Τρία ποιήματα ἀπὸ τὴ «Φιλοσοφία τῶν λουλουδιῶν» ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

ΓΕΝΕΣΗ

Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το

ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα

τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ

παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα.

Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες

     συνεργάστηκαν,

διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες

- τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ

     γέννηση

αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου.

Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς

τῶν μαστόρων του μέσα του.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

Ἂν μὲ βλέπουν νὰ στέκομαι

ὄρθιος, ἀκίνητος, μὲς

στὰ λουλούδια μου, ὅπως

αὐτὴ τὴ στιγμή,

θὰ νόμιζαν πὼς τὰ διδάσκω. Ἐνῷ

εἶμαι ἐγὼ ποὺ ἀκούω

κι αὐτὰ ποὺ μιλοῦν.

Ἔχοντας μὲ στὸ μέσο

μοῦ διδάσκουν τὸ φῶς.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἀναδύθηκε δάσος ζοφερὸ

ἀπ᾿ τὸ πνεῦμα μας

κι ἐκάλυψε τὸν ὁρίζοντα.

Μόνο ἀτραποὶ τρυπώνουν

καὶ χάνονται μέσα στὸ φόβο.

Μέλλον δὲν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ἀνύποπτα

γιὰ ὅ,τι γίνεται πάνω τους

τὰ παιδιά, ἐνῷ γέρνοντας γύρω

καὶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια τους, (ὡς

ν᾿ ἀκοῦν τὴ βοὴ καὶ νὰ βλέπουν

τὸ σύννεφο) σὰν ἕνα ἀπέραντο

ὑπαίθριο ἐκκλησίασμα

τὰ λουλούδια προσεύχονται.