Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κόκκινα Εκουαδόρ ~ Σοφία Π. Σαμόλη

 

 Έκτη Ακτίνα
 
Όμορφα που είναι
όταν τα θαύματα είναι κλειστά.
Χαζεύω τους αγγέλους στον ήλιο,
καθώς με τα νοερά παιχνίδια τους,
τ' ασώματα,
ξεπλένουν τα φτερά τους
στα παρτέρια μου.
Ποτίζουν τις γλάστρες
με τα κόκκινα γεράνια
και τα δικά μου Χερουβείμ ανθούν.
 
 
 
 
 
Βότσαλο
 
Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,
σαν ενθύμιο καλοκαιριού ανεκτίμητο.
Ψηλάφηση στης μνήμης το ξέφωτο.
Ένα σεργιάνι πλάι στο κύμα.
Πολυκύμαντη αφήγηση
που σπαρταρά στον αφρό.
Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,
το πιο ακριβό μονόπετρο του ήλιου.
 
 
 
 
 
Ασκαρδαμυκτί  
 
Δωροδοκώ
της πανίδας σου τον λύκο
για μια βόλτα μελίρρυτη
στην απέραντη χλωρίδα
των ματιών σου.
Ασκαρδαμυκτί.
 
 
 
 
 
Καδμεία Νίκη 

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Θα σου γυρίσει οράματα
δικές της πεθυμιές,
ουτοπίες γιομάτες χρώμα ανέμου
στροβιλίζονται γυρεύοντας αναπαμό,
γλυκά της μαργαρίτας πέταλα
ολόασπρα
μαδώντας τα, πνίγηκαν στη λήθη.
Βάψαμε τη γη της.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Στα βάθη της ορίζονται ονείρατα
ανείπωτα
διωγμένα από του νου το κάρμα,
ξεχασμένα στη δίνη του ανεκπλήρωτου,
στο φως της νύχτας,
στη σκοτεινιά της μέρας.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Ντρέπεται γυμνή η ψυχή της
στα τόσα της σκέψης θαύματα,
άφατες χαρές
γυρνάνε γύρω γύρω ψάχνοντας γη.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις
Κοπάζει τώρα,
σκιαμαχεί ατάραχη,
γιομίζει ανάσες και πνέει τα λοίσθια,
μια ιαχή βουβή πλανιέται,
δύστοκη,
βρόχος σφιχτός,
λουλούδι στην πέτρα
σπάει τα δεσμά της ίριδας
τα όμορφα φτερά τα κλείνει.
Οι αγγελιοφόροι των θεών σιωπούν,
αφουγκράζεται τη λαίλαπα τώρα,
τα κίβδηλα όνειρα σωρό
σιωπούν σαστισμένα.
Στάσου κι αγνάντεψέ τη τώρα.
Πλαγιάζει.
Λιποψυχά.
Κι απλώνει μειλίχια
το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα.
 
 
 
 
 
Λευκές παπαρούνες
 
Φούσκωσε η θάλασσα
και οι παπαρούνες μετέωρες
στα άπατα
το χρώμα τους ξεπλένουν.
Λευκές τώρα.
Άγριο άλογο η ελευθερία.





Ωκεανός
 
Πόσα ταξίδια
πόσα καράβια
πόσες θάλασσες
χωράνε
στο λακκάκι του λαιμού σου
απόψε
που απ' το παράπονο
βαθύς ωκεανός εγίνηκε.  







 
 
 
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι  να βρέχει τα λόγια με τα κύματα  να πνίγει τις σιωπές  ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους  να σχηματίζονται οι λέξεις  να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα  των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω  εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού  θ' αναθυμούμαι  πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους  το πιο όμορφο αξιώνεσαι  σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν  οι άγονες μέρες  καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές  κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη  η θάλασσα  η μνήμη της θάλασσας  η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού  μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα  θερινής κατοικίας ονείρων  παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο  το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...

Οι καπνιστές είναι άνθρωποι με πάθη ασίγαστα! ~ Αθανασία Δρακοπούλου

Τα ερωτικά ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου καπνίζουν ( το κάπνισμα δεν μειώνει τη γονιμότητα τους) όχι με την ένταση της εξομολόγησης, αλλά με την υπομονή της σιωπής. Η ερωτική εμπειρία στον Ρίτσο δεν εκρήγνυται, διαχέεται. Δεν φωνάζει την επιθυμία της, την υπαινίσσεται, την ψιθυρίζει. Ο καπνός, σ’ αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί όχι ως εθισμός αλλά ως ατμόσφαιρα , ένα λεπτό πέπλο που απλώνεται πάνω από τις καθημερινές κινήσεις των σωμάτων και τις ελλειπτικές εξομολογήσεις των προσώπων. Στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, ο μονόλογος κυλά με αργούς, σταθερούς παλμούς, σαν καπνός που διαγράφει κύκλους σε ένα δωμάτιο μισοφωτισμένο... «Δεν μιλήσαμε ούτε απόψε, / ανάψαμε μόνο ένα κερί / κι αυτό ήταν όλο». Το κερί, το φως, η σιωπή , όλα θυμίζουν εκείνο το αργό τσιγάρο που σιγοκαίει μέχρι να σβήσει από μόνο του, σαν τον έρωτα που δεν χρειάζεται δήλωση για να υπάρξει. Η εικόνα του καπνίσματος επανέρχεται, έστω και υπόγεια, ως ρυθμιστής του χρόνου και του εσωτερικού ρυθμού του ποιήματος. Στον Ερωτικό Κύκλο, ...

2 Ποιήματα ~ Γρηγόρης Σακαλής

 Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.