Έκτη Ακτίνα
Όμορφα που είναι
όταν τα θαύματα είναι κλειστά.
Χαζεύω τους αγγέλους στον ήλιο,
καθώς με τα νοερά παιχνίδια τους,
τ' ασώματα,
ξεπλένουν τα φτερά τους
στα παρτέρια μου.
Ποτίζουν τις γλάστρες
με τα κόκκινα γεράνια
και τα δικά μου Χερουβείμ ανθούν.
Βότσαλο
Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,
σαν ενθύμιο καλοκαιριού ανεκτίμητο.
Ψηλάφηση στης μνήμης το ξέφωτο.
Ένα σεργιάνι πλάι στο κύμα.
Πολυκύμαντη αφήγηση
που σπαρταρά στον αφρό.
Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,
το πιο ακριβό μονόπετρο του ήλιου.
Ασκαρδαμυκτί
Δωροδοκώ
της πανίδας σου τον λύκο
για μια βόλτα μελίρρυτη
στην απέραντη χλωρίδα
των ματιών σου.
Ασκαρδαμυκτί.
Καδμεία Νίκη
Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Θα σου γυρίσει οράματα
δικές της πεθυμιές,
ουτοπίες γιομάτες χρώμα ανέμου
στροβιλίζονται γυρεύοντας αναπαμό,
γλυκά της μαργαρίτας πέταλα
ολόασπρα
μαδώντας τα, πνίγηκαν στη λήθη.
Βάψαμε τη γη της.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Στα βάθη της ορίζονται ονείρατα
ανείπωτα
διωγμένα από του νου το κάρμα,
ξεχασμένα στη δίνη του ανεκπλήρωτου,
στο φως της νύχτας,
στη σκοτεινιά της μέρας.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις.
Ντρέπεται γυμνή η ψυχή της
στα τόσα της σκέψης θαύματα,
άφατες χαρές
γυρνάνε γύρω γύρω ψάχνοντας γη.
Μη σταθείς να την αγναντέψεις
Κοπάζει τώρα,
σκιαμαχεί ατάραχη,
γιομίζει ανάσες και πνέει τα λοίσθια,
μια ιαχή βουβή πλανιέται,
δύστοκη,
βρόχος σφιχτός,
λουλούδι στην πέτρα
σπάει τα δεσμά της ίριδας
τα όμορφα φτερά τα κλείνει.
Οι αγγελιοφόροι των θεών σιωπούν,
αφουγκράζεται τη λαίλαπα τώρα,
τα κίβδηλα όνειρα σωρό
σιωπούν σαστισμένα.
Στάσου κι αγνάντεψέ τη τώρα.
Πλαγιάζει.
Λιποψυχά.
Κι απλώνει μειλίχια
το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα.
Λευκές παπαρούνες
Φούσκωσε η θάλασσα
και οι παπαρούνες μετέωρες
στα άπατα
το χρώμα τους ξεπλένουν.
Λευκές τώρα.
Άγριο άλογο η ελευθερία.
Ωκεανός
Πόσα ταξίδια
πόσα καράβια
πόσες θάλασσες
χωράνε
στο λακκάκι του λαιμού σου
απόψε
που απ' το παράπονο
βαθύς ωκεανός εγίνηκε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου