεις να τα  απωθώ 

Όταν με πνίγουν φιλιά βεντούζες που πονούν

σταλάζω στη μνήμη παυσίπονα και ηρεμιστικά 

της επιστήμης  που υπηρέτησα.

 

 

 

 

 

 « σενάρια συνωμοσίας »

Γλυστρούν ανά τους αιώνες

Οι εποχές των ανθρώπων 

Αλλάζοντας συνήθειες και τρόπους 

Αλλά και νόηση και συναισθήματα

Μεταλλαγμένος σε κάθε καινούργια εποχή 

Πορεύεται ο άνθρωπος 

Προβληματισμένος πως να κρατήσει

Ακέραιη την ενσυναίσθησή του 

Πως να δαμάσει τη φύση που τον εκδικείται 

Με τα ακραία καιρικά φαινόμενα

Ή να σταθεί απέναντι σε όποιο του λάθος

Αρμέγει εμπειρίες και δημιουργεί 

Θέλγεται από τη σημερινή

Και την εξελιγμένη του μέλλοντος 

Τεχνητή νοημοσύνη και υπερνοημοσύνη

Αναγέννηση ονομάζουν οι κρατούντες

Την 5 G εποχή

Η ζωή με νέες προδιαγραφές 

Πληροφόρησης και παραπληροφόρησης

Πλέον συχνότερα και ταχύτερα

Οι συντεταγμένες της ύπαρξης μεταβάλλονται 

Διαμορφώνοντας τον μετά-άνθρωπο

Αλλάζοντας φιδοπουκάμισο ο άνθρωπος

Εγκαταλείπει μέρος του γενετικού του υλικού 

Γλυστρά έρποντας στην κάθε επόμενη εποχή 

Με μειωμένη την ενσυναίσθηση γιατί

Ένα μέρος της μένει πίσω στο τσόφλι του

Κολυμπάμε σε λογιών λογιών κύματα

Ποικίλων συχνοτήτων

Σε ατέρμονες φρακταλικούς αστερισμούς

Απλωσιές σε καινούριους κόσμους 

Μετρημένους με έτη φωτός

Αστρικές πύλες χωρίς διόδια και διαβατήρια

Η γη ανήσυχα κοιμάται και παραληρεί

Μια καινούρια Οδύσσεια μήπως;

 

 

 

 

Οι Συμπληγάδες ~ Ανδρομάχη Μασούρου

 Είμαι ένα καράβι, που φτιάχτηκε για μεγάλα ταξίδια.

Έτσι πίστευα τουλάχιστον.

Ήμουν έτοιμη να περάσω ωκεανούς, να φτάσω σε στεριές που δεν είχα

φανταστεί, να αγγίξω την απεραντότητα.

Κι, όμως, κόλλησα στις Συμπληγάδες.

Μου είπαν για να περάσω, πρέπει να χωρέσω και για να χωρέσω,

    πρέπει κάτι να κόψω.

"Λίγο από δω, λίγο από κει, λίγο μόνο να ξύσω από το δέρμα

    και θα περάσω το στενό".

Κι αντί να πας από άλλη πορεία, κολλάς σε αυτό το στενό πέρασμα,

    για να δεις τι υπάρχει παρακάτω.

Το φαντάζεσαι το μετά.

Θα ΄ναι όμορφο, θα ΄ναι μαγικό αυτό που απλώνεται μετά το στενό

    των Συμπληγάδων.

Σαν μια όαση στη μέση της ερήμου.

Θα ΄χει γαλαζοπράσινα νερά κι ένα εξωτικό νησί που περιμένει μόνο

    εσένα.

"Πρέπει να φτάσω" σκέφτομαι.

"Θα χωρέσω" λέω.

Κι έτσι κόβεις το ένα χέρι και το ένα πόδι απ΄την ίδια πλευρά. 

Και πάλι δε χωράς.

Και κόβεις και το άλλο χέρι και το άλλο πόδι.

"Τώρα θα περάσω!" φωνάζω.

Μα οι συμπληγάδες κλείνουν κι άλλο, το πέρασμα γίνεται ακόμα

      πιο μικρό.

Κι όλο κόβεις κομμάτια, να προλάβεις να περάσεις.

Και κόβεις, κόβεις, κόβεις... 

Ώσπου δε μένει τίποτα από σένα.

Δεν υπάρχεις πια.

Μόνο τα κομμάτια σου κάπου διασκορπισμένα στον βυθό.

Και τότε, ξαφνικά, οι Συμπληγάδες ανοίγουν διάπλατα.

Και τότε καταλαβαίνω.

Οι Συμπληγάδες μόνο αυτό ξέρουν.

Να ρημάζουν ανθρώπους και να βουλιάζουν πλοία.

 

 

Από την ποιητική συλλογή "Αντάρα" των εκδόσεων Βακχικόν, Αθήνα, 2022

photo: Erina Espiritu ~ Κιάτο

Στην Λου ~ Στρατής Φάβρος

 
Είχα κάποτε μιαν ανάγκη αγάπης ακριβής
κι ήμουν μονάχος και μόνος σαν πουλί
κι ίσως ακόμη να μην είναι κι αυτό
αληθινό, πως πουλάκι σαν ήμουν
θα μουν μοναχό, Είχα κάποτε την ανάγκη
αλήθεια, μιας μικρής αγάπης αργυρής καθώς
μόνος σε θάλασσα μέσα παγωμένη νεκρή,
κι ήταν τότε που μ' ηύρες εσύ·

μου μιλούσες γλυκά κι η φωνή σου ζεστή
σ' αγκάλη μέσα στοργική με καλούσε κρυφά
κι ήταν η μόνη τότε ανάσα μες την πληγή
Αυτήν σου πέμπω την αγάπη θερμή
ως υπόγειο ύδωρ ακοίμητη και σιωπηλή
να φιλεί σε στα χείλη τα γλυκά κι απαλά
Κόκκινη μονάκριβη Εσύ μου Κλωστή
                   πάντα και πάντα
       αρμονική λευκή θεά και Ζωή

Στην Λου

@Masao Yamamoto 

Τάσος Μαντζιος ~ Ποιήματα

 

 

ΛΕΝΕ ΑΝΤΙΟ

 

Λεν,

να μείνουμε φίλοι.

Λεν,

να προσέχεις.

Λεν,

καλή τύχη.

Κι ίσως,

δυο δάκρυα.

Ίσως,

ένα φιλί.

Λένε αντίο.

Ύστερα,

γυρίζουν τις πλάτες.

Ύστερα,

φεύγουν.

(Κι έχει παντού,

μια γεύση πικραμύγδαλου.

Έχει μια μυρωδιά, παντού.

Σφαγείου).

 

 

Από "Τα οξέα του ποιήματος"

 

 

 

 

 

 Ο ΤΡΟΠΟΣ

Ήρθα για κείνα τα τσιγάρα
που μου΄κλεβες μικρός,
είπε.
Έχει περάσει πια
πολύς καιρός
κι ακόμα μένει ανάμεσά μας
αυτή η εκκρεμότητα.
Έχει περάσει πια,
πολύς καιρός.
Δεν είχε, σίγουρα, η σχέση μας
ποιότητα.
Δύσκολος ήσουν γιος
κι εγώ,
δεν είχα τρόπο
-ομολογώ,
δεν μπήκα καν στον κόπο-
μα,
να το ξέρεις,
έκανα πως δεν έβλεπα
μ΄εκείνα τα τσιγάρα.
Ήταν αυτή η δική μου
τρυφερότητα.
Έχει περάσει πια πολύς καιρός,
άλλαξαν βήμα οι εποχές
 μη σε κρατάνε πίσω
του παρελθόντος αμυχές,
ό,τι αγαπάς,
μην το αφήνεις να βαλτώνει.
Τον τρόπο ψάξε εσύ,
σκύψε, τον τρόπο μέσα σου
και βρες.
Ο γιος σου, μεγαλώνει.

 

 

 

 

 

 

ΚΑΛΥΨΩ

 

Το χέρι έβαλε αντηλιά.

Τον κοίταζε

που έφευγε.

Πώς θάμπωνε αργά,

του σώματός του το περίγραμμα.

Στον δρόμο πέρα,

μια κουκίδα.

Τον κοίταζε που έφευγε.

Τα μαύρα έβαλε γυαλιά.

Και πάλι, μόνη.

(Θαρρείς

πως είσαι προορισμός

κι είσαι,

μονάχα ένας σταθμός,

στου δρόμου τους τη σκόνη)

 

 

 

 

 

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ

Καλύτερα είναι έτσι.
Καλύτερα,
 που τη σωστή τους
έχουν πια,
διάσταση
 τα πράγματα.
Χωρίς υπερβολές.
Χωρίς ταμπέλες.
Χωρίς το βάρος
του φθαρτού
και του εφήμερου.
Του εφήμερου και του φθαρτού,
με τον καιρό που χάνεται
μοιραία.
Καλύτερα,
που τη σωστή τους έχουνε πια,
διάσταση,
τα πράγματα.

Τώρα, μπορώ να βγω
και να το πω.
Εγώ,
είμαι η Ελένη.
Η Ελένη είμαι,
 να το πω,
σ΄εκείνους που κοιτούσανε
μονάχα
το Ωραία.

Λίμνη Πλαστήρα Photo: Erina Espiritu