8 Μαρτίου ~ Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας

 

 

 

 

 

 

Τα ακριβοθώρητα ~ Κατερίνα Ατσόγλου ( για την Mahsa Jina Amini)
 
Κορίτσια με πόδια γυμνά
λύνουν τα πολύτιμα κι ακριβοθώρητα
μαλλιά τους,
 
σαν τις χαροκαμένες μάνες
που σκύβουν πάνω από των μονάκριβων
τα σώματα.
Τραβούν τα ρούχα τους μοιρολογώντας
και κλαίνε ουρλιάζοντας σαν λύκαινες.
 
Σαν τις κοπέλες που προδόθηκαν
κι έμειναν στους φάρους γαντζωμένες
προσμένοντας τον γυρισμό,
πριν ακουστεί το πρώτο κλάμα.
 
Έτσι κι αυτά, κορίτσια γενναία,
τολμηρά, άφοβα,
κοιτούν στα μάτια τους δυνάστες
ελπίζοντας να τις λυπηθούν
της Θέμιδος οι κόρες.

 

 

 

πίνακας Ξανθίππη Λευθεριώτου

 

 

 

Γιώργος Σαραντάρης ~ Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα».
Ἐπιμέλεια καὶ Ἀνθολόγηση Μαρία Ἰατροῦ.
Ἐκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Ἀθήνα 1999.


"J'ai cueilli ce brin de bruyère"
G. Apollinaire


Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ 'λέγε πὼς μ' ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ 'λέγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ' ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη.

φωτ. Erina Espiritu

Ασφοδελός Λειμών~ Σοφία Π. Σαμόλη (Στην Μαχσά Αμινί από το Ιράν) Σε βλέπω να έρχεσαι με τα μαλλιά ανακατεμένα κάτω από τον βαρύ ουρανό. Σε μονοπάτι παρθένο οι πατούσες αίμα στάζουν μα τα κόκκαλα καλά κρατούν, οδεύοντας στο ξέφωτο μία Ανατολή οργής που διεκδικεί τα χρώματά της. Χτένισε τα μαλλιά σου, το ύφασμα πανί στον αέρα στέργει τα φύλλα που πέφτουν, χαιρετά μία δειλή άνοιξη που αχνοφαίνεται, - αλλάζει ρότα ο χρόνος -. Ανθίζει χωρίς ρίζες, νερό κόκκινο σήμερα νίφτηκε η μέρα. Έρωτας το άνθισμα, υνί σ' αχόρταγη γη που ξυπνά. Γυναίκα μοναδική, του παράπονου, σκάψε, ίδρωσε κι έπειτα σκούπισε με την μαντήλα το μέτωπο, κοίτα τον ήλιο καθώς στεγνώνει τον έβενο μαλλιά σου, κατάματα καίει το φως. Ο ρόγχος του θανάτου σειρήνα, λάδι στων ψαλιδιών τις λάμες, τούφες που αφήνονται στον αέρα τον φόβο φοβίζουν. Ανεξίτηλα τυπώνει η ιστορία, παιανίζει στα απεγνωσμένα μάτια μιας γέννας παιδί δύστοκο, καρπό μένους, χωρίς βραχιόλι στο χέρι προγραμμένο, πόνοι στη μήτρα σεμνοί, ευλογημένο πρώτο κλάμα, ροζ γυμνό. Κλείστε τις φυλακές μάγισσες, στο λίκνο τους φυτρώνει ασφόδελος, σιωπή μονάχα κάντε, ευλαβικά, νυχοπατώντας φτάστε, στους διαδρόμους άπνοα παίζουν και μοσχοβολούν μία χούφτα Άσιμα κορίτσια.

Η Άννυ Κένυ και η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ κάνοντας εκστρατεία για τις Σουφραζέτες.

Γυναίκα ~  Αθηνά Ζωγράφου

Δεν μ' ακούς

που σου μιλώ...

Κοίτα με

Σου μοιάζω

Τι κι αν έχω άλλη μορφή;

Δες μέσα μου βαθιά

Ορατές οι ρωγμές μου,

για να μπεις.

Έχω μια καρδιά,

όπως εσύ.

Πονώ,χαίρομαι,

όπως εσύ.

Αγαπώ

Αγαπώ κάθε ψυχή 

που γαλήνη και στοργή γυρεύει.

Γεννώ

Στα σπλάχνα μου

το μέλλον κυοφορώ...

Κοίτα με

Βαθιά εντός μου.

Μην αποστρέφεις 

το βλέμμα σου.

Είμαι εγώ

Η μάνα σου

Η γυναίκα σου

Η αδελφή σου

Η κόρη σου

Ίδιος έρωτας μας γέννησε

Ίδιος έρωτας 

θα μας αναγεννήσει...

Κοινή η μοίρα μας

πάνω στη γη

Κοινή η μοίρα μας

μπροστά στο τέλος...

Πιάσε μου το χέρι

Μην με πονάς...

 

 

 

 

 

Είμαι γυναίκα ~ Πόλα Κουραντίδου 

 

Είμαι γυναίκα !

Μια από τις πολλές που κυκλοφορούν

ανάμεσά μας .

Γιορτάζω !

Έτσι ορίστηκε μέσα από τους αμέτρητους συνεχείς αγώνες

για την κατάκτηση δικαιωμάτων για την ισότητα.

Είμαι εκτεθειμένη σε ακραία καιρικά φαινόμενα.

Δοκιμασμένη σε τεστ κοπώσεως, και αναβάσεις.

Ενίοτε και σε κατολισθήσεις. Επιτυχώς!

Τα μάτια μου ξέρουν να ικετεύουν

τα χέρια μου να σφίγγουν ,να πνίγουν κάθε φόβο και

ανασφάλεια.

Το μυαλό μου να υφαίνει ακατάπαυστα σχέδια αγάπης

στον ακούραστο αργαλειό της ψυχής μου.

Τα μαλλιά μου να σκεπάζουν την αμηχανία σου

Ο λαιμός μου αμφορέας Γεωμετρικής περιόδου.

Η αγκαλιά μου απέραντη όαση στην έρημο.

Ο κόρφος μου ζεστός και μυρωμένος.

Το σώμα μου καμωμένο να λατρεύει την ηδονή και

την μητρότητα.

Τα πόδια μου να πατούν γερά στη γη, ιδίως όταν

πεισμώνω. Κτητική όταν σε θέλω..

Καρφώνω την ματιά μου στην κρεμάστρα , αν ξέμεινε

κάποια ζακέτα.. Εγώ είμαι που ρωτάω..

-Θ΄ αργήσεις παιδί μου? και αν δεν πάρω απάντηση

την πόρτα ανοίγω , και τρέχω με λυμένα μαλλιά

που;

- Για να σε βρω παιδί μου !

Είμαι γυναίκα! Ταγμένη στους ρόλους μου

πιστά παραδομένη.

Σήμερα 8 Μαρτίου γιορτάζω.

 

 

Ζωγραφική: Πόλα Κουραντίδου

 

 

 

Υπερμετρωπία ~ Ξανθίππη Λευθεριώτου

Σαν ζύγωνε το βράδυ

άπλωνε την πετσέτα στα γόνατα

και μια λεκάνη νερό

για τα πόδια του.

Τα χέρια δεν τα κοίταζε ποτέ

ήταν τα ίδια

αυτά που είχε ράψει

το χάδι της.

Τα πόδια μόνο κοίταζε

τη σούστα απ' το σουμιέ

τα ελατήρια απ' το στρώμα

τις γρίλιες απ' την κάμαρη

και το βραχιολάκι της

με το κοχύλι πατημένο

στο πάτωμα

που όλα τα είχε δει.

 

 

Βικτωρία Μαργαριτοπούλου: Η πρώτη γυναίκα γιατρός που γράφτηκε το 1924 στον ΙΣΘ