Βρήκα την Άνοιξη
λιπόθυμη
με τα γυμνά της χέρια ανοιχτά
εκλιπαρώντας για
βοήθεια,
πεταμένη, σ’ αυτού του άθλιου κόσμου τη γωνιά.
Έσταζε δάκρυ, πίκρα και αίμα
πόνο και προσφυγιά.
Σφάδαζε δίπλα σε βιασμένες μάνες και ορφανά παιδιά.
Στο Ντονμπάς, στο Κίεβο, στο Ιντλίμπ, στη Μιανμάρ.
Έφερα την Άνοιξη στο σπίτι μου
Την τάισα με των παιδιών τα όνειρα
Και τα ιδανικά
Ελπίζοντας στη νίκη της.
Μια νίκη δίχως όπλα, δίχως βόμβες και πυρηνικά.
Μια νίκη για τον άνθρωπο
Που ξέχασε πως είναι να αγαπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου