Κινούμαι πάνω στην πληγή που δεν φαίνεται και ονομάζεται δρόμος
Φορές ατέλειωτος οδηγεί στην απόλαυση
Αν φτάσεις στο τέρμα πουλί θυμίζει που μόλις πέταξε
Που ονειρεύονται την απόδραση.
Προσπερνώντας τα αγέλαστα πρόσωπα
Μένω εμβρόντητος μπροστά στη νεκρή πινακίδα
Που την έξοδο δείχνει ανύπαρκτου κινδύνου.
Ψαρεύω απ’ το παρελθόν να πιάσω το σήμερα
Σε περιβάλλον ασταθές και ακατανόητο
Οι πιο καλοί κι οι πιο κακοί στο τέλος επιβιώνουν.
Οι υπόλοιποι όλοι γίνονται λίπασμα στα πάρκα της πόλης
Μισής χαράς ανθεστήρια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου