Συμπόσιο - Ερρίκος Μπελιές

Χορέψανε τον κόρδακα οι εταίρες
επιπλέον ήταν και το μεθύσι
οι σκλάβοι με τα κεφάλια και τα φρύδια ξυρισμένα
κάποια κουβέντα για τη φοβερή επιδημία
που 'πεσε πρόσφατα. - Τίποτα ιδιαίτερο είπαν -
έπειτα η γαλήνη της εσπέρας νότιας πολίχνης
και συριακά δαμάσκηνα και φρούτα εξωτικά.
Χαλαρωμένοι όλοι τονίζοντας τα επίκτητα
- η φυσική πορεία των σωμάτων προς τις εκβολές -
Αλλά τα φιλιά λίγα. Μετρημένα .
Γιατί η αγάπη δεν είναι ποτέ συναλλαγή.


Από τη συλλογή Οι Δίαυλοι, Κέδρος 1980

Ερρίκος Μπελιές (1950 - 19 Απριλίου 2016)

Ἡ γυναίκα τῆς Ζάκυθος ~ Διονύσιος Σολωμός

 ΚΕΦ. 2 ~

Ο Ιερομόναχος πολεμάει να παρηγορηθεί

 

    1. Το λοιπόν, το κορμί της γυναικός, ήτανε μικρό και παρμένο.
    2. Και το στήθος σκεδόν πάντα σημαδεμένο από τες αβδέλες που έβανε για να ρουφήξουν το τηχτικό, και αποκάτου εκρεμόντανε δυο βυζιά ωσάν καπνοσακούλες.
    3. Και αυτό το μικρό κορμί επερπατούσε γοργότατα, και οι αρμοί της εφαινόντανε ξεκλείδωτοι.
    4. Είχε το μούτρο της τη μορφή του καλαποδιού, και έβλεπες ένα μεγάλο μάκρο, αν εκοίταζες από την άκρη του πηγουνιού ώς την άκρη του κεφαλιού,
    5. εις την οποία ήτανε μία πλεξίδα στρογγυλοδεμένη, και αποπάνου ένα χτένι θεόρατο.
    6. Και όποιος ήθελε σιμώσει την πιθαμή για να μετρήσει τη γυναίκα, ήθελ' έβρει το τέταρτο του κορμιού στο κεφάλι.
    7. Και το μάγουλό της εξερνούσε πάντα σάγριο, πότε ζωντανό και πότε πονιδιασμένο και μαραμένο.
    8. Και άνοιγε κάθε λίγο ένα μεγάλο στόμα για ν' αναγελάσει τους άλλους, και έδειχνε τα κάτου δόντια τα μπροστινά μικρά και σάπια που εσμίγανε με τα απάνου πού 'τανε λευκότατα και μακρία.
    9. Και μ' όλον πού 'τανε νια, οι μηλίγγοι και το μέτωπο, και τα φρύδια, και η κατεβασία της μύτης γεροντίστικα.
    10. Πάντα γεροντίστικα, όμως ξεχωριστά όταν ακουμπούσε το κεφάλι της εις το γρόθο το δεξί μελετώντας την πονηρία.
    11. Και αυτή η θωριά η γεροντίστικη ήτανε ζωντανεμένη από δυο μάτια λαμπρά και ολόμαυρα, και το ένα ήτανε ολίγο αλληθώρικο.
    12. Και εστριφογυρίζανε εδώ και εκεί γυρεύοντας το κακό, και το βρίσκανε και όπου δεν ήτουν.
    13. Και μες στα μάτια της άστραφτε ένα κάποιον τι που σ' έκανε να στοχαστείς, ότι η τρελάδα ή είναι λίγο που την άφησε ή κοντεύει να την τρικυμίσει.
    14. Και τούτη ήταν η κατοικιά της ψυχής της της πονηρής και της αμαρτωλής.
    15. Και εφανέρωνε την πονηρία και μιλώντας και σιωπώντας.
    16. Και όταν εμιλούσε κρυφά για να βλάψει τη φήμη του ανθρώπου, έμοιαζε η φωνή της με το ψιθύρισμα του ψαθιού πατημένο από το πόδι του κλέφτη.
    18. Και όταν εμίλειε δυνατά εφαινότουνα η φωνή της, εκείνη οπού κάνουν οι άνθρωποι για να αναγελάσουν τους άλλους.
    19. Και μ' όλον τούτο, όταν ήτουν μοναχή επήγαινε στον καθρέφτη και κοιτώντας εγέλουνε και έκλαιε.
    20. Και εθάρρειε πως είναι η ωραιότερη απ' όσες είναι στα Εφτάνησα.
    21. Και ήταν για να χωρίζει ανδρόγενα και αδέλφια, επιδέξια σαν το Χάρο.
    22. Και όταν έβλεπε στον ύπνο της το ωραίο κορμί της αδελφής της, εξύπναε τρομασμένη.
    23. Ο φθόνος, το μίσος, η υποψία, η ψευτιά, της ετραβούσανε πάντα τα σωθικά,
    24. σαν τα βρωμόπαιδα της γειτονιάς, τα βλέπεις ξεντερολοϊσμένα και λερωμένα, να σημαίνουν τα σήμαντρα του πανηγυριού, και βουρλίζουν τον κόσμο.

 

 

 

 Εδώ σταματάει, κάπως απότομα, το δεύτερο κεφάλαιο, αφήνοντας έξι σελίδες άγραφες.
Το επόμενο κεφάλαιο, ο Σολωμός το είχε αριθμήσει ― συμβατικά, λέει ο Πολίτης ― πρώτα 18ο και αργότερα 20ό. Ένα είναι βέβαιο: αρχικά, το κεφάλαιο που θα διαβάσουμε τώρα, περιλάμβανε 50 παραγράφους, τις οποίες κατόπι ο Σολωμός υποδιαίρεσε σε 11 + 38 παραγράφους, δημιουργώντας έτσι δύο ανισομεγέθη κεφάλαια.

 

 

 

Σωτήρης Σόρογκας, εικονογράφηση για τη Γυναίκα της Ζάκυθος (χειμώνας 1997) [πηγή: Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Λυκείου]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=10&text_id=3527

 

2024 « ποίηση είναι » ~ Μαλβίνα Ιωσηφίδου

 

Ποίηση είναι η δυναμική που κρύβεται στη συνύπαρξη λέξεων όπου ξάφνου δημιουργείται μια έκρηξη μια αιμοραγία μια ανατροπή Ποίηση είναι ταλαντώσεις πύκνωση αραίωση ξανά και πάλι συνθλίβοντας συναισθήματα όπως η αγωνία η απογοήτευση η ελπίδα Ποίηση είναι σταθμοί ζωής μένεις για λίγο και ξαναφεύγεις σε κυνηγούν σειρήνες τις προσπερνάς με ταξίδια με πορείες με όνειρα Ποίηση μπορεί να είναι κι ένα τρένο Φορτωμένο με λουλούδια της Άνοιξης Ένας ντυμένος μασκαράς ταυρομάχος αδυνατεί να το σταματήσει να αλλάξει γραμμή να σώσει ψυχές Ποίηση είναι μια εκπνοή Φύσηξέ τη όσο πιο δυνατά αντέχεις σκόρπισε λέξεις όσο πιο μακριά μπορείς για αλήθεια για έρωτα για θάνατο

Ποιητική ~ Ειρήνη Παραδεισανού

Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω
για το κομμάτι σίδερο
που ’χω καρφωμένο στα σπλάχνα
για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι
στις δυο χαράδρες
δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους
και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα
πέρα απ’ το βουνό της άγριας λαχτάρας.
Μέχρι τότε
ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους
που μύωπες οι ειδήμονες
θα βαφτίζουν ποιήματα.
Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια.
Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή.
Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο.
Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα.
Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια.
Μονάχα πάρτε το καρφί απ’ τα μάτια μου.
Κι αν δεν μπορείτε,
έστω
σταθείτε από κάτω
και
βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα.

( Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018 )

@Erina Espiritu

Αναστολή Τοκετού ~ Ξανθίππη Λευθεριώτου

Όλο να γεννηθείς ήθελες
Κι έσπρωχνες με τα πόδια.
Γύρνα
πίσω σου έλεγα, δεν ήρθε η ώρα σου,
Γύρνα το κεφάλι στα πόδια, με πιάσαν πόνοι δωδεκάμηνοι.

Κι εσύ
όλο και στριμωχνόσουν στ' άδυτα,
κρυβόσουν στις συλλαβές και στους τόνους,
μη σε τραβήξω γυμνό στην πλατεία
και δουν στα δαχτυλάκια σου τη σφραγίδα
και δουν τα μαλλάκια σου αραιωμένα
και τις άσπρες τριχίτσες
να βγαίνουν απ το στήθος σου ξεδιάντροπα
μόλις πλησίαζε το χέρι της μαμής.

Είχες στο στόμα τον αντίχειρα
Δεν κόβεται εύκολα το κακό
συνήθειο- μου ειπαν
Αγοράστε πιπίλα σύντομα
Μια ζωή θα σας φάει να το κόψετε.

Κι εσύ
όλο άρνηση
με τα πατίνια γλιστρούσες στα περιθώρια βάζοντας- βγάζοντας κάθε φορά
τη στολή του Spiderman.

Ξανθίππη Λευθεριώτου ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ Εκδόσεις Cinnabar

@Ξανθίππη Λευθεριώτου 

Οι Κόρες που περίμεναν την Άνοιξη ~ Βασιλική Σπηλιώτη

Στοιχειωμένη αναμονή μύριζε
καθώς περίμεναν
Και κάθε που θαρρούσαν πως την αντάμωναν
τις ξεγελούσε,
στάζοντας στα αδάγκωτα χείλη τους
τα πεθαμένα ποτά που τα εξάτμισε ο Χρόνος
Κόρες που περίμεναν με φλογισμένα στήθη,
που βροντοκοπούσε ο ήχος τους σε κάθε ανάσα
Κόρες με μάγουλα πύρινα, εφηβικά
έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους σκληρά κόκκαλα
Μοναχικά, γυάλινα συναισθήματα που τα ράισε ο Πόνος
Κι όλα τα μπαλκόνια στην πόλη αδειανά
από βλάστηση
Κι όλα τα θερμαινόμενα στα σπίτια
αναμμένα
Κόρες που περίμεναν με μάτια χάλκινα,
σαν καντηλέρια αναμμένα σε ξωκλήσια ερημικά
Κόρες με στόματα άβρεχα
Αντάμωναν, με χέρια ξερά χώματα,
που σκόρπισαν στους κάμπους,
με αυτιά στυλωμένα,
που αφουγκράζονταν το αγκομαχητό
του αγέννητου ακόμα σπόρου
Κι από κάπου βαθιά
ξεβλάσταινε μανιασμένα ένας κρότος,
σαν λαβωμένος πυροβολισμός,
σα θυμωμένη μελωδία
που επαναλάμβανε βραχνά
«Την Άνοιξη θα ’ρθει, την Άνοιξη»

“Les Nymphes” (1878), by Luis Ricardo Falero

Μαργαρίτα Γριμάνη

Ποίηση είναι ένα αηδόνι που τραγουδά , σου ψιθυρίζει λόγια στο αυτί, λέξεις στο μυαλό , κι εσύ πασχίζεις να τις βάλεις σε μια σειρά που να βγαίνει νόημα....

Η φτώχεια

Της κάμερας το φως το λιγοστό

τους ίσκιους που κινούνται στον ασβέστη

το κλάμα του μωρού του πεινασμένου

κι αυτό το καρβέλι το ψωμί

το αραδιασμένο στο ξύλο πάνω

που έχει ποτίσει από τον ιδρώτα του μόχθου , μη τα περιφρονάς.

Πικρή είναι η φτώχεια μα πιότερο καλή

από τα πλούτη εκείνα που τον άνθρωπο σαπίζουν.

@Erina Espiritu

Υπήρξες ποτέ; ~ Λίνα Βαταντζή

 

Στο κέντρο ενός ξέφωτου

πώς μοιάζουν τα δέντρα που σε τριγυρίζουν;

Οι σκιές πονούν, το φως πονά

περνά ο χρόνος,

κελάηδημα καρδερίνας

σε κήπους πρώιμης άνοιξης -

κι εμείς αναζητούμε

συνεχώς

το κελάρυσμα του ποταμιού,

μα δεν προλαβαίνουμε το νερό

εμπειρία δίχως βάπτιση σε όσα ποθούμε

και μας αξίζει μια τρυφερότητα αμοιβαία -

πλατιά αντίληψη και μάχη τελετουργική

η ζωή,

βότσαλο στο ρέμα αγωνίζεται

να παραμείνει

μάρτυρας

μιας ομορφιάς που μας κυκλώνει

αλλά μας στεφανώνει

με κρίνους και αγκάθια -

και πώς να υπάρχουμε

χωρίς να θυσιαστούμε;

@Erina Espiritu

Έαρ ~ Μαρία Μαραγκουδάκη

Εκ του ασφαλούς η Άνοιξη επιτίθεται.

Αιώνες τώρα στημένα τα δόκανα.

Παραδινόμαστε αμαχητί και ευτυχείς.

Ψυχή τε και (προπάντων) σώματι.

Μαργιόλικο το Έαρ

Και όλα τα εαρινά επίσης.

Με αδιάντροπη αθωότητα, αλαζονικά και φιλάρεσκα

ξεδιπλώνονται ένα-ένα.

Έρωτες, υπαίθρια café, αλλεργίες, άνθη, πάθη,

λουλουδιασμένες βιτρίνες, έντομα,

φίδια, εσύ κι η ανελέητη ομορφιά σου.

Το εφήμερο.

Κάποιος πεθαίνει στα ψέματα και ανασταίνεται στ’ αλήθεια.

Ή μήπως αντίστροφα;

Αρνούμαι να διαλευκάνω το μυστήριο.

Ένα αεράκι πρώιμης εφηβείας ξεγλιστρά απ’ τον Αίολο.

Διαπερνά τις χαραμάδες της ιστορίας

και γρατζουνιέται στις τσουκνίδες.

-Αμόλα καλούμπα στο ανέφικτο.

-Τώρα! Όχι χθες…

(Έστω ότι... οδός Πανός 2010)

@Erina Espiritu

Η Στιγμή ~ Τάσος Σ. Μάντζιος

Σε θέση βρίσκομαι,
αναμφίβολα,
εξόχως δυσχερή.
Μα,
δεν θα μ΄ εμποδίσει
να απολαύσω τη στιγμή,
που,
έστω κι έτσι,
επιτέλους,
πετάω,
είπε,
στα νύχια του αετού
πιασμένη
η χελώνα.

Μια αλλιώτικη άνοιξη ~ Κώστας Βασιλάκος

Στα μελαγχολικά σου μάτια
ένα όνειρο τρεμοσβήνει
και ένα ψιλόβροχο
ποτίζει με φθινόπωρα
τα μοναχικά βράδια.
Άσε με να γονατίσω
μπρος από τα πάθη σου,
χάρισε μου τη θλίψη,
θέλω να φιλήσω τις πληγές
στα γυμνά σου πόδια,
να αλείψω με μύρο
τα ξεραμένα χείλη,
να φυτέψω κρινάκια
στων μαλλιών την αλμύρα.
Σήμερα ένας άνθρωπος
κάνει κήπο την καρδιά
να γείρουν κατά τον ήλιο
τα νοτισμένα χαμόγελα,
ένας άλλος σβήνει αρνήσεις
για να σεργιανίσουν ελπίδες
που έχασαν τους προορισμούς
σαν τα πουλιά στο γαλάζιο
και ένα πνιγμένο παιδί
σπρώχνει τα κύματα ως το γέρμα
ν’ αφουγκραστούμε το άδικο
στων ψυχών τ’ ανομολόγητα.
Τούτη την άνοιξη
κίτρινες μαργαρίτες,
κόκκινες παπαρούνες
και ανθισμένα κλαδιά
είναι τα αχ όλου του κόσμου.
Άσε με να κρατήσω σφιχτά
το χέρι της παραίτησής σου,
άσε με να σου λέω σ’ αγαπώ
και ας αποστρέφεις το βλέμμα.
Τούτη η άνοιξη θάναι αλλιώτικη,
είθε να 'ναι και βαθιά Ανθρώπινη.

Κώστας Βασιλάκος
21 Μαρτίου 2024

Μαρία Χρονιάρη ~ Ένας άλλος κόσμος

Ποιητής είναι αυτός

που σωπαίνει

όταν οι άλλοι

ουρλιάζουν

για ταυτότητα

Η φωτογραφία είναι της ποιήτριας από τον Αχελώο στο χωριό της μητέρας της.

Ποίημα Ποιητικής ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Η ποίηση
είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής μας.
Είναι τα χαμένα χρόνια της αθωότητας
πάνω στην έρημη από ανθρώπους γη.
Είναι ο δρόμος και η ανακάλυψη της εσωτερικής ευτυχίας,
είναι η αισθητική της ηθικής
η επαφή με τη δυναμική των λέξεων.
Η ποίηση μιλά όταν οι ποιητές σιωπούν,
όταν οφείλουν να ακούσουν την ψυχή να φτερουγίζει.
Είναι η όαση στην έρημο της ζωής μας,
η σανίδα σωτηρίας την ώρα της καταστροφής,
η επιμονή,
η υπομονή,
το θράσος,
ο ήχος της σιωπής.
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μας,
όταν όλοι και όλα
μας έχουν εγκαταλείψει.
Η ποίηση
είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας (1).

 "Συμβολισμοί", εκδόσεις Βακχικόν, 2020

1. (Ο τελευταίος στίχος ανήκει στο κείμενο «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο», από τη συλλογή «Υψικάμινος», του Α. Εμπειρίκου, εκδ. Άγρα)

Το κάρο του χρόνου ~ Γιώργος Δρίτσας

Μέσα στα βάθη των αιώνων

κυλάει ακάματο το κάρο του χρόνου,

πάνω στις ναρκωμένες πλησμονές

πάνω στις χαμένες ελπίδες.

Φτιαγμένο από βαρύ ξύλο

φρεσκοκομμένης βελανιδιάς,

από το δάσος των ξεχασμένων ονείρων

και των ξεθωριασμένων ιδανικών.

Το σέρνουν δύο άλογα

μαύρα σαν ρουμπίνια,

η λήθη και η αμνησία

δεμένα σφικτά

με λεπτό χαλινάρι,

υπόλειμμα από το χοντρό δέρμα

της γδαρμένης αμφιβολίας.

Οι μαυροβερνικωμένες ρόδες του συχνά

σκαλώνουν στα χορταριασμένα

κοιμητήρια των ετών,

σκαλίζοντας το μονοπάτι

από την αρχή..

(31/12/22, εν αναμονή του ερχομού του 2023)

 

 

 

 

Κώστας Βασιλάκος

Λίγα λόγια και κάποιες σκέψεις για την διαδρομή στα μονοπάτια της ποίησης!!!!

Αισθάνομαι ένας ταπεινός «ταξιδευτής της ζωής» που επιχειρεί να αφηγηθεί, πότε επιτυχώς πότε ανεπιτυχώς, τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του στις γειτονιές, τις πόλεις, τους πολιτισμούς, με χρώματα από λέξεις και στίχους.

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής». Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω την θάλασσα κι απολησμονήσω», γράφει η Κατερίνα Γώγου, επαληθεύοντας για άλλη μια φορά το Νίκο Καζαντζάκη, ότι ο ποιητής πρέπει στους δύσκολους καιρούς να παραμένει «ο σεισμογράφος του καιρού του», να γίνεται ο αγωγός των μηνυμάτων της κοινωνίας που υποφέρει, φοβάται, σιωπά, αγωνιά, επαναστατεί.

Υπέροχος στίχος και πόσο αληθινός, γιατί αν απομακρυνθεί ο ποιητής από την κοινωνία και τα προβλήματά της, δεν μπορεί να τραγουδήσει την ελπίδα και να σαλπίσει τον αέρα της αλλαγής. Αν δεν αγγίξει τις πληγές της καθημερινότητας, «ποιεί και πράττει» ψεύτικα. Αυτές οι πληγές σκάβουν την ψυχή του ποιητή και ξεχύνονται στις καρδιές και στα σοκάκια ανεμίζοντας αλήθειες και οράματα. Ειδικά τη σημερινή εποχή, που η επίπλαστη ευμάρεια και ο καταναλωτισμός οδήγησαν τον άνθρωπο σε μια νοσηρή εσωστρέφεια, φυλακίζοντας και απαξιώνοντας την ύπαρξή του.

Η αγωνία των νέων για το αύριο, η απόγνωση των αστέγων, η ανεργία και ο αγώνας για επιβίωση, η αλαζονεία της εξουσίας γίνονται οδικοί χάρτες της μοναχικότητας και της μελαγχολίας που συντροφεύουν τις στροφές και τις σελίδες, και χτίζουν τα βήματά μας γήινα και πιο σταθερά, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, να διεκδικούμε, και ενίοτε να γευόμαστε την ευτυχία που - θαρρείς - κατοικεί σε άλλα αστέρια.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να αποτυπώσω όλα αυτά που επιθυμούσα. Όμως, σας διαβεβαιώ ότι όλα τα ποιήματα γράφτηκαν με εντιμότητα, αλήθεια και κατάθεση ψυχής, ελπίζοντας οι αναγνώστες να γίνουν –έστω για λίγο- συνοδοιπόροι μου, να συναντήσουν σε αυτά αξίες & αυθεντικά συναισθήματα.

"Θέλω τώρα στα δύσκολα

να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας

να βάψω το μέλλον με ζωή "

Κώστας Βασιλάκος