Τέσσερα Ποιήματα ~ Μιχελουδάκης Δημήτρης

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΕΤΑΙ

ξεκινά εκεί που συγγενεύεις με τη σιωπή

και φτάνει ως το πιο συχνό σου ρίγος

εξάλλου η αγωνία

είναι μονάχα

μια ταριχευμένη σύγκρουση

- καθόλου δεν ματώνει

είναι πολλοί αέρηδες

ανάμεσα στις μνήμες

- στην προκειμένη περίπτωση

με σφυριά

γκριμάτσες

αινίγματα

καμιά θρησκεία

δεν άντεξε το τράνταγμα

- σε κάθε θαύμα

να σου και λεπίδες

όσοι τις χαιδεψαν

μαζί τις τροχισαν

κι είναι όλοι τους εξαφανισμένοι

ζουν μεσα στα μάτια σου

~ ~ ~

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΙΛΙΓΓΟΣ - ΚΕΝΟ

ώσπου έφτιαξα

(έχω κρύψει στα τεφτέρια μου το θράσος)

με παντελή έλλειψη οξυγόνου

το ερημοκτόνο

για τις κραυγές που ψάχνουν

διαρκώς

πατρίδα

το διάβα μου τώρα

- που οι απουσιολόγοι περιμένουν τη σοδειά -

αφάνταστα χορευτικό

με τους βοριάδες

~ ~ ~

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ

Στον Μηνά Βλάχο

όπως το φως πολεμάει το σκοτάδι

(θα ήταν μια αρχή

αλλά ξεκινάω βρώμικα -

η απάτη χωράει και

σε λίγα τετραγωνικά αληθείας)

ας πούμε

όπως αγωνίζονται εκείνα τα παραμύθια

που αγαπάνε τις γκριμάτσες

να μη φορέσουν ζώνη ασφαλείας

τα λάθη των μαθητών να

χλευάζουν το κόκκινο του δασκάλου

θα μπορούσα να πω

και όπως το τσεκούρι

να πετάξει από πάνω του

το μέταλλο του φόνου

αλλά αγωνίζομαι

να μην προδώσω

αυτό το ποίημα -

(ακόμα και λιπόθυμο

ουδέποτε λυγίζει)

~ ~ ~

ΑΡΥΘΜΗΣΙΜΟ

Το ποίημα δεν είν’ η ευθεία που κοιτάς

ο βιογράφος της ζωούλας σου –

είναι τα πρέκια και των δύο

ένα ζάρι

φτιαγμένο από το κλείσιμο του ματιού στη Νέκυια

γι’ αυτό ζαλίζει τα αριθμοκάγκελα

γι’ αυτό η αλλεργία στους σεμνολόγους

(και τα διαλεκτικά γρανάζια τους)

- κοίτα το πώς ξεφεύγει από τα παρακρατικά ελληνικά:

με δίχως υπάλληλο φως

με δίφραγκα όνειρα στην τσέπη

ψωνίζοντας αλήθειες από το θανατάδικο της γειτονιάς

μπορείς να γράψεις με μια σου μόνο φλέβα;

(αυτή του ρίγους λέω)

~~~

τα ποιήματα είναι από τη συλλογή "Συντηρητής ουράνιων τόξων" εκδόσεις Στίξις 2022

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Λιγες Και Μια Νυχτες - Ισίδωρος Ζουργός (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαµίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και µένει έγκλειστος σε µια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύµφωνα µε το µυθιστόρηµα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ’ ένα µικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όµως αγόρι κρυφακούει… Εβδοµήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόµη µια νύχτα, µάλλον µια ζωή ολόκληρη σε µία µόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξηµερώσει. Το Λίγες και µία νύχτες, µε άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί µια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει µια µαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόµη µια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το µέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων. Το Λίγες και µία νύχτες εµπεριέχει ακόµη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασµό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγ...

Σιωπηλά αλλά λαλίστατα ~ Ειρήνη Βεργοπούλου

Εχθές, 28 Οκτωβρίου, σε επίσκεψη σε σπίτι υπεραγαπημένης φίλης στην πανέμορφη γειτονιά του Υμηττού, και περπατώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επί της οδού Κολοκοτρώνη, στις παρυφές του πάρκου Άρη Αλεξάνδρου, διότι για δεκαετίες διεσχιζα μόνο με το αυτοκίνητο το δρόμο αυτό, είχα την ευλογία της "συναντησης" με τις δύο λαβωμένες μεν, αλλά ακόμα ωραιότατες αυτές κυρίες, στολίδια της περιμέτρου του πάρκου, τις οποίες ίσως πια ελάχιστοι προσέχουν και χαιρετούν, αυτες όμως δεν σταματούν να νεύουν στον διαβάτη, υπομονετικά, καρτερικά. φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου

Ωδή ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος [1] Φωτ. sara.robin

Ενηλικίωση ~ Νίκος Μυλόπουλος

Κινούμαι πάνω στην πληγή που δεν φαίνεται και ονομάζεται δρόμος Φορές ατέλειωτος οδηγεί στην απόλαυση Αν φτάσεις στο τέρμα πουλί θυμίζει που μόλις πέταξε Η ίδια η ζωή μοιάζει με τόπους και καταστάσεις Που ονειρεύονται την απόδραση. Προσπερνώντας τα αγέλαστα πρόσωπα Μένω εμβρόντητος μπροστά στη νεκρή πινακίδα Που την έξοδο δείχνει ανύπαρκτου κινδύνου. Ψαρεύω απ’ το παρελθόν να πιάσω το σήμερα Σε περιβάλλον ασταθές και ακατανόητο Οι πιο καλοί κι οι πιο κακοί στο τέλος επιβιώνουν. Οι υπόλοιποι όλοι γίνονται λίπασμα στα πάρκα της πόλης Μισής χαράς ανθεστήρια. Επιλεγμένος ψίθυρος η αγκαλιά Ύστερα έπεται η απουσία. Ματαιώσεις και ρωγμές ό,τι απέμεινε Από μια πάλλουσα ασημαντότητα. ‘House, Benbecula, Hebrides, 1954’ by photographer, Paul Strand. Scottish island inspiration for Alexander McQueen Spring/Summer 2017.

«Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει» ~ Νίκος Καρούζος

Paris during the 1950s. Photo by Georg Stefan Troller. Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει. Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει· ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει. από τη συλλογή «Αντισεισμικός τάφος» (1984). Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα Β΄ (1979-1990)», Εκδόσεις Ίκαρος

Αθωότητα ~ Χρίστος Λάσκαρης

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή όταν χαράζει ευτυχισμένη και δυναμώνει και σε μέρα ξετυλίγεται. τίποτα απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει. φωτ. Erina Espiritu

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου