[ Εγιούπ, Καφενείο Πιερ Λοτί 21.2.2013 ]
Όταν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις σπίτι,
- κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να ξανασυμβεί-,
θ' ανάψω τα φώτα της αυλής, θα βάλω δυνατή μουσική,
θα βγάλω πλούσια κεράσματα στο τραπέζι του κήπου
για να φιλέψω την κουρασμένη σου περιοδεία.
Θα σ' εφοδιάσω, όπως και την πρώτη φορά,
με τα πιο εξαίσια εδέσματα για την επιστροφή σου
στην ενδοχώρα.
Τα πάντα θα είναι έτοιμα για σένα,
έστω κι αν μια μυστήρια φωνή αντιλαλούσε παράξενα
στο τελευταίο μου όνειρο, καθώς κατέβαινα, λέει,
σε υγρά υπόγεια, σε καταστραμμένα καλντερίμια,
σημάδι πως δεν πρόκειται να ξαναβρεθούμε,
γιατί ως σκοπευτής της ζωής, πουθενά δεν ανήκεις
μόνο οι εθνικές, οι λεωφόροι, οι πόλεις και τα νησιά
δοκιμάζουν καθημερινά το ταχύτατο πέρασμά σου
από γνωριμία σε γνωριμία,
από πρόσκληση σε πρόσκληση,
αλλά στο τέλος τα πάντα σφραγίζει η φυγή
με μια ανώδυνη "συγγνώμη",
χαραγμένη τόσο εύκολα στον ορίζοντα
της άδειας και τόσο σπάταλα ξοδεμένης ζωής σου.
 |
| Ο Πιέρ Λοτί την ημέρα της υποδοχής του στη Γαλλική Ακαδημία, 7 Απριλίου 1892 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου