Χρῆστος Μαλεβίτσης ~ Δοκίμια Ἰδεῶν

 Ἡ ποίηση μᾶς ἀποκαλύπτει πὼς οἱ λέξεις σημαίνουν κάτι τὸ πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ νομίζει ἡ κοινὴ συνείδηση. Οἱ αὐτὲς λέξεις, ὄχι ἄλλες διαλεγμένες καὶ ἐκζητημένες. Ἔργο τῆς ποίησης εἶναι νὰ ἐπαναφέρει τὸν κόσμο στὴν κατάσταση ποὺ βρισκόταν ὅταν πρωτοδημιουργήθηκε. Ὄχι πρὸς τὸ χρονικὸ παρελθόν του, ἀλλὰ πρὸς τὸ πνευματικὸ παρελθόν του, ποὺ εἶναι ἡ αἰωνιότητα τῆς στιγμῆς. Δηλαδὴ ἡ ποίηση ἐγείρει τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἔκπτωσή τους στὴν κοινὴ συνείδηση καὶ τοὺς προσδίδει τὴ στίλβη τῆς αἰωνιότητας. Τοὺς προσδίδει τὴν ὀντολογική τους ἐγκυρότητα: τὸ ὅτι τὰ πράγματα εἶναι τὰ πεπραγμένα τοῦ Θεοῦ. Καθὼς ὅμως οἱ λέξεις ἀποκτοῦν τὴν ἀρχέγονη πολυσημία τους, καθίστανται συμβολικές· σύμβολα δὲ γίνονται καὶ τὰ πράγματα ποὺ κατονομάζουν. Εἶναι ὡσὰν ὁ πηγμένος κόσμος τῆς κοινῆς συνείδησης νὰ τελοῦσε ὑπνωμένος καὶ τώρα ἀρχίζει νὰ ξυπνᾶ στὴν νέα ἡμέρα τοῦ πνεύματος. Τὴν ὁποία ἡ ποιητικὴ συνείδηση ἀπολαμβάνει ξαφνιασμένη, ὅμως προβάλλει αἰνιγματικὴ γιὰ τὸν λογισμό, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ τὴν διαυγάσει μὲ τὸν φιλοσοφικὸ λόγο.