Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier

θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι 

να βρέχει τα λόγια με τα κύματα 

να πνίγει τις σιωπές 

ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους 

να σχηματίζονται οι λέξεις 

να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε

στο κατώφλι ύστερα 

των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω 

εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα

έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού 

θ' αναθυμούμαι 

πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους 

το πιο όμορφο αξιώνεσαι 

σώμα της αγάπης

με τον καιρό θα ξεχαστούν 

οι άγονες μέρες 

καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές 

κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια

καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια

***********

η μνήμη 

η θάλασσα 

η μνήμη της θάλασσας 

η θάλασσα της μνήμης

παιχνιδίσματα μεσημεριού 

μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα 

θερινής κατοικίας ονείρων 

παρά θίν' αλός

***********

η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο 

το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου

χωρά στην τσέπη μου

μέσα της έχω ανοίξει μια τρύπα

- ίσα με το βότσαλο 

κείνο γλιστρά και χάνεται σαν και τη θάλασσά μου

να τη βρίσκω πρέπει ξανά

- τώρα που μεγάλωσα πώς λιγοστέψαν τα παιχνίδια!

.

Ανδρέας Λασκαράτος «Στην υποκρισία»

© Marina Strocchi.

Σεπτή μου Υποκρισία, Δέσποινά μου,

με συντριβή μου σου φιλώ το χέρι,

και σου προσφέρω τα σεβάσματά μου.

Ποι’ άλλη αρετή καλύτερά σου ξέρει

 

να κερδίζει τς ανθρώπους εδώ χάμου;

Ο κόσμος σε λατρεύει, σε γεραίρει,

κι εγώ κλίνω σ’ εσέ τα γόνατά μου

και σε γυρεύω για οδηγό μου αστέρι.

 

Φτιάσε μου σοβαρό το πρόσωπό μου,

δώσ’ μου ύφος πειστικό και όψη οσία,

για να μπορώ κι εγώ σε ποίμνιό μου

 

να εξασκώ την τόση σου μαγεία.

Κι έτσι να ’ν’ και για μέ τον φτωχόν γέροντα,

του κόσμου τα καλά και τα συμφέροντα.

  «Στην υποκρισία». Στιχουργήματα διάφορα, 1872. Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, Ε΄. Ο Σολωμός και οι Εφτανησιώτες. «Δωδώνη», χ.χ. 87-88.

Πηγή: http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=182

Γεράσιμος Δενδρινός ~ Απέραντες συνοικίες, Τόμος Α΄ [Απόσπασμα 5.Η μελωδία της ευτυχίας]

 [...] Ο αετός έπνεε, τώρα, τα λοίσθια, οι τούμπες στον αέρα είχαν πολλαπλασιαστεί, και, απ' ό,τι φαινόταν, ο Συμεών είχε δίκιο για τα ζύγια της ουράς. Ήμουν καταρρακωμένος, γιατί πάλι τα πράγματα γίνονταν έτσι όπως τα ήθελε η γιαγιά. Η Τέσι γελούσε για την κατάντια του αετού μου κι ο πατέρας πήρε τον σπάγκο στα χέρια του. Με το ένα χέρι τραβούσε, ενώ με το άλλο ξανάφηνε τον μαζεμένο σπάγκο, με αποτέλεσμα να μην κατεβαίνει καθόλου ο αετός και τ' ακροβατικά νούμερα να συνεχίζονται.

"Να τον αφήσουμε να πέσει στην Ελευσίνα!", πρότεινε θριαμβευτικά η γιαγιά, αλλά ο πατέρας έκανε δυο βήματα στο πλάι, γιατί φοβόταν μήπως ο αετός πάρει νέα τούμπα. "Μα, είσαι στα καλά σου βρε Θοδωρή, που δίνεις σημασία σ' έναν ψωροαετό;", του φώναξε, κι εκείνος, αδιάφορος για τα λόγια της, συνέχιζε με αγωνία να μαζεύει τον σπάγγο. 

Ο ουρανός είχε για τα καλά σκοτεινιάσει. Τα μολυβένια σύννεφα πίσω απ΄τα καράβια της Ελευσίνας είχαν γρήγορα σκεπάσει τον υπόλοιπο ουρανό. Οι πιο πολλοί αετοί κατεβαίνανε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα - ήταν κι αυτό τύχη με τόσον αέρα. 

"Για δώσε μου κανένα απ΄τα πούρα σου, για να δω πώς είναι...", παρακάλεσε η γιαγιά τον θείο.

Ήταν πολύ αστεία έτσι όπως το κρατούσε ανάμεσα στα δάχτυλα, γι΄αυτό και βάλαμε τα γέλια. Πλησίασε τον βράχο που ήτανε δεμένος ο σπάγκος και βάλθηκε να καπνίσει με την ησυχία της - έτσι νομίσαμε. Μα, μόλις κάθισε πάνω στην πέτρα, έκοψε η παμπόνηρη τον σπάγκο με την καύτρα του πούρου. Αυτός, όμως, γλίστρησε μέσα από τα χέρια του πατέρα τόσο γρήγορα, που μόλις που πρόλαβε να φωνάξει δυνατά απ΄την έκπληξη. Έβαλα τα κλάματα όταν είδα τον αετό να παρασύρεται απ΄τον αέρα, σαν χορεύτρια που έχασε τον βηματισμό της, γιατί ξαφνικά υποχώρησε το παλκοσένικο. Ο πατέρας ξαμολήθηκε πίσω του. Ήταν απ΄τις στιγμές εκείνες που είχαμε μαζί με τον πατέρα την ίδια τύχη - μας απειλούσε η παγαμποντιά της γιαγιάς, σε σημείο να γίνουμε ρεζίλι. Έτρεχε κάτω στην πλαγιά και ξοπίσω του έτρεχα κι εγώ με μια λύσσα, λες και υπήρχε περίπτωση να πιάσουμε τον αετό. Σε μιαν άκρη της πλαγιάς, όπου η κατηφόρα δεν πήγαινε άλλο, μείναμε αρκετή ώρα να τον κοιτάζουμε μέχρι που έπεσε κάπου στην Ελευσίνα.

~~~~

 

Φεύγαμε με τ΄αυτοκίνητο του πατέρα και η γιαγιά με το φορτηγάκι του Συμεών, όταν άρχισε να μπουμπουνίζει και ν΄αστράφτει για τα καλά. Με τις πρώτες σταγόνες, οι παρέες του λόφου τα μάζευαν και κατέβαιναν κακήν κακώς,  ενώ όσοι αετοί δεν είχαν μαζευτεί, αντιστέκονταν πεισματικά στον αέρα. 

Γεράσιμος Δενδρινός ~ Απέραντες συνοικίες, Τόμος Α', εκδόσεις Υψικάμινος, Αθήνα 2024.

Αλέκος Φασιανός

Το Πορτρέτο της Νεαρής Γυναίκας

Το έργο είναι το πιο διάσημο και μία από τις πολλές προσωπογραφίες-κατατομές γυναικών που έχουν διατηρηθεί καλύτερα , τα οποία έχουν αποδοθεί από τους κριτικούς ποικιλοτρόπως σε έναν από τους δύο αδερφούς Ντελ Πολλαϊόλο: ένα πορτρέτο βρίσκεται στο μουσείο Ουφίτσι της Φλωρεντίας, ένα στο Στάατλιχε Μουζέεν του Βερολίνου, ένα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και ένα τέλος στο Μουσείο Ιζαμπέλα Στιούαρτ Γκάρντνερ της Βοστώνης. Παρόμοιο φυσιογνωμικά έργο είναι και η Προσωπογραφία κοριτσιού (μικρή παιδούλα) του Αντρέα Ντέλλα Ρόμπια^[5]. Παραδοσιακά τέτοιου είδους έργα έχουν αποδοθεί στον Πιέρο, αλλά η πρόσφατη κριτική (δηλαδή ο Άλντο Γκάλι^[6], 2005, σελ. 35) πρότεινε με επιμονή το όνομα του Αντόνιο.

Δεν είναι ξεκάθαρο ποια είναι η γυναίκα που απεικονίζεται στην μιλανέζικη προσωπογραφία: έχουν προταθεί διάφορα ονόματα, ανάμεσα στα οποία εκείνα της συζύγου του τραπεζίτη Τζιοβάνι Ντε Μπάρντι^[7] (σύμφωνα με την περιγραφή στο πίσω μέρος του πίνακα “ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΝΤΕ ΜΠΑΡΝΤΙ”^[8] (η οποία πιθανόν δεν είναι έγκυρη ) ή της Μαριέττας Στρότσι,^[9] ή ακόμη κάποιας γυναίκας με το όνομα Μπελτζιόζο. Σε κάθε περίπτωση το έργο, που βρίσκεται στην Φλωρεντία, είναι ένα από τα σύμβολα κομψότητας της Φλωρεντίας του 15ου αιώνα. Το έργο αναφέρθηκε τον 19ο αιώνα από τον Τζιοβάνι Μπατίστα Καβαλκάζελε^[10] ως ένα από τα έργα των συλλογών Μπορομέο^[11] και δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι που ο Τζαν Τζιάκομο Πόλντι Πετσόλι^[12], αφού κληρονόμησε από την μεριά της μητέρας του την περιουσία της οικογένειας Τριβούλτζιο^[13], κατέστη κάτοχος του έργου, το οποίο μεταφέρθηκε στο νεόκτιστο μουσείο με βάση όσα όριζε η διαθήκη του το 1879. Η προσωπογραφία αποκαταστάθηκε το 1951 από τον Μ. Πελιτσόλι^[14], ο οποίος επαλήθευσε την εξαιρετική κατάσταση συντήρησης του έργου. Μία συνθετική μετάθεση της προσωπογραφίας, που οραματίστηκε ο Ίταλο Λούπι^[15], συμβολίζει σήμερα τα δύο λατινικά “P” του γραφικού συμβόλου του λογότυπου του μουσείου.

Πηγή:https://el.wikipedia.org/wiki/Πορτρέτο_Νεαρής_Γυναίκας_(Πολλαϊόλο)

https://www.youtube.com/watch?v=5szgenWqASg 

Χαρούκι Μουρακάμι ~ Ο Κάφκα στην ακτή

 "Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας."

μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου

Art: Jan Mankes (1889-1920) was a Dutch painter. He produced around 200 paintings, 100 drawings and 50 prints before dying of tuberculosis at the age of 30. His restrained, detailed work ranged from self-portraits to landscapes and studies of birds and animals.His work is now exhibited in his native Netherlands in the Museum of Modern Art Arnhem, Museum Belvédère Heerenveen and Museum MORE Gorssel.

Σεπτέμβρης ~ Ελευθερία Σταυράκη

 

Δέκα λεπτά βυθός - ό,τι απομένει

να τρέφεται η μνήμη -κι ο αφρός

και μία σκέψη που δεν περιμένει,

πίσω της τρέχω, ενώ ο καιρός

 

δείχνει τα δόντια σιωπηλός -θαύμα!

Η φράση σκάει στην προβλήτα, μια 

γυμνή άγνωστη (θεϊκή) σκιά

μου ψιθυρίζει ένα γαλάζιο γράμμα

 

μα μέχρι να τη φτάσω, θα 'χει φύγει

-παιχνίδια του μυαλού το μεσημέρι-

αφήνω γι' άλλη ώρα το κυνήγι,

 

πάλι βυθίζομαι -βάρος κανένα:

σε λίγες μέρες θα ζηλεύω εμένα,

το "έχω χρόνο, είναι καλοκαίρι". 

 

 

 

Ρεπορτάζ, Εκδόσεις Συρτάρι, 2024

 Γιάννης Τσαρούχης - 12 μήνες Σεπτέμβρης [1972]

Η Αλκυόνη ψάχνει τον σύζυγό της (1915), έργο του Herbert James Draper ~ Χέρμπερτ Τζέιμς Ντρέιπερ

Και στης ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες αλκυονίδες μέρες καρτερώ.

(Ι. Δροσίνης)

 

 

Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) .

Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας .

Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με μανία πάνω στη φωλιά της κι αυτή καταστρεφόταν μαζί με τα αυγά της .

Ο Δίας και πάλι έδειξε συμπόνια στην αλκυόνα κι έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα , οι άνεμοι κοπάζουν κι ο ήλιος λάμπει , βοηθώντας την αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.

 

 

Η Αλκυόνη ψάχνει τον σύζυγό της, έργο του Χέρμπερτ Τζέιμς Ντρέιπερ (1915)

 

 

 πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Σοφία Περδίκη 2 ποιήματα «Η σειρήνα του χρόνου», εκδ. ΑΩ, 2024

 

ΟΙ ΔΕΛΦΙΝΕΣ

Οι Δελφίνες μιλούσαν
με φωνές συριστικές.

Ανοιγόκλειναν τα χείλη
μόνο και μόνο για να σχηματίσουν με τα χνότα
τα σήματα εκείνα
που σημαίνουν αναγνώριση.
Σε μια συνωμοσία
του άλεκτου μπλεγμένες, έστρωναν με προσοχή
τη φούστα της βελούδινης γαλήνης
συγκρατούσαν την τραχιά οργή
μες στα διακριτικά τους δάχτυλα
τυλίγονταν με την κάπα
για να μη φαίνεται ο σφιγμένος αυχένας
έμπηγαν μια καρφίτσα
στα στέρνα τους
που πάλλονταν ρυθμικά
από μιαν άγρια καρδιά
κι είχαν τις χαίτες τους
κρυμμένες στην κουκούλα.
Aν, ο μη γένοιτο, ξέφευγε κάποια τούφα
με τσιμπιδάκι αλαβάστρινο
την στερέωναν πίσω
από το μετωπιαίο τους οστό.

Οι Δελφίνες κοιτούσαν
με βλέμματα κενά.

Ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα
μόνο και μόνο για να
εντοπίσουνε την ενοχή η μια στην άλλη.
Έτειναν, τότε, το χέρι
χάιδευαν την κοινή
κυανή τους φλέβα
και μ’ ένα νεύμα συγκαταβατικό
έγερναν τα κεφάλια στον ώμο
αποφασισμένες να χορέψουν
της γενιάς τους τον χορό
με σάλτα στον αέρα
μέχρι να χαθούνε για πάντα
απ’ τον ορίζοντα.

Blue

Κάθε πρωί ξεθωριάζει
το μπλε κάποιας ανάμνησης.
Από του κοβαλτίου την άμμο
χαλίκι δεν μένει στη γλώσσα μου
παρά μια λέξη λευκασμένη.
Σφουγγίζω την υγρή ζωή
με το 'να χέρι
και με τ' άλλο νίβω
τα νοήματα
αφαιρώ από τα πρόσωπα
τα μωβ τους στίγματα
εκείνα τα εναπομείναντα
υπολείμματα από τα λάμδα
όταν προφέρονται βαριά
μέσα στη λησμονιά ή τη νοσταλγία.
Αυτό που απομένει κάθε πρωί
είναι μια μελαγχολική ούλτρα Μαρίνα
σε ένα σκαρί που το έφαγε το κύμα
κι ένας αστερίας θαλασσί
να βυζαίνει το αλάτι.

Σοφία Περδίκη, «Η σειρήνα του χρόνου», εκδ. ΑΩ, 2024

 Σοφία Περδίκη: The Bird, 24 x 34cm, λαδοπαστέλ και κάρβουνο

 

 

Σοφία Περδίκη: Παρακινώντας, 21cm x 30cm, λαδοπαστέλ

Δυο μάτια ~ Σοφία Περδίκη

 

Έχω ένα μάτι θολό
που κοιτάζει τον κόσμο
σα να ' ταν μέσα σε σάκο αμνιακό
κόκκινο ζεστό κι αόριστο.
Μ' αυτό ζωγραφίζω
το ηφαιστειακό μου τοπίο
καθώς αντιλαμβάνομαι
πλήρως
την εσωτερική του λάβα
τα λευκοπόρφυρά του όνειρα
τα άλλα σύμπαντα
των άρκτων τα κρυφά μηνύματα.

Το άλλο μάτι
-το περισκοπικό-
το στερεώνω κάθε πρωί
όταν βγαίνει το κεφάλι
από του ύπνου το υποβρύχιο
και παρατηρώ
της ζωής τον γοητευτικό μηχανισμό
τα σκηνοθετικά εφέ των αστεριών
όλες τις προσπάθειες των εντυπωσιασμών
τη φρενίτιδα των μελών της ορχήστρας
των πρωινών θορύβων
τα νυχτερινά μαλλιά που μπλέκονται
κυματιστά
προσδίδοντας στον ορίζοντα
μοιραία σκοπιά ·
Τον άγνωστο Εαυτό
να σκύβει
βαριανασαίνοντας
μέσα μου
σε ανύποπτο χρόνο
και να με κοιτά.

 

Σοφία Περδίκη – «Το Αιώνιο Αίνιγμα», εκδ. Κίχλη, 2020.

 Σοφία Περδίκη: 12cm x 12cm, μικτή τεχνική 

Σοφία Περδίκη ~ Συλλαβίζοντας τον ίμερο - 42 χαϊκού

 

32
Ηδονίζονται
με λέξεις οι ποιητές.
Σαν αιμομίκτες.

33
Γι' αυτό το υγρό
παλλόμενο σώμα σου
η άμμος διψά.

Σοφία Περδίκη – «Συλλαβίζοντας τον ίμερο - 42 χαϊκού», εκδ. Γερμανός, 2023

Σοφία Περδίκη ~ Γυμνό, 1m x 70 cm, λαδοπαστέλ

Φεγγάρι ~ Σοφία Ελευθερίου

Λένε γι' αυτό πολλά. Είναι φορές που γίνεται στη χάση του αψύ. Τσαλαβουτάει τότε σε λάσπες και παλιόνερα -λες και θα λάμψει σ' ένα φόνο. Μετά φουσκώνει από το αίμα και παραληρεί. Γλιστράει στα ξεροπήγαδα με αγωνία διψασμένου. Κι όταν, όταν είν' έτοιμο να κλάψει πια απ' την ανυδρία, τότε-τότε ακριβώς περνάει μπροστά του ένας ίσκιος θηλυκός, ας πούμε μια Μαρία. Ευθύς βουτάει μες στους πλοκάμους της και χαίρεται αχ, πόσο χαίρεται τη φύση του την αγορίστικη. * Άλλες πάλι φορές - παιδάκι - κρύβεται μες στα φυλλώματα απ' τα πλατάνια του Βαν Γκογκ. Χαζεύει εκεί κρυφά ένα ζευγαράκι- του δίνει αυτή μια τούφα απ' τα μαλλιά της κι αυτός βάζει το χέρι του στο απαλό της στήθος - και καίει και κοκκινίζει σαν τους βλέπει κι όσο τους βλέπει τόσο καίει και κοκκινίζει. Ρουφάει νερό από πηγές στα Ιμαλάια κι όλο δροσίζεται και όλο αφρατεύει. Ωσότου γίνεται σαν φουσκωμένη λειτουργιά, παρηγοριά στον άστεγο, στην πόρνη, στον ξενύχτη. Τότε-στη γέμιση είναι το πιο επικίνδυνο, που βγάζει λύκους απ' τον άνθρωπο-μπορεί και Τρίτωνες απ' τα βαθιά της θάλασσας. Λένε πως γίνεται ασημένιο τάλιρο για να πληρώνεται ο βαρκάρης στον Αχέροντα. Λένε πως γίνεται ευχή στον πάτο της Φοντάνα. Λένε για αυτό πολλά.

 

 

 

ΦΕΓΓΑΡΙ (PEN GREECE_ΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ DYLAN THOMAS

 

 

 

Yellow House, Full Moon by Suzanne Siegel

 

 

 

 

 

Λευτέρης Πούλιος ~ Από τη συλλογή Το αλληγορικό σχολείο, 1978

ΤΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΑ φιλιά μας

μπορούν να διατρέξουν τον κόσμο όλο
αλλά η αγάπη δεν μπορεί να σβήσει τις αποστάσεις
που μας χωρίζουν αιώνια
τον έναν απ' τον άλλον.
Είσαι ένα νησί κατοικημένο από φωνές
και όστρακα
κι ήρθα σε σένα σαν ναυαγός
ν' αγγίξω το θαμμένο μέλι
στα σκοτεινά πέταλα των γοφών σου.



(Από τη συλλογή Το αλληγορικό σχολείο, 1978)

[Egon Schiele, The kiss 1911]

valley ~ christian schloe

 

 

 

Αναστολή Τοκετού ~ Ξανθίππη Λευθεριώτου

Όλο να γεννηθείς ήθελες
Κι έσπρωχνες με τα πόδια.
Γύρνα
πίσω σου έλεγα, δεν ήρθε η ώρα σου,
Γύρνα το κεφάλι στα πόδια, με πιάσαν πόνοι δωδεκάμηνοι.

Κι εσύ
όλο και στριμωχνόσουν στ' άδυτα,
κρυβόσουν στις συλλαβές και στους τόνους,
μη σε τραβήξω γυμνό στην πλατεία
και δουν στα δαχτυλάκια σου τη σφραγίδα
και δουν τα μαλλάκια σου αραιωμένα
και τις άσπρες τριχίτσες
να βγαίνουν απ το στήθος σου ξεδιάντροπα
μόλις πλησίαζε το χέρι της μαμής.

Είχες στο στόμα τον αντίχειρα
Δεν κόβεται εύκολα το κακό
συνήθειο- μου ειπαν
Αγοράστε πιπίλα σύντομα
Μια ζωή θα σας φάει να το κόψετε.

Κι εσύ
όλο άρνηση
με τα πατίνια γλιστρούσες στα περιθώρια βάζοντας- βγάζοντας κάθε φορά
τη στολή του Spiderman.

Ξανθίππη Λευθεριώτου ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ Εκδόσεις Cinnabar

@Ξανθίππη Λευθεριώτου 

Ο Χαρταετός - Οδυσσέα Ελύτη “Μαρία Νεφέλη', Ίκαρος, 1978

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν

εμένα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα

τιμωρημένη

ώρες και ώρες.

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε

δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω

κάτι σαν την “ανάμνηση τον μέλλοντος'

όλο δέντρα πον έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη

χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά

σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε

ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά

να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .

Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά

και μου χαμογελονσανε·

κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: “δεσποινίς'

φοβόμουνα και μον άρεσε.

Ήταν οι “πάνω άνθρωποι' έτσι τους έλεγα

δεν ήταν σαν τους “κάτω'·

είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια'

μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα

και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.

Ήταν θυμάμαι ' Ή Άννέτα με τα σάνταλα'

' Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης'

το “Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει'

(ναι θυμάμαι και αλλά)

το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν

αίφνης εκείνο το “Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί

για σένα'.

Μου το ‘χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης

μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα

το ποδήλατο του με άκρα προσοχή

το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·

υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον

αέρα

φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα

κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε

τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·

φοβόμουνα και μου άρεσε

το δωμάτιο μου ανέβαινε

ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.

Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια

το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας

ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως

ένας απειροελάχιστος σεισμός

που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·

δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας

και όμως η εναντίωση

αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται

σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο

που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου

τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε

η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες

με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου

χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα

μετέωρα όλα.

Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές

μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου

θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·

τι ωραία Θεέ μου τι ωραία

χάμου στο χώμα ποδοπατημένη

να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου

ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

 

 

 

 

Νίκος Χατζηκυριάκος–Γκίκας, «Στέγες και αετοί»

 

 

Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου, Το σωσίβιο φτερό, Γαβριηλίδης, 2015

 

θα πρέπει.

Μετά την ποικίλλη στοά, μετά κι από τη στροφή

των απεγνωσμένων σπονδών μας

που αναβοσβύνουν συνομωτικά μια νύχτα που γέρνει

σκαμμένη γλυφές ταβανιών και ωραίων θανάτων,

θα πρέπει να υπάρχει στο άπειρο, διάπλατο,

κι ανάλαφρα αναρριχτό στην σελίδα του τέλους, το πρότυπο,

η ιδέα αυτή, η ατόφια της αγάπης, η ιδ'εα ΑΓΑΠΗ,

η κορασίδα Αγάπη, η κίνηση αγάπη, η ανοησία αγάπη,

ο χορός αγάπη μου, η ευλογία της αγάπης σου

που βρίζει σα χτήνος κάθε φορά που σκάει

από την αρμυρή κρούστα που γράφουν τα διπλόκαρφα δάκρυα

ή ουρλιάζοντας από ανήμπορο πόνο, από ανάγκη πάσα

να σε βρει και να σ' αγγίξει ολόκληρον στραγγίζοντας

τα πάντα σε μιαν ώρα πλησμονής, αντλώντας κουβάδες το φως

καλοκαιρινό από τις ξεχασμένες χαρακιές των νευρώνων

που χτεσινές και παιδικές, σα μικρά χορταράκια γείραν

και τυλίχτηκαν γύρω στην ύλη μας

θαμιστικές, θωπευτικές κι ευφρόσυνες,

φορώντας, ξανά και ξανά, τη μάσκα

ενός σατύρου δίχως αύριο,

ενός αγγέλου για μεθαύριο

δυο ασωμάτων αγίων

κι ενός ανθρώπου σημερινού.

 

 

 

εικαστικο Kenne Gregoire's U.S.

 

 

 

 

Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;

Τζωρτζ Μουρ ( 1852-1933 , Ιρλανδός συγγραφέας)

 

 

 

Archangel Gabriel by Luca Signorelli (c. 1441/1445 – 1523)

 

Τάσος Λειβαδίτης - «Ἡ Γέννηση» (1983), «Ὁ ἀδελφὸς Ἰησοῦς»

Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα. Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα.

Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό.

«Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία». Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.

Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό.

 

 

 

 

 

 

Η γέννηση του Χριστού - Τοιχογραφία στη νότια πτέρυγα της Παντάνασσας Μυστρά

 

 

 

 

 

 

3 Ποιήματα ~ Γιώργος Μπακλάκος

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μίλα.
Μη φυλακίζεις μέσα σου τις λέξεις.
Τ’ ανείπωτα εκδικούνται.
Θα μας χαράξουν το πρόσωπο τόσο πολύ
που δε θα γνωριζόμαστε πια.

 

 

~~~   ~~~   ~~~ 

 

 

 ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Υπομονή παιδί μου, θα μάθεις.
Θα μάθεις να κρύβεις την απουσία σου
να δίνεις το «παρών» χωρίς να βρίσκεσαι εκεί.
Θα μάθεις να αναφλέγεσαι χωρίς να καίγεσαι,
να βουλιάζεις χωρίς να πνίγεσαι.
Θα μάθεις να νευριάζεις χωρίς να κρατάς θυμό,
να κουράζεσαι δίχως ιδρώτα.
Θα μάθεις να σκέφτεσαι χωρίς να πράττεις,
ν’ αγαπάς χωρίς καρδιοχτύπι, μηχανικά, από συνήθεια.
Θα πλησιάζεις ολοένα πιο κοντά στη ματαιότητα
κι όχι δεν είναι μάταιος ο θάνατος·
μάταιος ο φόβος του να σου στερεί τη ζωή,
μάταιη η συναινετική νοθεία.
Θα μάθεις να χάνεις δίχως να χάνεσαι.
Υπομονή παιδί μου θα μεγαλώσεις.

 

 

~~~   ~~~   ~~~

 

 

 ΑΠΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Λέξεις τριμμένες στη φθορά της χρήσης
σαν ξεφτισμένα τζιν παντελόνια,
χιλιοειπωμένες, χιλιοακουσμένες
δίχως να έχουν πια τη δύναμη να συγκινήσουν,
με σημασίες συγχυσμένες κι αβαρείς
δίχως κανέναν πια να μπορούν να πείσουν.
Κάποτε «Σ’ αγαπώ» σήμαινε παράδοση άνευ όρων της ψυχής
τώρα κι ο τελευταίος των Βανδάλων το έχει ξεστομίσει.
Τώρα οι καταπιεστές παρελαύνουν στους δρόμους με πλακάτ
διαδηλώνουν με περισσή αυταπάρνηση κι αλληλεγγύη
για τους καταπιεσμένους φωνάζοντας ελευθερία και δικαιοσύνη.
Τί να πιστέψεις;
Τέχνη της ποίησης δείξε τις φωλιές, αποκάλυψε τους δρόμους
να γίνουν οι λέξεις φωτιές πρωτογέννητες
απαλλαγμένες από τη συνήθεια
ξαγνισμένες από τ’ αλλότρια νοήματα και της ευτέλειας τον ξεπεσμό·
οι άνθρωποι να πιστευθούν και πάλι να πιστέψουν.

 

 

 

 

 

 

Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ (πρώτη εκδοχή) - Vincent Willem van Gogh