Λίγο κόκκινο από βελούδο ~ Κωνσταντίνος Γεωργίου

Τὶς νύχτες βρίσκω παρηγοριὰ στὴν ἀγκάλη τοῦ φεγγαριοῦ

ποὺ μπαίνει σὰν διαρρήκτης ἀθόρυβα στὸ σπίτι

ἀπὸ τὸ μισόκλειστο παράθυρο τῆς κρεβατοκάμαρας

ξεδιπλώνοντας πάνω στὸ γυμνὸ κορμί μου τὸ ἀσημένιο σεντόνι τῆς ἀγάπης.

Στὰ φτερά του βόμβοι ἐρώτων ἀνοιγοκλείνοντας τὴν ἀγάπη μας

πάνω στὰ δακρυσμένα βλέφαρα,

στὰ βύθη τῶν ματιῶν σου ἀστερίες σελαγίζουν τὶς κοραλλένιες ἄκρες τους,

τὸ καθάριο νερὸ τοῦ καταρράκτη ἀναταράζει

τὶς δινούμενες ὑπόγειες τῆς ἄνοιξης ὑδρορροές,

λούζει τὰ ξανθὰ μαλλιὰ τῶν ἔφηβων ὀνείρων στὶς ἀμμουδερὲς ἀκτὲς τοῦ κορμιοῦ μας

μὲ τὸ φυλλορρόημα τῆς ἱερῆς βελανιδιᾶς.

Ἀκολουθοῦμε τὰ χνάρια τοῦ φεγγαριοῦ πάνω στὴν ἄμμο

μέχρι τὴν πλέρια γυμνὴ θάλασσα,

ἀκύμαντη, γαληνὰ γαλανὴ φωνάζει τὰ ὀνόματά μας,

ἐμβάπτιση στὰ νάματα τῆς ἱδρωμένης σάρκας, λαμπηδόνες σὲ σκοῦρο μπλέ,

ἄνθη βανίλιας σκορποῦν ἄτακτα στὸ πάτωμα τοῦ μαρμάρινου ἐξώστη μας

δίπλα στὸ κόκκινο βελουδένιο μαξιλάρι τῆς γιαγιᾶς

μὲ τὴν χρυσοκέντητη κλωστὴ ὁλόγυρα,

κι ἦταν τότε ποὺ ἡ σιωπὴ τῆς νύχτας ἔσπαζε τὰ δεσμά μας.

Ἐκεῖ κάπου στὴν ἄκρη ἑνὸς φύλλου ποὺ ἔπεσε μονάχο του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ

ἀντικρύσαμε γυμνὴ τὴν ἀλήθεια.

 

 

Κωνσταντῖνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, Ἰωλκός, 2020

 

 

 

 

Henrie Matisse, Grand interieur rouge, 1948