Ἡ ποίηση μᾶς ἀποκαλύπτει πὼς οἱ λέξεις σημαίνουν κάτι τὸ πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ νομίζει ἡ κοινὴ συνείδηση. Οἱ αὐτὲς λέξεις, ὄχι ἄλλες διαλεγμένες καὶ ἐκζητημένες. Ἔργο τῆς ποίησης εἶναι νὰ ἐπαναφέρει τὸν κόσμο στὴν κατάσταση ποὺ βρισκόταν ὅταν πρωτοδημιουργήθηκε. Ὄχι πρὸς τὸ χρονικὸ παρελθόν του, ἀλλὰ πρὸς τὸ πνευματικὸ παρελθόν του, ποὺ εἶναι ἡ αἰωνιότητα τῆς στιγμῆς. Δηλαδὴ ἡ ποίηση ἐγείρει τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἔκπτωσή τους στὴν κοινὴ συνείδηση καὶ τοὺς προσδίδει τὴ στίλβη τῆς αἰωνιότητας. Τοὺς προσδίδει τὴν ὀντολογική τους ἐγκυρότητα: τὸ ὅτι τὰ πράγματα εἶναι τὰ πεπραγμένα τοῦ Θεοῦ. Καθὼς ὅμως οἱ λέξεις ἀποκτοῦν τὴν ἀρχέγονη πολυσημία τους, καθίστανται συμβολικές· σύμβολα δὲ γίνονται καὶ τὰ πράγματα ποὺ κατονομάζουν. Εἶναι ὡσὰν ὁ πηγμένος κόσμος τῆς κοινῆς συνείδησης νὰ τελοῦσε ὑπνωμένος καὶ τώρα ἀρχίζει νὰ ξυπνᾶ στὴν νέα ἡμέρα τοῦ πνεύματος. Τὴν ὁποία ἡ ποιητικὴ συνείδηση ἀπολαμβάνει ξαφνιασμένη, ὅμως προβάλλει αἰνιγματικὴ γιὰ τὸν λογισμό, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ τὴν διαυγάσει μὲ τὸν φιλοσοφικὸ λόγο.
Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι να βρέχει τα λόγια με τα κύματα να πνίγει τις σιωπές ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους να σχηματίζονται οι λέξεις να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού θ' αναθυμούμαι πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους το πιο όμορφο αξιώνεσαι σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν οι άγονες μέρες καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη η θάλασσα η μνήμη της θάλασσας η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα θερινής κατοικίας ονείρων παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...
Κορυφαίος φιλόσοφος ο Μαλεβίτσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου οφείλουμε μια, μεγαλύτερη προσοχή.
Διαγραφή