Κόκκινα Εκουαδόρ ~ Σοφία Π. Σαμόλη

Έκτη Ακτίνα

Όμορφα που είναι

όταν τα θαύματα είναι κλειστά.

Χαζεύω τους αγγέλους στον ήλιο,

καθώς με τα νοερά παιχνίδια τους,

τ' ασώματα,

ξεπλένουν τα φτερά τους

στα παρτέρια μου.

Ποτίζουν τις γλάστρες

με τα κόκκινα γεράνια

και τα δικά μου Χερουβείμ ανθούν.

Βότσαλο

Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,

σαν ενθύμιο καλοκαιριού ανεκτίμητο.

Ψηλάφηση στης μνήμης το ξέφωτο.

Ένα σεργιάνι πλάι στο κύμα.

Πολυκύμαντη αφήγηση

που σπαρταρά στον αφρό.

Η αγάπη είναι ένα βότσαλο,

το πιο ακριβό μονόπετρο του ήλιου.

Ασκαρδαμυκτί

Δωροδοκώ

της πανίδας σου τον λύκο

για μια βόλτα μελίρρυτη

στην απέραντη χλωρίδα

των ματιών σου.

Ασκαρδαμυκτί.

Καδμεία Νίκη

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Θα σου γυρίσει οράματα

δικές της πεθυμιές,

ουτοπίες γιομάτες χρώμα ανέμου

στροβιλίζονται γυρεύοντας αναπαμό,

γλυκά της μαργαρίτας πέταλα

ολόασπρα

μαδώντας τα, πνίγηκαν στη λήθη.

Βάψαμε τη γη της.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Στα βάθη της ορίζονται ονείρατα

ανείπωτα

διωγμένα από του νου το κάρμα,

ξεχασμένα στη δίνη του ανεκπλήρωτου,

στο φως της νύχτας,

στη σκοτεινιά της μέρας.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις.

Ντρέπεται γυμνή η ψυχή της

στα τόσα της σκέψης θαύματα,

άφατες χαρές

γυρνάνε γύρω γύρω ψάχνοντας γη.

Μη σταθείς να την αγναντέψεις

Κοπάζει τώρα,

σκιαμαχεί ατάραχη,

γιομίζει ανάσες και πνέει τα λοίσθια,

μια ιαχή βουβή πλανιέται,

δύστοκη,

βρόχος σφιχτός,

λουλούδι στην πέτρα

σπάει τα δεσμά της ίριδας

τα όμορφα φτερά τα κλείνει.

Οι αγγελιοφόροι των θεών σιωπούν,

αφουγκράζεται τη λαίλαπα τώρα,

τα κίβδηλα όνειρα σωρό

σιωπούν σαστισμένα.

Στάσου κι αγνάντεψέ τη τώρα.

Πλαγιάζει.

Λιποψυχά.

Κι απλώνει μειλίχια

το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα.

Λευκές παπαρούνες

Φούσκωσε η θάλασσα

και οι παπαρούνες μετέωρες

στα άπατα

το χρώμα τους ξεπλένουν.

Λευκές τώρα.

Άγριο άλογο η ελευθερία.

Ωκεανός

Πόσα ταξίδια

πόσα καράβια

πόσες θάλασσες

χωράνε

στο λακκάκι του λαιμού σου

απόψε

που απ' το παράπονο

βαθύς ωκεανός εγίνηκε.

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Λιγες Και Μια Νυχτες - Ισίδωρος Ζουργός (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαµίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και µένει έγκλειστος σε µια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύµφωνα µε το µυθιστόρηµα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ’ ένα µικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όµως αγόρι κρυφακούει… Εβδοµήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόµη µια νύχτα, µάλλον µια ζωή ολόκληρη σε µία µόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξηµερώσει. Το Λίγες και µία νύχτες, µε άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί µια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει µια µαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόµη µια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το µέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων. Το Λίγες και µία νύχτες εµπεριέχει ακόµη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασµό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγ...

Σιωπηλά αλλά λαλίστατα ~ Ειρήνη Βεργοπούλου

Εχθές, 28 Οκτωβρίου, σε επίσκεψη σε σπίτι υπεραγαπημένης φίλης στην πανέμορφη γειτονιά του Υμηττού, και περπατώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επί της οδού Κολοκοτρώνη, στις παρυφές του πάρκου Άρη Αλεξάνδρου, διότι για δεκαετίες διεσχιζα μόνο με το αυτοκίνητο το δρόμο αυτό, είχα την ευλογία της "συναντησης" με τις δύο λαβωμένες μεν, αλλά ακόμα ωραιότατες αυτές κυρίες, στολίδια της περιμέτρου του πάρκου, τις οποίες ίσως πια ελάχιστοι προσέχουν και χαιρετούν, αυτες όμως δεν σταματούν να νεύουν στον διαβάτη, υπομονετικά, καρτερικά. φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου

Ωδή ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος [1] Φωτ. sara.robin

Ενηλικίωση ~ Νίκος Μυλόπουλος

Κινούμαι πάνω στην πληγή που δεν φαίνεται και ονομάζεται δρόμος Φορές ατέλειωτος οδηγεί στην απόλαυση Αν φτάσεις στο τέρμα πουλί θυμίζει που μόλις πέταξε Η ίδια η ζωή μοιάζει με τόπους και καταστάσεις Που ονειρεύονται την απόδραση. Προσπερνώντας τα αγέλαστα πρόσωπα Μένω εμβρόντητος μπροστά στη νεκρή πινακίδα Που την έξοδο δείχνει ανύπαρκτου κινδύνου. Ψαρεύω απ’ το παρελθόν να πιάσω το σήμερα Σε περιβάλλον ασταθές και ακατανόητο Οι πιο καλοί κι οι πιο κακοί στο τέλος επιβιώνουν. Οι υπόλοιποι όλοι γίνονται λίπασμα στα πάρκα της πόλης Μισής χαράς ανθεστήρια. Επιλεγμένος ψίθυρος η αγκαλιά Ύστερα έπεται η απουσία. Ματαιώσεις και ρωγμές ό,τι απέμεινε Από μια πάλλουσα ασημαντότητα. ‘House, Benbecula, Hebrides, 1954’ by photographer, Paul Strand. Scottish island inspiration for Alexander McQueen Spring/Summer 2017.

«Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει» ~ Νίκος Καρούζος

Paris during the 1950s. Photo by Georg Stefan Troller. Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει. Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει· ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει. από τη συλλογή «Αντισεισμικός τάφος» (1984). Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα Β΄ (1979-1990)», Εκδόσεις Ίκαρος

Αθωότητα ~ Χρίστος Λάσκαρης

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή όταν χαράζει ευτυχισμένη και δυναμώνει και σε μέρα ξετυλίγεται. τίποτα απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει. φωτ. Erina Espiritu

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου