Ιωάννης Παπαπανάγου ~ Περιήγηση

Θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Οι κοινότητες αργά στην αρχή (πριν εξήντα χρόνια), με μεγάλη ταχύτητα την τελευταία δεκαετία, μαραζώνουν. Φαίνεται πως ο υπαρκτικός τους τρόπος έχει εκλείψει, δεν έχει δηλαδή ανάγκη ο ένας τον άλλο με τον τρόπο δηλαδή της καθολικής, μεταξύ των μελών της κοινότητας, δέσμευσης.

Η μετανεωτερικότητα έχει δημιουργήσει άλλον υπαρκτικό τρόπο, μονήρη και σκληρό, μέσα σε απρόσωπες πόλεις.

Δεν έχει αλήθεια ανάγκη ο ένας τον άλλο; Προς τι τότε οι εκκλήσεις για ενσυναίσθηση; Και πώς αυτή όταν δεν βλέπεις το προσώπου του άλλου και την ανάγκη του; Με τα... social;

Οι κοινότητες δεν έχουν πλέον νόημα, παρά μόνο ως αναμνήσεις. Αυτές τις αναμνήσεις προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατάμε ζωντανές. Ας σωθεί, ό,τι είναι δυνατόν...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλά Χριστούγεννα!

(Στη φωτογραφία μου μνημείο, με το παρακείμενο μνημείο της φύσεως να το παραστέκει)

φωτογραφία: του ιδίου

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Χειμώνας - Μίλτος Σαχτούρης

[Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο (1958)] Τί ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τί τέλεια που μαραθήκαν και αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού χειμώνιασε και φύγανε τα χελιδόνια γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερό δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της τα κάστανα θα τη ζηλέψουν και θα γεμίσουν μικρές κίτρινες ζαρωματιές θα βγουν κι οι άλλοι έμποροι αυτός που πουλάει τ’ αρχαία κρεβάτια αυτός που πουλάει τις ζεστές ζεστές προβιές αυτός που πουλάει το καυτό σαλέπι κι αυτός που πουλάει θήκες από κρύο χιόνι για τις φτωχές καρδιές René Zuber April Weather, 1930s

Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι να βρέχει τα λόγια με τα κύματα να πνίγει τις σιωπές ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους να σχηματίζονται οι λέξεις να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού θ' αναθυμούμαι πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους το πιο όμορφο αξιώνεσαι σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν οι άγονες μέρες καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη η θάλασσα η μνήμη της θάλασσας η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα θερινής κατοικίας ονείρων παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...

Νίκη Μουσούλη ~ Η στραπατσαρισμένη φτερούγα

Εκκρεμότητες ~ Γρηγόρης Σακαλής

Σ’ ένα δωματιάκι μ’ έναν φεγγίτη διάγω τον βίο μου. Ιδέες μεγάλες οράματα ζωντανά σχεδόν πραγματικά δεν περιορίζεται η ψυχή ούτε φυλακίζεται ολετήρας ο χρόνος ψυχών και σωμάτων με καταπίνει και μένα στα βάραθρα της ανυπαρξίας μα πρώτα έχω κάποιες εκκρεμότητες να κλείσω να γράψω ν’ αγαπήσω να ζήσω. φωτ. @Erina Espiritu

Το εμπόρευμα ~ Λευτέρης Πούλιος

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ, ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 1974 Είμαι δεσμώτης κάτω από την υψηλή δικαιοσύνη ενός χαμόγελου και θλίβομαι άμετρα για τον πλανήτη που 'χασε όλη την αγνότητα λουσμένος στον κατακλυσμό της ανθρώπινης μωρίας. Φτηνά ή ακριβά όλα πουλιούνται. Καθετί γίνεται για να πουληθεί και να πουληθεί γρήγορα. Ο άνεμος και το κύμα από τους εμπόρους πουλήθηκαν. Ό,τι γεύτηκαν η ευγένεια και το έγκλημα, ό,τι γνωρίζει ο έρωτας και η καθημερινή επιθυμία των όχλων, έχει πουληθεί. Ό,τι η τέχνη και η επιστήμη αναγνώρισαν, έχει πουληθεί. Οι ξαναμμένες κραυγές των οδών, εφαρμογές και ιδέες έχουν πουληθεί. Κάθε πράμα έχει την αξία του στην αγορά. Τα βρόμικα εσώρουχα της Μπαρντό αξίζουν όσο ένας Ρέμπραντ. Η αναρχία των μαζών προβάλλεται στις βιτρίνες των καταστημάτων. Έχουν πουληθεί τρελά μυστικά για κάθε ακολασία. Όλοι δίνουν νωρίς την παραγγελιά τους. (Ο γυμνός ομιλητής, Κέδρος, 2001)

Ο χορός του κορυδαλλού ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα. Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός. Είσαι συ, που με βοήθησες ν' ανακαλύψω λοιπόν πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ' τη νύχτα. Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως. Κι είσαι συ που με βοήθησες ν' ανακαλύψω πως τ' αστέρια είναι πεντάγραμμα, πως τ' αυτιά δεν ακούν, πως δε νιώθουν τα δάχτυλα τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος. Και πως ο ήλιος αυτός είναι ο μέγας εξουσιοδοτημένος του στερεώματος, να 'ναι ο πανταχού παρών – σ' όλα τα βάθη του. Να βρίσκει χιλιάδες φλεβίτσες και να διακλαδίζεται μες στο γρανίτη, να φορεί στέφανο χρυσό στο κεφαλάκι του βρέφους που περιμένει το πλήρωμά του στο σκοτάδι της μήτρας, ν' αναβλύζει απ' τα βάθη των θαλασσών, να κυκλοφορεί μες στα χρώματα των ζωγράφων και μες στους στίχους των ποιητών και μες στα πόδια που χορεύουν και μες στους ήχους του «αλληλούια». Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ...

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου