οι λέξεις
Σταγόνες χρώματα
θα λες
οι λέξεις
πως ήτανε διαμάντια
στο στέμμα σου
μικροί αγέννητοι πρίγκιπες.
Με το όνομά της
Δεν έδωσε στο παιδί το όνομά του.
Πέρασαν εβδομάδες και χρόνια
στην απομόνωση.
Χρειάστηκε μόνο ν' ανοίγει πού και πού
τις γρίλιες για το φως
το γκαζάκι για τις μολότωφ
το γόνατο για τις αγρυπνίες
το πιρούνι για να βγάζει τα μάτια της.
Κι εκείνη η Άνοιξη ερχόταν ξεδιάντροπη,
ορμητική
με κόκκινα και ροζ και πορτοκαλιά
στα πάρκα της.
Στις άκρες της τα δάχτυλα έτρεμαν
απ' το φόβο του κενού
της κάμπιας τη φαγουρόσκονη.
Βάθρο ψηλό και βαθύ
φυτρωμένο
δεν έλεγε να ξεραθεί
Τόσες φορές που το τράβαγε
άλλες τόσες ρίζωνε.
Το δήλωσε με το όνομα
και το επώνυμό της.
Όπως θάλασσα
-Άνοιξε το παράθυρο και κοίταξέ με...
-Όπως χορτάρι, πουρνάρι και σκίνο;
-Όπως θάλασσα. Πνίγομαι.
Μην είναι η αγάπη
μια κόκκινη διάτρητη
Πανοπλία;
Δε θέλω αίματα - είπες -
Σπρώξε τα μολύβια στο πάτωμα
Βγάλε τη γλώσσα
στο Νι
μπροστά απ' τα χειλικόληκτα
και βάλε κραγιόν
στα σημεία στίξης.
Δε θέλω αίματα
- είπες -
κι έβγαλες απ' την τσέπη
το αναισθητικό
- δίκην προφυλακτικού -
Ο παράδεισος τελειώνει
μ' ένα ω-μέγα
κι ο πόθος να φυλάει το φόβο.
Οχυρώνομαι δεν οχυρώνομαι
Αυτή ανοίγει το πορτόνι
και σκάει από παντού.
Η πόλη είναι κόρη
Η κόρη της κυρά-Κατίνας
Καρυάτις
στην Ομόνοια
Έκανε ντους κάθε πρωί
στο συντριβάνι
Κρεμούσε τις παντόφλες της
στο ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ
και ανέβαινε ξυπόλητη
στ' Αναφιώτικα.
Μια μικρή δόση έρωτα στα Εξάρχεια
ήταν ικανή
να βάλει μπουρλότο
στους κάδους καθαριότητας
Να κολυμπήσει
στα χημικά και στ' απόβλητα
Να στήσει οδοφράγματα
στη Βαλτετσίου.
Τη βρήκαμε αναμαλλιασμένη
Πειραιώς και Ζήνωνος.
Είχε ακόμη στα χείλη της
εκείνο το κλασσικό μειδίαμα
Κόρης
Μη μου άπτου
Δε λέω, με βόλεψε η απαγόρευση
Έβγαλα και τ' αγκάθια απ' τα τριαντάφυλλα
Άνοιξα και το αποσμητικό χώρου
Πήρα απ' τις πασχαλιές το μωβ
Ένας ωραίος κάμπος τεντώθηκε στο σεντόνι μου
Δεν ήταν το φλογερό του alizarin που ήθελα,
μα βόλεψε γρήγορα κι αυτό
Σε λίγο θα κοβόταν η κυκλοφορία στους δρόμους...
Φωτογραφίες μόνο
ολόσωμες ανφάς - προφίλ
Επιθυμητές
Φιλιά - πολλά φιλιά - γλυκά φιλιά.
Η πόλη κάθε μέρα μεγαλώνει στα σπλάχνα μου
- είπες -
Παίρνω βαθιά αναπνοή και βουτώ
- σου είπα - .
Η πόλη ανασαίνει στους χτύπους σου
Μπαίνεις με το τζάμι κλειστό
Καθρέφτης έχει γίνει το μπλε σου
"Μη μου άπτου"
- είπες -
κι έβαλες το δείκτη στα χείλη.
Υπερμετρωπία
Σαν ζύγωνε το βράδυ
άπλωνε την πετσέτα στα γόνατα
και μια λεκάνη νερό
για τα πόδια του.
Τα χέρια δεν τα κοίταζε ποτέ
ήταν τα ίδια
αυτά που είχε ράψει
το χάδι της.
Τα πόδια μόνο κοίταζε
τη σούστα απ' το σουμιέ
τα ελατήρια απ' το στρώμα
τις γρίλιες απ' την κάμαρη
και το βραχιολάκι της
με το κοχύλι πατημένο
στο πάτωμα
που όλα τα είχε δει.
Εκδόθηκες;
Ρωτούσαν οι αθεόφοβες.
In Vitro
Η κόρη
Ήταν διεσταλμένη
Η βλεφαρίδα ακίνητη
Ο σφυγμός τρελός.
Έβαλες το δάχτυλο στο μάτι μου
να δεις
αν ξεψύχησα.
Άνυδρα
Να με στερείς
κάθε άγγιγμα
κάθε πηγή χαράς
Άνυδρα ωριμάζουνε
οι στίχοι του πάθους
Κόρη διεσταλμένη
Στη γραμμή που έτρεμε
το φως
Κόρη διεσταλμένη
μάτια γλαρά
βασιλεύοντα
Εσύ
Κολύμπησες στο πέλαγος
των μικρών θανάτων σου
κι εγώ
στ' αποκαΐδια της χίμαιρας.
Εκδόσεις Cinnabar
Ζωγραφική
Ξανθίππη Λευθεριώτου
Ακρυλικά σε καμβά (60×60)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου