Χρωστάω τόσα πολλά
σ' αυτούς που δεν αγαπώ.
Την ανακούφιση καθώς αποδέχομαι ότι είναι
οι αγαπημένοι κάποιων άλλων.
Τη χαρά ότι δεν είμαι εγώ
ο λύκος για τα πρόβατά τους.
Την γαλήνη που νιώθω,
την ελευθερία μαζί τους
κι αυτά είναι κάτι που η αγάπη
δεν μπορεί ούτε να προσφέρει
ούτε καταφέρνει να μειώσει.
Δεν τους περιμένω
από πόρτα σε παράθυρο.
Καρτερική σαν ένα ηλιακό ρολόι
καταλαβαίνω αυτά που δεν μπορεί
να καταλάβει η αγάπη,
συγχωρώ
αυτά που δεν θα συγχωρούσε ποτέ.
Από το ραντεβού στο γράμμα
περνάνε μόλις λίγες μέρες ή εβδομάδες
όχι μια αιωνιότητα.
Τα ταξίδια μαζί τους είναι πάντοτε επιτυχημένα
όπως και τα κοντσέρτα που ακούσαμε,
οι καθεδρικοί ναοί που επισκεφθήκαμε,
τα τοπία που ξεχωρίσαμε.
Κι όταν μας χωρίζουν
επτά βουνά και ποτάμια
είναι τα βουνά και τα ποτάμια
που τα εντοπίζουμε αμέσως απ' τον χάρτη.
Σ' αυτούς οφείλεται το γεγονός
ότι ζω σε τρεις διαστάσεις,
σ' ένα αντιλυρικό και αντιρητορικό διάστημα,
μ' έναν ορίζοντα πραγματικό γιατί μετακινείται.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν
πόσα κρατάνε στα άδεια τους χέρια
«Δεν τους χρωστάω τίποτα»
θ' απαντούσε η αγάπη
στο σχετικό ανοιχτό ερώτημα.
Μετάφραση: Καραβίτης Βασίλης
 |
| Φωτογραφία: Erina Espiritu |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου