Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές
και τα σεντόνια μου αλμύρα.
Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα
και στα όνειρα ζούσα συμφορές.
Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν
με μίσος κι απορία.
Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα
και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι
εκείνος που χαμογελά.
Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές
κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι
να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται
κι ας μην τους σώσει ποτέ.
Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9
![]() |
η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου