Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κώστας Βασιλάκος

Λίγα λόγια και κάποιες σκέψεις για την διαδρομή στα μονοπάτια της ποίησης!!!!
Αισθάνομαι ένας ταπεινός «ταξιδευτής της ζωής» που επιχειρεί να αφηγηθεί, πότε επιτυχώς πότε ανεπιτυχώς, τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του στις γειτονιές, τις πόλεις, τους πολιτισμούς, με χρώματα από λέξεις και στίχους.
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής». Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω την θάλασσα κι απολησμονήσω», γράφει η Κατερίνα Γώγου, επαληθεύοντας για άλλη μια φορά το Νίκο Καζαντζάκη, ότι ο ποιητής πρέπει στους δύσκολους καιρούς να παραμένει «ο σεισμογράφος του καιρού του», να γίνεται ο αγωγός των μηνυμάτων της κοινωνίας που υποφέρει, φοβάται, σιωπά, αγωνιά, επαναστατεί.
Υπέροχος στίχος και πόσο αληθινός, γιατί αν απομακρυνθεί ο ποιητής από την κοινωνία και τα προβλήματά της, δεν μπορεί να τραγουδήσει την ελπίδα και να σαλπίσει τον αέρα της αλλαγής. Αν δεν αγγίξει τις πληγές της καθημερινότητας, «ποιεί και πράττει» ψεύτικα. Αυτές οι πληγές σκάβουν την ψυχή του ποιητή και ξεχύνονται στις καρδιές και στα σοκάκια ανεμίζοντας αλήθειες και οράματα. Ειδικά τη σημερινή εποχή, που η επίπλαστη ευμάρεια και ο καταναλωτισμός οδήγησαν τον άνθρωπο σε μια νοσηρή εσωστρέφεια, φυλακίζοντας και απαξιώνοντας την ύπαρξή του.
Η αγωνία των νέων για το αύριο, η απόγνωση των αστέγων, η ανεργία και ο αγώνας για επιβίωση, η αλαζονεία της εξουσίας γίνονται οδικοί χάρτες της μοναχικότητας και της μελαγχολίας που συντροφεύουν τις στροφές και τις σελίδες, και χτίζουν τα βήματά μας γήινα και πιο σταθερά, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, να διεκδικούμε, και ενίοτε να γευόμαστε την ευτυχία που - θαρρείς - κατοικεί σε άλλα αστέρια.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να αποτυπώσω όλα αυτά που επιθυμούσα. Όμως, σας διαβεβαιώ ότι όλα τα ποιήματα γράφτηκαν με εντιμότητα, αλήθεια και κατάθεση ψυχής, ελπίζοντας οι αναγνώστες να γίνουν –έστω για λίγο- συνοδοιπόροι μου, να συναντήσουν σε αυτά αξίες & αυθεντικά συναισθήματα.
"Θέλω τώρα στα δύσκολα
να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας
να βάψω το μέλλον με ζωή "
Κώστας Βασιλάκος






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι  να βρέχει τα λόγια με τα κύματα  να πνίγει τις σιωπές  ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους  να σχηματίζονται οι λέξεις  να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα  των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω  εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού  θ' αναθυμούμαι  πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους  το πιο όμορφο αξιώνεσαι  σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν  οι άγονες μέρες  καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές  κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη  η θάλασσα  η μνήμη της θάλασσας  η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού  μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα  θερινής κατοικίας ονείρων  παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο  το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...

Οι καπνιστές είναι άνθρωποι με πάθη ασίγαστα! ~ Αθανασία Δρακοπούλου

Τα ερωτικά ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου καπνίζουν ( το κάπνισμα δεν μειώνει τη γονιμότητα τους) όχι με την ένταση της εξομολόγησης, αλλά με την υπομονή της σιωπής. Η ερωτική εμπειρία στον Ρίτσο δεν εκρήγνυται, διαχέεται. Δεν φωνάζει την επιθυμία της, την υπαινίσσεται, την ψιθυρίζει. Ο καπνός, σ’ αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί όχι ως εθισμός αλλά ως ατμόσφαιρα , ένα λεπτό πέπλο που απλώνεται πάνω από τις καθημερινές κινήσεις των σωμάτων και τις ελλειπτικές εξομολογήσεις των προσώπων. Στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, ο μονόλογος κυλά με αργούς, σταθερούς παλμούς, σαν καπνός που διαγράφει κύκλους σε ένα δωμάτιο μισοφωτισμένο... «Δεν μιλήσαμε ούτε απόψε, / ανάψαμε μόνο ένα κερί / κι αυτό ήταν όλο». Το κερί, το φως, η σιωπή , όλα θυμίζουν εκείνο το αργό τσιγάρο που σιγοκαίει μέχρι να σβήσει από μόνο του, σαν τον έρωτα που δεν χρειάζεται δήλωση για να υπάρξει. Η εικόνα του καπνίσματος επανέρχεται, έστω και υπόγεια, ως ρυθμιστής του χρόνου και του εσωτερικού ρυθμού του ποιήματος. Στον Ερωτικό Κύκλο, ...

2 Ποιήματα ~ Γρηγόρης Σακαλής

 Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.