3 Ποιήματα ~ Γιώργος Μπακλάκος

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μίλα.
Μη φυλακίζεις μέσα σου τις λέξεις.
Τ’ ανείπωτα εκδικούνται.
Θα μας χαράξουν το πρόσωπο τόσο πολύ
που δε θα γνωριζόμαστε πια.

 

 

~~~   ~~~   ~~~ 

 

 

 ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Υπομονή παιδί μου, θα μάθεις.
Θα μάθεις να κρύβεις την απουσία σου
να δίνεις το «παρών» χωρίς να βρίσκεσαι εκεί.
Θα μάθεις να αναφλέγεσαι χωρίς να καίγεσαι,
να βουλιάζεις χωρίς να πνίγεσαι.
Θα μάθεις να νευριάζεις χωρίς να κρατάς θυμό,
να κουράζεσαι δίχως ιδρώτα.
Θα μάθεις να σκέφτεσαι χωρίς να πράττεις,
ν’ αγαπάς χωρίς καρδιοχτύπι, μηχανικά, από συνήθεια.
Θα πλησιάζεις ολοένα πιο κοντά στη ματαιότητα
κι όχι δεν είναι μάταιος ο θάνατος·
μάταιος ο φόβος του να σου στερεί τη ζωή,
μάταιη η συναινετική νοθεία.
Θα μάθεις να χάνεις δίχως να χάνεσαι.
Υπομονή παιδί μου θα μεγαλώσεις.

 

 

~~~   ~~~   ~~~

 

 

 ΑΠΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Λέξεις τριμμένες στη φθορά της χρήσης
σαν ξεφτισμένα τζιν παντελόνια,
χιλιοειπωμένες, χιλιοακουσμένες
δίχως να έχουν πια τη δύναμη να συγκινήσουν,
με σημασίες συγχυσμένες κι αβαρείς
δίχως κανέναν πια να μπορούν να πείσουν.
Κάποτε «Σ’ αγαπώ» σήμαινε παράδοση άνευ όρων της ψυχής
τώρα κι ο τελευταίος των Βανδάλων το έχει ξεστομίσει.
Τώρα οι καταπιεστές παρελαύνουν στους δρόμους με πλακάτ
διαδηλώνουν με περισσή αυταπάρνηση κι αλληλεγγύη
για τους καταπιεσμένους φωνάζοντας ελευθερία και δικαιοσύνη.
Τί να πιστέψεις;
Τέχνη της ποίησης δείξε τις φωλιές, αποκάλυψε τους δρόμους
να γίνουν οι λέξεις φωτιές πρωτογέννητες
απαλλαγμένες από τη συνήθεια
ξαγνισμένες από τ’ αλλότρια νοήματα και της ευτέλειας τον ξεπεσμό·
οι άνθρωποι να πιστευθούν και πάλι να πιστέψουν.

 

 

 

 

 

 

Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ (πρώτη εκδοχή) - Vincent Willem van Gogh

 

Το φιλικό δάσος ~ Paul Valery

Πλάι‐πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά,
μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας,
απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας…
στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά…

Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα,
μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη
τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα,
των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη.

Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε, μόνοι,
στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού
που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού.

Και κει πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει,
ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου,
της σιωπής σύντροφέ μου.

Μετάφραση : Μήτσος Παπανικολάου

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50.

V. Van Gogh, Ζευγάρι που περπατά στο δάσος. 1890. Art Museum Cincinatti.

Τὸ χρυσάφι ~ Μίλτος Σαχτούρης

Κάποτε

θὰ σταματήσουμε

σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα

μέσ᾿ στὸ χρυσάφι

δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα

ἄλογα

δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε

δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα

γιὰ νὰ μοιράσουμε

κρατώντας

ἕνα ξύλο

θὰ περάσουμε

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα

τοῦ ἥλιου

 

 

The Old Tower in the Fields' was created in 1884 by Vincent van Gogh in Realism style