Μια αλλιώτικη άνοιξη ~ Κώστας Βασιλάκος

Στα μελαγχολικά σου μάτια
ένα όνειρο τρεμοσβήνει
και ένα ψιλόβροχο
ποτίζει με φθινόπωρα
τα μοναχικά βράδια.
Άσε με να γονατίσω
μπρος από τα πάθη σου,
χάρισε μου τη θλίψη,
θέλω να φιλήσω τις πληγές
στα γυμνά σου πόδια,
να αλείψω με μύρο
τα ξεραμένα χείλη,
να φυτέψω κρινάκια
στων μαλλιών την αλμύρα.
Σήμερα ένας άνθρωπος
κάνει κήπο την καρδιά
να γείρουν κατά τον ήλιο
τα νοτισμένα χαμόγελα,
ένας άλλος σβήνει αρνήσεις
για να σεργιανίσουν ελπίδες
που έχασαν τους προορισμούς
σαν τα πουλιά στο γαλάζιο
και ένα πνιγμένο παιδί
σπρώχνει τα κύματα ως το γέρμα
ν’ αφουγκραστούμε το άδικο
στων ψυχών τ’ ανομολόγητα.
Τούτη την άνοιξη
κίτρινες μαργαρίτες,
κόκκινες παπαρούνες
και ανθισμένα κλαδιά
είναι τα αχ όλου του κόσμου.
Άσε με να κρατήσω σφιχτά
το χέρι της παραίτησής σου,
άσε με να σου λέω σ’ αγαπώ
και ας αποστρέφεις το βλέμμα.
Τούτη η άνοιξη θάναι αλλιώτικη,
είθε να 'ναι και βαθιά Ανθρώπινη.

Κώστας Βασιλάκος
21 Μαρτίου 2024