Ποιήματα ~ Λάμπρος Μάλλιος

ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Γεννήθηκα κοντά στο ποτάμι.

Κάτω απ' τον ίσκιο του πλάτανου,

της μουριάς και της κερασιάς.

Τα πρώτα βήματα πάνω στο χώμα

είχαν για στήριγμα το χέρι της μάνας

και το πόδι του πατέρα.

Οι πρώτες εικόνες

τα παραμύθια της γιαγιάς δίπλα στο τζάκι κάτω από το αμυδρό φως της λάμπας.

Τα πρώτα γράμματα στο χαρτί απ' το χέρι του παππού.

Τα πρώτα τραγούδια απ' το γραμμόφωνο.

Τα πρώτα παιχνίδια με μπάλα από κουρέλια.

Οι πρώτες μου ιστορίες είχαν ακροατές

τα στάχυα του σιταριού και του καλαμποκιού.

Και μεγαλώναμε.

Και μεγαλώσαμε.

Και κατάλαβα

πως το σύμπαν χωράει στην γλώσσα,

στην αγάπη και στον έρωτα.

"Οκρίβας", 2020, εκδόσεις "εντύπωσις"

ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ

Φυσάει ένα ζεστό αεράκι από τα βάθη του παρελθόντος.

Οι αμαρτίες του καλπάζουν πάνω στον αφρό του κύματος.

Φτάνουν στον διαβρωμένο βράχο

και κρύβονται στη σκιά του.

Πόσες καλημέρες προσποιηθήκαμε;

Όσες δεν είπαμε ποτέ.

Πιστεύαμε ότι μας ανήκουν όλοι οι άνεμοι.

Για να σηκωθούν οι χαρταετοί του εγωισμού μας.

Ταπεινή και λυτρωτική η πτώση με τις ενοχικές καλησπέρες.

13/6/24

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Στη λίμνη της Αχερουσίας

κωπηλατεί ο γιος

του Ερέβους

και της Νύχτας.

Από τα βάθη ο αχός

μεταφέρει το άχος.

Όχι το δικό μου.

Των αλλωνών.

Την συμφωνία την κάναμε.

Τα βρήκαμε για τον οβολό

και δώσαμε τα χέρια.

ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Θα 'ρθει κάποτε ο καιρός που θα συναντηθείς με τον εαυτό σου.

Θα κοιταχτείτε στα μάτια και θα περπατήσετε μαζί.

Είναι η ώρα της μεγάλης αλήθειας.

Είναι η στιγμή που γονατίζετε

για την πρώτη από κοινού εξομολόγηση.

Τώρα το ψέμα απαγορεύεται.

Σ' ακούει ο εαυτός σου

και σε κρίνει.

Για πόσο μπορεί να τον κοροϊδεύεις.

Στις δικαιολογίες και στα άλλοθι θα λαμβάνεις απαντήσεις από σένα.

Τώρα ξέρεις τα πάντα.

Και οι αλήθειες για τα ωραία και όμορφα;

Αυτές είναι τα μυστικά που σε συνοδεύουν

σαν δροσερό αεράκι ή σαν ένα κρύο ποτήρι νερού.

Αγκαλιά, γυμνοί στο δρόμο σαν νεογέννητα.

Λυτρωτική η συνάντηση.

Έχει τη γαλήνη του ωκεανού της μήτρας.

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Χειμώνας - Μίλτος Σαχτούρης

[Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο (1958)] Τί ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τί τέλεια που μαραθήκαν και αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού χειμώνιασε και φύγανε τα χελιδόνια γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερό δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της τα κάστανα θα τη ζηλέψουν και θα γεμίσουν μικρές κίτρινες ζαρωματιές θα βγουν κι οι άλλοι έμποροι αυτός που πουλάει τ’ αρχαία κρεβάτια αυτός που πουλάει τις ζεστές ζεστές προβιές αυτός που πουλάει το καυτό σαλέπι κι αυτός που πουλάει θήκες από κρύο χιόνι για τις φτωχές καρδιές René Zuber April Weather, 1930s

Ιωάννης Παπαπανάγου ~ Περιήγηση

Θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Οι κοινότητες αργά στην αρχή (πριν εξήντα χρόνια), με μεγάλη ταχύτητα την τελευταία δεκαετία, μαραζώνουν. Φαίνεται πως ο υπαρκτικός τους τρόπος έχει εκλείψει, δεν έχει δηλαδή ανάγκη ο ένας τον άλλο με τον τρόπο δηλαδή της καθολικής, μεταξύ των μελών της κοινότητας, δέσμευσης. Η μετανεωτερικότητα έχει δημιουργήσει άλλον υπαρκτικό τρόπο, μονήρη και σκληρό, μέσα σε απρόσωπες πόλεις. Δεν έχει αλήθεια ανάγκη ο ένας τον άλλο; Προς τι τότε οι εκκλήσεις για ενσυναίσθηση; Και πώς αυτή όταν δεν βλέπεις το προσώπου του άλλου και την ανάγκη του; Με τα... social; Οι κοινότητες δεν έχουν πλέον νόημα, παρά μόνο ως αναμνήσεις. Αυτές τις αναμνήσεις προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατάμε ζωντανές. Ας σωθεί, ό,τι είναι δυνατόν... Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλά Χριστούγεννα! (Στη φωτογραφία μου μνημείο, με το παρακείμενο μνημείο της φύσεως να το παραστέκει) φωτογραφία: του ιδίου

Να ‘Μουν Του Σταύλου Έν’ Άχυρο ~ Κωστής Παλαμάς

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του. Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι. Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία, που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία. Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Εγκαυστική εικόνα από τη Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά 7ος αι. μ.Χ.

Το εμπόρευμα ~ Λευτέρης Πούλιος

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ, ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 1974 Είμαι δεσμώτης κάτω από την υψηλή δικαιοσύνη ενός χαμόγελου και θλίβομαι άμετρα για τον πλανήτη που 'χασε όλη την αγνότητα λουσμένος στον κατακλυσμό της ανθρώπινης μωρίας. Φτηνά ή ακριβά όλα πουλιούνται. Καθετί γίνεται για να πουληθεί και να πουληθεί γρήγορα. Ο άνεμος και το κύμα από τους εμπόρους πουλήθηκαν. Ό,τι γεύτηκαν η ευγένεια και το έγκλημα, ό,τι γνωρίζει ο έρωτας και η καθημερινή επιθυμία των όχλων, έχει πουληθεί. Ό,τι η τέχνη και η επιστήμη αναγνώρισαν, έχει πουληθεί. Οι ξαναμμένες κραυγές των οδών, εφαρμογές και ιδέες έχουν πουληθεί. Κάθε πράμα έχει την αξία του στην αγορά. Τα βρόμικα εσώρουχα της Μπαρντό αξίζουν όσο ένας Ρέμπραντ. Η αναρχία των μαζών προβάλλεται στις βιτρίνες των καταστημάτων. Έχουν πουληθεί τρελά μυστικά για κάθε ακολασία. Όλοι δίνουν νωρίς την παραγγελιά τους. (Ο γυμνός ομιλητής, Κέδρος, 2001)

2 Ποιήματα ~ Γρηγόρης Σακαλής

Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

I died for Beauty - but was scarce [RW 448] ~ Emily Dickinson

I died for Beauty - but was scarce Adjusted in the Tomb When One who died for Truth, was lain In an adjoining Room - He questioned softly "Why I failed"? "For Beauty", I replied - "And I - for Truth - Themself are One - We Brethren are", He said - And so, as Kinsmen, met a Night — We talked between the Rooms - Until the Moss had reached our lips - And covered up - Our names - https://allpoetry.com/I-died-for-Beauty--but-was-scarce

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου