ΟΙ ΔΕΛΦΙΝΕΣ
Οι Δελφίνες μιλούσαν
με φωνές συριστικές.
Ανοιγόκλειναν τα χείλη
μόνο και μόνο για να σχηματίσουν με τα χνότα
τα σήματα εκείνα
που σημαίνουν αναγνώριση.
Σε μια συνωμοσία
του άλεκτου μπλεγμένες, έστρωναν με προσοχή
τη φούστα της βελούδινης γαλήνης
συγκρατούσαν την τραχιά οργή
μες στα διακριτικά τους δάχτυλα
τυλίγονταν με την κάπα
για να μη φαίνεται ο σφιγμένος αυχένας
έμπηγαν μια καρφίτσα
στα στέρνα τους
που πάλλονταν ρυθμικά
από μιαν άγρια καρδιά
κι είχαν τις χαίτες τους
κρυμμένες στην κουκούλα.
Aν, ο μη γένοιτο, ξέφευγε κάποια τούφα
με τσιμπιδάκι αλαβάστρινο
την στερέωναν πίσω
από το μετωπιαίο τους οστό.
Οι Δελφίνες κοιτούσαν
με βλέμματα κενά.
Ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα
μόνο και μόνο για να
εντοπίσουνε την ενοχή η μια στην άλλη.
Έτειναν, τότε, το χέρι
χάιδευαν την κοινή
κυανή τους φλέβα
και μ’ ένα νεύμα συγκαταβατικό
έγερναν τα κεφάλια στον ώμο
αποφασισμένες να χορέψουν
της γενιάς τους τον χορό
με σάλτα στον αέρα
μέχρι να χαθούνε για πάντα
απ’ τον ορίζοντα.
Blue
Κάθε πρωί ξεθωριάζει
το μπλε κάποιας ανάμνησης.
Από του κοβαλτίου την άμμο
χαλίκι δεν μένει στη γλώσσα μου
παρά μια λέξη λευκασμένη.
Σφουγγίζω την υγρή ζωή
με το 'να χέρι
και με τ' άλλο νίβω
τα νοήματα
αφαιρώ από τα πρόσωπα
τα μωβ τους στίγματα
εκείνα τα εναπομείναντα
υπολείμματα από τα λάμδα
όταν προφέρονται βαριά
μέσα στη λησμονιά ή τη νοσταλγία.
Αυτό που απομένει κάθε πρωί
είναι μια μελαγχολική ούλτρα Μαρίνα
σε ένα σκαρί που το έφαγε το κύμα
κι ένας αστερίας θαλασσί
να βυζαίνει το αλάτι.
Σοφία Περδίκη, «Η σειρήνα του χρόνου», εκδ. ΑΩ,
2024
 |
| Σοφία Περδίκη: The Bird, 24 x 34cm, λαδοπαστέλ και κάρβουνο |
 |
| Σοφία Περδίκη: Παρακινώντας, 21cm x 30cm, λαδοπαστέλ |
