Οι Κόρες που περίμεναν την Άνοιξη ~ Βασιλική Σπηλιώτη

Στοιχειωμένη αναμονή μύριζε
καθώς περίμεναν
Και κάθε που θαρρούσαν πως την αντάμωναν
τις ξεγελούσε,
στάζοντας στα αδάγκωτα χείλη τους
τα πεθαμένα ποτά που τα εξάτμισε ο Χρόνος
Κόρες που περίμεναν με φλογισμένα στήθη,
που βροντοκοπούσε ο ήχος τους σε κάθε ανάσα
Κόρες με μάγουλα πύρινα, εφηβικά
έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους σκληρά κόκκαλα
Μοναχικά, γυάλινα συναισθήματα που τα ράισε ο Πόνος
Κι όλα τα μπαλκόνια στην πόλη αδειανά
από βλάστηση
Κι όλα τα θερμαινόμενα στα σπίτια
αναμμένα
Κόρες που περίμεναν με μάτια χάλκινα,
σαν καντηλέρια αναμμένα σε ξωκλήσια ερημικά
Κόρες με στόματα άβρεχα
Αντάμωναν, με χέρια ξερά χώματα,
που σκόρπισαν στους κάμπους,
με αυτιά στυλωμένα,
που αφουγκράζονταν το αγκομαχητό
του αγέννητου ακόμα σπόρου
Κι από κάπου βαθιά
ξεβλάσταινε μανιασμένα ένας κρότος,
σαν λαβωμένος πυροβολισμός,
σα θυμωμένη μελωδία
που επαναλάμβανε βραχνά
«Την Άνοιξη θα ’ρθει, την Άνοιξη»

“Les Nymphes” (1878), by Luis Ricardo Falero