Μη νομίσετε
ότι στα ποιήματά μου με συναντάτε
εκεί όπου μιλάω στο πρώτο πρόσωπο.
Συχνά κρυμμένη είμαι σε μια γωνιά,
γλιστράω στις παύσεις, στ΄αποσιωπητικά...
και ψιθυρίζω λέξεις δυσανάγνωστες.
~~~
Ο ήχος της σιωπής
Γέμισε τον κόσμο με λέξεις:
Χαμηλόφωνες, ηχηρές,
θλιμμένες, χαρούμενες,
επαναστατικές, ειρηνικές,
άγριες, τρυφερές, ερωτικές,
γήινες, ουράνιες.
Κι ύστερα αποσύρθηκε
στα ενδότερα
ν' ακούσει τον απόηχο.
Μα τι περίεργο,
άκουσε τον ήχο της Σιωπής!
~~~
Τρυφερή μοναξιά
Τα δώσαμε όλα στην αγάπη!
Και τι κερδίσαμε λοιπόν;
Μα λίγο είναι
να μπορείς να δακρύζεις
με του αηδονιού την έκσταση,
να μπαίνεις έκθαμβος τα βράδια
στον κήπο με τις λέξεις;
~~~
Γράφω ποιήματα
Γράφω ποιήματα σημαίνει:
κάθομαι εδώ κι ενώ ο χρόνος
με κυνικές γκριμάτσες
μου γνέφει θυμίζοντας
τον τελικό αφανισμό μου
μηχανεύομαι ύμνους,
φωταγωγώ την άβυσσο
μ' ελπιδοφόρους πυρσούς.
Στην εμμονή του
να ζωγραφίζει βέλη
με κατεύθυνση το χώμα
του απαντώ με βλέμματα
που στοχεύουν καρτερικά
τον αχανή ουρανό!
~~~
Tabula rasa
Τι ταξίδι κι αυτό!
Να σου έχει σβηστεί η μνήμη
του τόπου εκκίνησης
και του τόπου προορισμού!
~~~
Οι ευλογίες
Όμως το φως δε μας έλλειψε
σε τούτη τη ζωή.
Την ευλογία του την είχαμε συχνά.
Μερικές φορές μάλιστα ήταν
τόσο δυνατό που έμοιαζε κατάρα!
Την ευλογία του σκοταδιού
δεν καταλάβαμε ακόμα.
~~~
Αν είναι κάτι που έμαθα καλά
είναι το πόσο κοντά βρίσκονται
μέσα στον ίδιο άνθρωπο
η δύναμη και η αδυναμία!
~~~
Και βρίσκονται ξαφνικά χίλιοι φίλοι στη λύπη σου.
Κανένας στη χαρά σου.
~~~
Που να 'ξερα τότε ότι εκείνος ο αφόρητος πόνος
θα ΄ταν η αιτία για τις κατοπινές επιδόσεις μου στην αντοχή!
~~~
Οι αγαπημένοι μου
Οι αγαπημένοι μου έφυγαν.
Γλίστρησαν από μια σχισμή του χρόνου.
Μέσα στο φως κοιμούνται
δίχως πρόσωπο, οδύνη, δάκρυα, φθορά.
Κοιμούνται - καμιά ρυτίδα- σαν παιδιά
οι αγαπημένοι μου...
Δίχως έγνοια καμιά.
~~~
Τώρα πια
δεν κρατάει πολύ η λύπη μου,
αλλά ούτε και η χαρά μου!
Κι ούτε που ξέρω αν πρέπει
να λυπηθώ ή να χαρώ γι' αυτό.
~~~
Ύπαρξη
Και μόνο όταν με ξέχασαν
-πόσο στ' αλήθεια το φοβόμουν!-
δοκίμασα
χωρίς καμιάν εξάρτηση
απ' την ανάγκη θορύβου,
τι είναι πραγματικά να υπάρχεις
βαθιά και σιωπηλά.
Μικρή γνωριμία μ' αυτό που λέμε θάνατο
που όταν τον δεις από τη μέσα μεριά
μοιάζει να είναι
μια πιο έντονη αυτοτελής ζωή.
~~~
Ο αιώνια ερχόμενος
Απ' το παράθυρο
το δρόμο αγναντεύω.
Κι Εσύ από μακριά όλο έρχεσαι.
Μικρή φιγούρα.
Ποτέ δε μεγαλώνεις.
Δεν είναι δα και τόσο μακριά αυτό το βάθος.
Είναι τόσο κοντά που με κάνει να ελπίζω.
Και βάζω τη μουσική υποδοχής να παίζει.
Κι ανοίγω φώτα και στην πόρτα αδημονώ
το χτύπημα ν' ακούσω.
Ακούω καμιά φορά
το ελαφρό πράο χεράκι του ανέμου
και ξεγελιέμαι.
Μήπως σαν κύμα σιωπηλό
έρχεσαι και πάλι φεύγεις;
Κύριε, κουράστηκα απ' τους ανθρώπους...
Η σχέση μου μαζί του είναι τόσο εύθραυστη.
Θα 'θελα σαν Εγώ-Εσύ να έρθεις.
Σαν Εαυτός σε σχέση ακατάλυτη!
Ξέρω, θα έρθεις.
Αλλά θα είναι για να μείνεις;
Ή για να με συντρίψεις;
ΑΩ Εκδόσεις
 |
Zbigniew Pronaszko |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου