Κοχύλι - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Στη Νατάλια Χιμένεθ

Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.

Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Σιωπηλά αλλά λαλίστατα ~ Ειρήνη Βεργοπούλου

Εχθές, 28 Οκτωβρίου, σε επίσκεψη σε σπίτι υπεραγαπημένης φίλης στην πανέμορφη γειτονιά του Υμηττού, και περπατώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επί της οδού Κολοκοτρώνη, στις παρυφές του πάρκου Άρη Αλεξάνδρου, διότι για δεκαετίες διεσχιζα μόνο με το αυτοκίνητο το δρόμο αυτό, είχα την ευλογία της "συναντησης" με τις δύο λαβωμένες μεν, αλλά ακόμα ωραιότατες αυτές κυρίες, στολίδια της περιμέτρου του πάρκου, τις οποίες ίσως πια ελάχιστοι προσέχουν και χαιρετούν, αυτες όμως δεν σταματούν να νεύουν στον διαβάτη, υπομονετικά, καρτερικά. φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου

Ένας τόπος για να επιστρέφεις ~ Robert Penn Warren [Η Ποίηση των Άλλων ~ προτείνει η Ελένη Νανοπούλου]

" Μα την πίστη μου, ιδέα δεν είχα τι ήταν αυτό που με ωθούσε...να πέφτω με τα μούτρα σ' εκείνο το βιβλίο...Μια τυφλή ανάγκη ήταν τελικά. Πεινασμένος ήμουν και έτρωγα. Παρά ταύτα, κάνοντας τώρα μια αναδρομή, τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα. Δεν ήταν πείνα , μαγεία ήταν όλο αυτό. Τόσο βαθύ, τόσο πρωτόγονο, τόσο μυστηριώδες...Αν έβρισκες ένα καινούριο όνομα για κάτι, αυτό το κάτι γινόταν πραγματικό. Αυτή ήταν η μαγεία του ονόματος. Κι αν έβρισκες ονόματα για όλα τα πράγματα ενός κόσμου, μπορούσες να δημιουργήσεις έναν κόσμο που ήταν πραγματικός και διαφορετικός. Η απίθανη λέξη στη σελίδα ήταν σαν μικρή τρύπα σε τεράστιο τοίχο. Μπορούσες να κοιτάξεις μέσα απ ' αυτή την τρυπούλα και ν' αντικρίσεις έναν κόσμο αλλιώτικο και φωτεινό. Κι αυτός ο κόσμος, όπως είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ μ' ένα αλλόκοτο μούδιασμα, απόρροια του δέους μου, δεν ήτανε και τόσο μακρινός. Βρισκόταν απλώς από την άλλη πλευρά ενός τοίχου". ROBERT PENN WARREN Ένας τόπ...

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Η Λογική ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Τα παράλογα να δούμε λογικά και τη σιωπή μαγεία μα τι νομίζεις πως είμαστε εικόνες για τάματα και προσευχές; Το τίποτα να κάνω νησί στον ωκεανό και τις λέξεις σου πέταλα μιας ανθισμένης βουκαμβίλιας Αυτή είναι η λογική

Παιδικές Λαχτάρες ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Μες τις παιδικές λαχτάρες ακούς τη ζωή. Φωνάζει δυνατά και άναρχα μαζεύει κοχύλια και φτιάχνει στην άμμο κάστρα. Δεν κρατά τα προσχήματα μήτε νοιάζεται για το « τι θα πει ο κόσμος ». Ο κόσμος όλος είναι τα χέρια τους. Το βάρος της μοναξιάς, Εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024, σελ.50 Photo By: Thomas Veres

Οι φάροι ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές και τα σεντόνια μου αλμύρα. Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα και στα όνειρα ζούσα συμφορές. Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν με μίσος κι απορία. Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που χαμογελά. Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται κι ας μην τους σώσει ποτέ. Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9 η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο

Ωδή ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος [1] Φωτ. sara.robin

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου