Ένα κερί - Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)

Αυτό το κερί που άναψα

περαστικός από τον οίκο Σου

δεν είναι η προσευχή μου

για να Σε φτάσει εκεί ψηλά

δεν είναι οι παρακλήσεις μου

ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα

που εναπόθεσα σε Σένα.

Η καθαρότητα της ύλης του

δε συμβολίζει το ακηλίδωτο

της πρόθεσής μου

και η μαλακή του υφή

καθόλου δεν υπόσχεται

την εύπλαστη μεταστροφή μου

στη μετάνοια

όπως οι αλληγορίες εγγράμματων πιστών Σου

ξέρουν να τυλίγουν.

Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τα’ άλλα

όμως αυτό ανάφτηκε

για να Σου πει

πως ευτυχώς

στέκομαι εδώ αβοήθητος

και πως ακόμα

όσο μπορώ

θα λάμπω.

~~~

Michael Kenna photography

Αφορισμοί - Κατερίνα Ατσόγλου

 Ευτυχώς που δεν προκαλώ τον έρωτα 

φαντάζεσαι να έπρεπε να κάνω τη Μούσα; 

Ποιος εγώ, που είμαι ένα ξωτικό και αλλάζω μορφές

τις νύχτες που κοιμάσαι

[Αφορισμοί - Κατερίνα Ατσόγλου, 2020]

Art. :Simon Vouet - Parnassus or Apollo and the Muses

c. 1640

Oil on panel, 88 x 222 cm

Szépmûvészeti Múzeum, Budapest

Γιάννης Ρίτσος - Το νόημα της απλότητας

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,

θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,

θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στην κουζίνα

σα γανωμένο τεντζέρι (γι’ αυτό που σας λέω γίνεται έτσι)

φωτίζει τ’ άδειο σπίτι και τη γονατισμένη σιωπή του σπιτιού –

πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη.

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος

για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,

και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.

~~~   ~~~   ~~~

[η φωτογραφία (μου) είναι από τη Λίμνη Πλαστήρα]

Ήταν Μάιος ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχασα στα χαρτιά

έχασα στην αγάπη

έχασα το σπίτι μου,

τους φίλους μου.

 

Έχασα τη ζωή που ονειρευόμουν

και τώρα πληρώνω δόσεις

και ληξιπρόθεσμες οφειλές

να σώσω μια χώρα στα πρόθυρα του θανάτου.

 

Τις Κυριακές κοιτάζω τις βιτρίνες,

μοιάζουν κουρασμένες γυναίκες

που προσπαθούν να συμμαζέψουν τ' άπλυτα

και να ταιριάξουν ένα ζευγάρι κάλτσες.

 

Κάποιες, Κυριακές, τουλάχιστον

θυμάμαι τον πατέρα ν' ανάβει μια φωτιά

και εμείς, ν' απλώνουμε τα χέρια.

Ήταν Μάιος κι εγώ χαμογελούσα!