Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου, Το σωσίβιο φτερό, Γαβριηλίδης, 2015

 

θα πρέπει.

Μετά την ποικίλλη στοά, μετά κι από τη στροφή

των απεγνωσμένων σπονδών μας

που αναβοσβύνουν συνομωτικά μια νύχτα που γέρνει

σκαμμένη γλυφές ταβανιών και ωραίων θανάτων,

θα πρέπει να υπάρχει στο άπειρο, διάπλατο,

κι ανάλαφρα αναρριχτό στην σελίδα του τέλους, το πρότυπο,

η ιδέα αυτή, η ατόφια της αγάπης, η ιδ'εα ΑΓΑΠΗ,

η κορασίδα Αγάπη, η κίνηση αγάπη, η ανοησία αγάπη,

ο χορός αγάπη μου, η ευλογία της αγάπης σου

που βρίζει σα χτήνος κάθε φορά που σκάει

από την αρμυρή κρούστα που γράφουν τα διπλόκαρφα δάκρυα

ή ουρλιάζοντας από ανήμπορο πόνο, από ανάγκη πάσα

να σε βρει και να σ' αγγίξει ολόκληρον στραγγίζοντας

τα πάντα σε μιαν ώρα πλησμονής, αντλώντας κουβάδες το φως

καλοκαιρινό από τις ξεχασμένες χαρακιές των νευρώνων

που χτεσινές και παιδικές, σα μικρά χορταράκια γείραν

και τυλίχτηκαν γύρω στην ύλη μας

θαμιστικές, θωπευτικές κι ευφρόσυνες,

φορώντας, ξανά και ξανά, τη μάσκα

ενός σατύρου δίχως αύριο,

ενός αγγέλου για μεθαύριο

δυο ασωμάτων αγίων

κι ενός ανθρώπου σημερινού.

 

 

 

εικαστικο Kenne Gregoire's U.S.