Σιωπηλά αλλά λαλίστατα ~ Ειρήνη Βεργοπούλου

Εχθές, 28 Οκτωβρίου, σε επίσκεψη σε σπίτι υπεραγαπημένης φίλης στην πανέμορφη γειτονιά του Υμηττού, και περπατώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επί της οδού Κολοκοτρώνη, στις παρυφές του πάρκου Άρη Αλεξάνδρου, διότι για δεκαετίες διεσχιζα μόνο με το αυτοκίνητο το δρόμο αυτό, είχα την ευλογία της "συναντησης" με τις δύο λαβωμένες μεν, αλλά ακόμα ωραιότατες αυτές κυρίες, στολίδια της περιμέτρου του πάρκου, τις οποίες ίσως πια ελάχιστοι προσέχουν και χαιρετούν, αυτες όμως δεν σταματούν να νεύουν στον διαβάτη, υπομονετικά, καρτερικά.

φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Ν.Γ. Λυκομήτρος ~ 3 Ποιήματα

Αυτοί που δεν έχουν φωνή Δεν θα τους δούμε στα σπαρακτικά επετειακά ντοκιμαντέρ. Δεν θα ακούσουμε τις συγκινητικές ιστορίες των συγγενών και των φίλων τους διότι αυτοί δεν μιλούν αγγλικά. Δεν θα χτίσουν μνημεία για το χαμό τους κι ούτε θα υπάρχει κάποια ημερομηνία για να θυμόμαστε τον θάνατό τους, διότι αυτοί συνεχίζουν να πεθαίνουν καθημερινά. Θα δούμε μόνο μια φευγαλέα εικόνα τους στα δελτία ειδήσεων των οκτώ και, ίσως, τη φωτογραφία τους στα περιοδικά της Δύσης να είναι υποψήφια για κάποιο βραβείο. Μονάχα το βλέμμα τους θα μένει καρφωμένο στη μνήμη μας και θα διαπερνά τη συνείδησή μας. Αυτοί, βλέπεις, δεν έχουν φωνή. Οι δραπέτες του Σαββατοκύριακου Στη μνήμη του J.-L. Godard «ΟΥΡΕΣ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΔΟΥΣ» Οι μικροαστοί αναζητούν το ύστατο καταφύγιο στις πατρογονικές εστίες και στις αναμνήσεις ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ! «ΒΑΡΥΣ Ο ΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ» Μηχανοκίνητα όνειρα αγορασμένα με δανεικά μετατρέπονται σε φέρε...

Νίκη Μουσούλη ~ Η στραπατσαρισμένη φτερούγα

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Απροσποίητα

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει ικανό να κάψει τον οισοφάγο. Σε αγαπώ τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες. Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι. Σε αγαπώ στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο και πρέπει να έχει αντοχές. Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις. ~~~ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Με απλά υλικά έπλαθε ό,τι απαιτεί η κατασκευή χειμερινών ηλιαχτίδων που θα μπορούσε να αποθηκεύσει όπως και άλλες φυσικές προθέσεις. Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη χρήση οικιακ...

Σήμερα των Φώτων

... Και οι ημέρες των Χριστουγέννων φτάνουν στο τέλος. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτές οι γιορτές ήταν δύσκολες για όλους μας. Να έχουμε υγεία και υπομονή, να περιμένουμε καλύτερες ημέρες.

Εκκρεμότητες ~ Γρηγόρης Σακαλής

Σ’ ένα δωματιάκι μ’ έναν φεγγίτη διάγω τον βίο μου. Ιδέες μεγάλες οράματα ζωντανά σχεδόν πραγματικά δεν περιορίζεται η ψυχή ούτε φυλακίζεται ολετήρας ο χρόνος ψυχών και σωμάτων με καταπίνει και μένα στα βάραθρα της ανυπαρξίας μα πρώτα έχω κάποιες εκκρεμότητες να κλείσω να γράψω ν’ αγαπήσω να ζήσω. φωτ. @Erina Espiritu

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ο πράσινος κήπος ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου