Είμαι ένα καράβι, που φτιάχτηκε για μεγάλα ταξίδια.
Έτσι πίστευα τουλάχιστον.
Ήμουν έτοιμη να περάσω ωκεανούς, να φτάσω σε στεριές που δεν είχα
φανταστεί, να αγγίξω την απεραντότητα.
Κι, όμως, κόλλησα στις Συμπληγάδες.
Μου είπαν για να περάσω, πρέπει να χωρέσω και για να χωρέσω,
πρέπει κάτι να κόψω.
"Λίγο από δω, λίγο από κει, λίγο μόνο να ξύσω από το δέρμα
και θα περάσω το στενό".
Κι αντί να πας από άλλη πορεία, κολλάς σε αυτό το στενό πέρασμα,
για να δεις τι υπάρχει παρακάτω.
Το φαντάζεσαι το μετά.
Θα ΄ναι όμορφο, θα ΄ναι μαγικό αυτό που απλώνεται μετά το στενό
των Συμπληγάδων.
Σαν μια όαση στη μέση της ερήμου.
Θα ΄χει γαλαζοπράσινα νερά κι ένα εξωτικό νησί που περιμένει μόνο
εσένα.
"Πρέπει να φτάσω" σκέφτομαι.
"Θα χωρέσω" λέω.
Κι έτσι κόβεις το ένα χέρι και το ένα πόδι απ΄την ίδια πλευρά.
Και πάλι δε χωράς.
Και κόβεις και το άλλο χέρι και το άλλο πόδι.
"Τώρα θα περάσω!" φωνάζω.
Μα οι συμπληγάδες κλείνουν κι άλλο, το πέρασμα γίνεται ακόμα
πιο μικρό.
Κι όλο κόβεις κομμάτια, να προλάβεις να περάσεις.
Και κόβεις, κόβεις, κόβεις...
Ώσπου δε μένει τίποτα από σένα.
Δεν υπάρχεις πια.
Μόνο τα κομμάτια σου κάπου διασκορπισμένα στον βυθό.
Και τότε, ξαφνικά, οι Συμπληγάδες ανοίγουν διάπλατα.
Και τότε καταλαβαίνω.
Οι Συμπληγάδες μόνο αυτό ξέρουν.
Να ρημάζουν ανθρώπους και να βουλιάζουν πλοία.
Από την ποιητική συλλογή "Αντάρα" των εκδόσεων Βακχικόν, Αθήνα, 2022
.jpg) |
| photo: Erina Espiritu ~ Κιάτο |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου