Σαν ευχή για μια γυναίκα [04/02] ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι
πίσω από τον τοίχο έχει μια θάλασσα
ένα λιβάδι και παγωτά
έχει ένα ροζ ποδήλατο, ένα για την καθεμιά μας
έχει όνειρα «ξανά» από την αρχή
ένα πικάπ να παίζει τα τραγούδια που αγαπήσαμε
και λαστιχάκια, για να ξαναφορέσω στα μαλλιά σου.

Όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι, είμαστε μαζί.

Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024

Η Κατερίνα Ατσόγλου μιλά στο clevernews.gr και τη Γιώτα Σάλμα για την ποιητική της συλλογή «Το βάρος της μοναξιάς» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν

 

Κατερίνα Ατσόγλου: «Δυστυχώς οι άνθρωποι έπαψαν να διαφυλάττουν και να υπερασπίζονται την αλήθεια των λέξεων»

https://www.clevernews.gr/katerina-atsogloy-dystychos-oi-anthro/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR24qk-q_X34msiSYMpWWaux6Vx5YFKpDyf_EazRxc6ZraxCN1MmEj5Ic-Q_aem_7wE-Rk3dWJyZ3OdXhChRmQ 

https://ekdoseis.vakxikon.gr/.../to-varos-ths-monaxias/

Το νήμα της ζωής ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχω μια Θάλασσα μέσα μου
με τρώει και με πίνει
με ταΐζει και με ξεδιψά.
Φέρνει στις ακτές μου όλες τις μνήμες
κι ύστερα τις τραβά ξανά μακριά
σε βαθιά νερά
άγρια.

Έχω μια Θάλασσα μέσα μου
με ξεπλένει από τα τίποτα
που γεμίζουν τα κενά μου.
Έχω μια Θάλασσα
που ξέρει να με πνίγει
και να μου κόβει το νήμα της ζωής
την κατάλληλη στιγμή.

Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 

2024

Ophelia art print by Shinichiro Yamada

 

Αγκαλιά ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Alfred William Rich (British, 1856-1921)

Όταν με κρατάς

αγκαλιά

όλα τα κομμάτια μου

μπαίνουν στη θέση τους

όλα τα κομμάτια μου

βρίσκουν το ταίρι τους

και γίνομαι ολόκληρη

ένας δρόμος για να περπατήσεις

όταν όλοι και όλα θα σε προδώσουν.

Ένα παράθυρο να δεις την ανατολή

όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν.

Ένα νησί στον παράδεισο

όταν όλοι θα σ’ έχουν εγκαταλείψει στην άβυσσο.

Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024

Μέρες του Νοέμβρη ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Είναι ήσυχες οι ώρες

του μεσημεριού

είναι όμορφες αν και υγρές

οι μέρες του Νοέμβρη.

Ο καπνός

από τις καμινάδες μαρτυρά

πως δεν έφυγε κανείς

εκτός από τα σύννεφα

που αλλάζουν χρώμα

και κινούνται βιαστικά

καθώς νυχτώνει γρήγορα.

Κατερίνα Ατσόγλου "Συμβολισμοί", εκδόσεις Βακχικόν, 2020

Ο έρωτας ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά το λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται...

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25

 

 

 

Ποίημα Ποιητικής ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Η ποίηση
είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής μας.
Είναι τα χαμένα χρόνια της αθωότητας
πάνω στην έρημη από ανθρώπους γη.
Είναι ο δρόμος και η ανακάλυψη της εσωτερικής ευτυχίας,
είναι η αισθητική της ηθικής
η επαφή με τη δυναμική των λέξεων.
Η ποίηση μιλά όταν οι ποιητές σιωπούν,
όταν οφείλουν να ακούσουν την ψυχή να φτερουγίζει.
Είναι η όαση στην έρημο της ζωής μας,
η σανίδα σωτηρίας την ώρα της καταστροφής,
η επιμονή,
η υπομονή,
το θράσος,
ο ήχος της σιωπής.
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μας,
όταν όλοι και όλα
μας έχουν εγκαταλείψει.
Η ποίηση
είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας (1).

 "Συμβολισμοί", εκδόσεις Βακχικόν, 2020

1. (Ο τελευταίος στίχος ανήκει στο κείμενο «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο», από τη συλλογή «Υψικάμινος», του Α. Εμπειρίκου, εκδ. Άγρα)