 |
Fabienne Verdier |
θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι
να βρέχει τα λόγια με τα κύματα
να πνίγει τις σιωπές
ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους
να σχηματίζονται οι λέξεις
να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε
στο κατώφλι ύστερα
των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω
εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα
έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού
θ' αναθυμούμαι
πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους
το πιο όμορφο αξιώνεσαι
σώμα της αγάπης
με τον καιρό θα ξεχαστούν
οι άγονες μέρες
καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές
κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια
καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια
***********
η μνήμη
η θάλασσα
η μνήμη της θάλασσας
η θάλασσα της μνήμης
παιχνιδίσματα μεσημεριού
μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα
θερινής κατοικίας ονείρων
παρά θίν' αλός
***********
η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο
το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου
χωρά στην τσέπη μου
μέσα της έχω ανοίξει μια τρύπα
- ίσα με το βότσαλο
κείνο γλιστρά και χάνεται σαν και τη θάλασσά μου
να τη βρίσκω πρέπει ξανά
- τώρα που μεγάλωσα πώς λιγοστέψαν τα παιχνίδια!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου