Έκοβε φέτες λεπτές τα λεμόνια, πολύ προσεχτικά και τις έβαζε σε ένα ποτήρι με νερό και πάγο και φρεσκοκομμένο δυόσμο από τον κήπο του. Μιλούσε για τη Ρόζα του, για τα λεπτά της δάκτυλα, τους φίνους αστραγάλους. Διέσχιζε τους κήπους βόρεια και ανατολικά και νότια και δυτικά, όλο δυτικά.
Με έχασα… είπε, «πήγα σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Κι της Ινδίας και σε ένα Σέρβικο στην Οστρότσκα Γκρέντα, κατέληξα στο Oxtotipac, στο Μεξικό, έφερα ότι κομποσκοίνι και πετρούλα μπορείς να φανταστείς. Η Ρόζα… έχει συλλογή από κομποσκοίνια και πέτρες, πολλά από αυτά είναι σε κούτες στην αποθήκη.
Καθόλου σώμα| κομμάτια βράχου και ο βράχος στο χώμα-άργιλος
καθόλου μάτια | δεν θα γεράσουν-είπε- και κλάψαμε εκεί-που λείπουν
μα κάτι εύθραυστο εκεί | και ούτε μια φορά από τότε-φιλί
Σαν κάποιος-λέει-σαν κάποιος να ξεκολλάει τα σχήματα
Εν τω μεταξύ-
η αφήγηση είχε κήπους και σώματα με κοιλότητες που συγκρατούν ανέμους
κατά τόπους είχε εποχές και ήχους και εκρήξεις και ένα άσπρο φόρεμα
πολύ χαμηλά ξαπλωμένο
ένα πλάσμα λίγο στο φως
λίγο στη σκιά
και μια μικρή βροχή
Αυτή η ψίχα της γης τι όμορφα που πλέει σαν ρούχο λινό.
 |
| Φωτογραφία: Ελε.Να. 2024 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου