Λίγα λόγια και κάποιες σκέψεις για την διαδρομή στα μονοπάτια της ποίησης!!!!
Αισθάνομαι ένας ταπεινός «ταξιδευτής της ζωής» που επιχειρεί να αφηγηθεί, πότε επιτυχώς πότε ανεπιτυχώς, τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του στις γειτονιές, τις πόλεις, τους πολιτισμούς, με χρώματα από λέξεις και στίχους.
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής». Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω την θάλασσα κι απολησμονήσω», γράφει η Κατερίνα Γώγου, επαληθεύοντας για άλλη μια φορά το Νίκο Καζαντζάκη, ότι ο ποιητής πρέπει στους δύσκολους καιρούς να παραμένει «ο σεισμογράφος του καιρού του», να γίνεται ο αγωγός των μηνυμάτων της κοινωνίας που υποφέρει, φοβάται, σιωπά, αγωνιά, επαναστατεί.
Υπέροχος στίχος και πόσο αληθινός, γιατί αν απομακρυνθεί ο ποιητής από την κοινωνία και τα προβλήματά της, δεν μπορεί να τραγουδήσει την ελπίδα και να σαλπίσει τον αέρα της αλλαγής. Αν δεν αγγίξει τις πληγές της καθημερινότητας, «ποιεί και πράττει» ψεύτικα. Αυτές οι πληγές σκάβουν την ψυχή του ποιητή και ξεχύνονται στις καρδιές και στα σοκάκια ανεμίζοντας αλήθειες και οράματα. Ειδικά τη σημερινή εποχή, που η επίπλαστη ευμάρεια και ο καταναλωτισμός οδήγησαν τον άνθρωπο σε μια νοσηρή εσωστρέφεια, φυλακίζοντας και απαξιώνοντας την ύπαρξή του.
Η αγωνία των νέων για το αύριο, η απόγνωση των αστέγων, η ανεργία και ο αγώνας για επιβίωση, η αλαζονεία της εξουσίας γίνονται οδικοί χάρτες της μοναχικότητας και της μελαγχολίας που συντροφεύουν τις στροφές και τις σελίδες, και χτίζουν τα βήματά μας γήινα και πιο σταθερά, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, να διεκδικούμε, και ενίοτε να γευόμαστε την ευτυχία που - θαρρείς - κατοικεί σε άλλα αστέρια.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να αποτυπώσω όλα αυτά που επιθυμούσα. Όμως, σας διαβεβαιώ ότι όλα τα ποιήματα γράφτηκαν με εντιμότητα, αλήθεια και κατάθεση ψυχής, ελπίζοντας οι αναγνώστες να γίνουν –έστω για λίγο- συνοδοιπόροι μου, να συναντήσουν σε αυτά αξίες & αυθεντικά συναισθήματα.
"Θέλω τώρα στα δύσκολα
να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας
να βάψω το μέλλον με ζωή "
Κώστας Βασιλάκος
