Αθωότητα ~ Χρίστος Λάσκαρης

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή

όταν χαράζει ευτυχισμένη

και δυναμώνει

και σε μέρα ξετυλίγεται.

τίποτα

απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει.

φωτ. Erina Espiritu

Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου ~ Καλοκαιρινή σκέψη

 

Καλοκαιρινή σκέψη
ένα όνειρο μόνο έχω, να μπορούσαμε να πλημμυρίσουμε τα χέρια των νέων και των παιδιών με βιβλία, τα μάτια τους με ζωγραφική, το μυαλό τους με σκέψη, την καρδιά με συμπόνοια και αλληλεγγύη
κι όλα τούτα να τα πλούτιζαν, αντί για καινούρια ρούχα και αντηλιακά και μηχανήματα και γκάτζετ χωρίς αξία
και να ήταν η ψυχή τους ελεύθερη χωρίς να την κανοναρχούν οι ηθικολόγοι και οι κορέκτ, και το σώμα τους ελεύθερο χωρίς να το κακοποιεί ο κάθε παλιάνθρωπος...
και οι θάλασσες και τα νησιά του τόπου μας να ήταν λέει ξανά καθαρά και στα μέτρα του ανθρώπου και ήσυχα, και να τα διάβαιναν με ελαφρύ βήμα, και να μη βούλιαζαν από πελώρια σκάφη και χιλιάδες ταλαίπωρους περιηγητές,
και τα σχολεία τους να ήταν γεμάτα γνώση και ομορφιά και να έβρισκαν μια δουλειά και τα φτωχότερα, και να είχαν μια ασπίδα και τα πιο άτυχα, και πάνω απ' όλα να έφεγγε η ειρήνη και η φιλία και η δικαιοσύνη
και να τρώνε αμέριμνα το καρπούζι τους και να τρέχουν τα ζουμιά χωρίς να τα νοιάζει -
και τότε θα μπορούσαν να ζήσουν.

φωτογραφία: Κατερίνα Ατσόγλου [Αρχαίο Λιμάνι Κεγχρεών]

Εκκρεμότητες ~ Γρηγόρης Σακαλής

 

Σ’ ένα δωματιάκι

μ’ έναν φεγγίτη

διάγω τον βίο μου.

Ιδέες μεγάλες

οράματα ζωντανά

σχεδόν πραγματικά

δεν περιορίζεται

η ψυχή

ούτε φυλακίζεται

ολετήρας ο χρόνος

ψυχών και σωμάτων

με καταπίνει και μένα

στα βάραθρα της ανυπαρξίας

μα πρώτα έχω

κάποιες εκκρεμότητες να κλείσω

να γράψω

ν’ αγαπήσω

να ζήσω.

φωτ. @Erina Espiritu

Περίληψη ~ Τζένη Μαστοράκη

 

Παιδί, η μάνα μου

μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών

και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου.

Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί

και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου.

Το πρωί μέτραγε τα όνειρα

και τα κατάγραφε σ' ένα τετράδιο.

Τώρα μου ξορκίζει

το τραγούδι απ' τα χείλια

όταν κοιμάμαι

και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου

γίνεται ένα κεντημένο κάντρο

που γράφει "Ελευθερία ή Θάνατος".

 

 

 Από τη συλλογή Το σόι (1978)

photo: Erina Espiritu

Οι Συμπληγάδες ~ Ανδρομάχη Μασούρου

 Είμαι ένα καράβι, που φτιάχτηκε για μεγάλα ταξίδια.

Έτσι πίστευα τουλάχιστον.

Ήμουν έτοιμη να περάσω ωκεανούς, να φτάσω σε στεριές που δεν είχα

φανταστεί, να αγγίξω την απεραντότητα.

Κι, όμως, κόλλησα στις Συμπληγάδες.

Μου είπαν για να περάσω, πρέπει να χωρέσω και για να χωρέσω,

    πρέπει κάτι να κόψω.

"Λίγο από δω, λίγο από κει, λίγο μόνο να ξύσω από το δέρμα

    και θα περάσω το στενό".

Κι αντί να πας από άλλη πορεία, κολλάς σε αυτό το στενό πέρασμα,

    για να δεις τι υπάρχει παρακάτω.

Το φαντάζεσαι το μετά.

Θα ΄ναι όμορφο, θα ΄ναι μαγικό αυτό που απλώνεται μετά το στενό

    των Συμπληγάδων.

Σαν μια όαση στη μέση της ερήμου.

Θα ΄χει γαλαζοπράσινα νερά κι ένα εξωτικό νησί που περιμένει μόνο

    εσένα.

"Πρέπει να φτάσω" σκέφτομαι.

"Θα χωρέσω" λέω.

Κι έτσι κόβεις το ένα χέρι και το ένα πόδι απ΄την ίδια πλευρά. 

Και πάλι δε χωράς.

Και κόβεις και το άλλο χέρι και το άλλο πόδι.

"Τώρα θα περάσω!" φωνάζω.

Μα οι συμπληγάδες κλείνουν κι άλλο, το πέρασμα γίνεται ακόμα

      πιο μικρό.

Κι όλο κόβεις κομμάτια, να προλάβεις να περάσεις.

Και κόβεις, κόβεις, κόβεις... 

Ώσπου δε μένει τίποτα από σένα.

Δεν υπάρχεις πια.

Μόνο τα κομμάτια σου κάπου διασκορπισμένα στον βυθό.

Και τότε, ξαφνικά, οι Συμπληγάδες ανοίγουν διάπλατα.

Και τότε καταλαβαίνω.

Οι Συμπληγάδες μόνο αυτό ξέρουν.

Να ρημάζουν ανθρώπους και να βουλιάζουν πλοία.

 

 

Από την ποιητική συλλογή "Αντάρα" των εκδόσεων Βακχικόν, Αθήνα, 2022

photo: Erina Espiritu ~ Κιάτο

Τάσος Μαντζιος ~ Ποιήματα

 

 

ΛΕΝΕ ΑΝΤΙΟ

 

Λεν,

να μείνουμε φίλοι.

Λεν,

να προσέχεις.

Λεν,

καλή τύχη.

Κι ίσως,

δυο δάκρυα.

Ίσως,

ένα φιλί.

Λένε αντίο.

Ύστερα,

γυρίζουν τις πλάτες.

Ύστερα,

φεύγουν.

(Κι έχει παντού,

μια γεύση πικραμύγδαλου.

Έχει μια μυρωδιά, παντού.

Σφαγείου).

 

 

Από "Τα οξέα του ποιήματος"

 

 

 

 

 

 Ο ΤΡΟΠΟΣ

Ήρθα για κείνα τα τσιγάρα
που μου΄κλεβες μικρός,
είπε.
Έχει περάσει πια
πολύς καιρός
κι ακόμα μένει ανάμεσά μας
αυτή η εκκρεμότητα.
Έχει περάσει πια,
πολύς καιρός.
Δεν είχε, σίγουρα, η σχέση μας
ποιότητα.
Δύσκολος ήσουν γιος
κι εγώ,
δεν είχα τρόπο
-ομολογώ,
δεν μπήκα καν στον κόπο-
μα,
να το ξέρεις,
έκανα πως δεν έβλεπα
μ΄εκείνα τα τσιγάρα.
Ήταν αυτή η δική μου
τρυφερότητα.
Έχει περάσει πια πολύς καιρός,
άλλαξαν βήμα οι εποχές
 μη σε κρατάνε πίσω
του παρελθόντος αμυχές,
ό,τι αγαπάς,
μην το αφήνεις να βαλτώνει.
Τον τρόπο ψάξε εσύ,
σκύψε, τον τρόπο μέσα σου
και βρες.
Ο γιος σου, μεγαλώνει.

 

 

 

 

 

 

ΚΑΛΥΨΩ

 

Το χέρι έβαλε αντηλιά.

Τον κοίταζε

που έφευγε.

Πώς θάμπωνε αργά,

του σώματός του το περίγραμμα.

Στον δρόμο πέρα,

μια κουκίδα.

Τον κοίταζε που έφευγε.

Τα μαύρα έβαλε γυαλιά.

Και πάλι, μόνη.

(Θαρρείς

πως είσαι προορισμός

κι είσαι,

μονάχα ένας σταθμός,

στου δρόμου τους τη σκόνη)

 

 

 

 

 

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ

Καλύτερα είναι έτσι.
Καλύτερα,
 που τη σωστή τους
έχουν πια,
διάσταση
 τα πράγματα.
Χωρίς υπερβολές.
Χωρίς ταμπέλες.
Χωρίς το βάρος
του φθαρτού
και του εφήμερου.
Του εφήμερου και του φθαρτού,
με τον καιρό που χάνεται
μοιραία.
Καλύτερα,
που τη σωστή τους έχουνε πια,
διάσταση,
τα πράγματα.

Τώρα, μπορώ να βγω
και να το πω.
Εγώ,
είμαι η Ελένη.
Η Ελένη είμαι,
 να το πω,
σ΄εκείνους που κοιτούσανε
μονάχα
το Ωραία.

Λίμνη Πλαστήρα Photo: Erina Espiritu