Το βάρος ~ Μαργαρίτα Παπαμίχου

Ήταν που έσερνε τα βήματά του στο δρόμο

ήταν ο ήλιος που του έκαιγε το μέτωπο

οι αδιάφοροι οδηγοί

οι βιτρίνες με την πλαστική ζωή

ήταν τα πόδια του

δυο ξεχαρβαλωμένες μηχανές του χρόνου

που άντεχαν να συνεχίζουν

και περπατούσαν

όχι γιατί ήξεραν πού πάνε

αλλά γιατί ο χρόνος δεν σταματάει

γι αυτούς που πονάνε

μα περισσότερο απ’ όλα

εκείνο που με συντάραζε

κάθε φορά που τον έβλεπα να περνάει

ήταν οι κυρτωμένοι ώμοι του

από το βάρος που κράταγε στα χέρια του

το βάρος της αξόδευτης αγάπης

*foto/Francesco Gioia

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Χειμώνας - Μίλτος Σαχτούρης

[Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο (1958)] Τί ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τί τέλεια που μαραθήκαν και αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού χειμώνιασε και φύγανε τα χελιδόνια γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερό δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της τα κάστανα θα τη ζηλέψουν και θα γεμίσουν μικρές κίτρινες ζαρωματιές θα βγουν κι οι άλλοι έμποροι αυτός που πουλάει τ’ αρχαία κρεβάτια αυτός που πουλάει τις ζεστές ζεστές προβιές αυτός που πουλάει το καυτό σαλέπι κι αυτός που πουλάει θήκες από κρύο χιόνι για τις φτωχές καρδιές René Zuber April Weather, 1930s

Ιωάννης Παπαπανάγου ~ Περιήγηση

Θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Οι κοινότητες αργά στην αρχή (πριν εξήντα χρόνια), με μεγάλη ταχύτητα την τελευταία δεκαετία, μαραζώνουν. Φαίνεται πως ο υπαρκτικός τους τρόπος έχει εκλείψει, δεν έχει δηλαδή ανάγκη ο ένας τον άλλο με τον τρόπο δηλαδή της καθολικής, μεταξύ των μελών της κοινότητας, δέσμευσης. Η μετανεωτερικότητα έχει δημιουργήσει άλλον υπαρκτικό τρόπο, μονήρη και σκληρό, μέσα σε απρόσωπες πόλεις. Δεν έχει αλήθεια ανάγκη ο ένας τον άλλο; Προς τι τότε οι εκκλήσεις για ενσυναίσθηση; Και πώς αυτή όταν δεν βλέπεις το προσώπου του άλλου και την ανάγκη του; Με τα... social; Οι κοινότητες δεν έχουν πλέον νόημα, παρά μόνο ως αναμνήσεις. Αυτές τις αναμνήσεις προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατάμε ζωντανές. Ας σωθεί, ό,τι είναι δυνατόν... Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλά Χριστούγεννα! (Στη φωτογραφία μου μνημείο, με το παρακείμενο μνημείο της φύσεως να το παραστέκει) φωτογραφία: του ιδίου

Να ‘Μουν Του Σταύλου Έν’ Άχυρο ~ Κωστής Παλαμάς

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του. Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι. Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία, που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία. Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Εγκαυστική εικόνα από τη Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά 7ος αι. μ.Χ.

Το εμπόρευμα ~ Λευτέρης Πούλιος

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ, ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 1974 Είμαι δεσμώτης κάτω από την υψηλή δικαιοσύνη ενός χαμόγελου και θλίβομαι άμετρα για τον πλανήτη που 'χασε όλη την αγνότητα λουσμένος στον κατακλυσμό της ανθρώπινης μωρίας. Φτηνά ή ακριβά όλα πουλιούνται. Καθετί γίνεται για να πουληθεί και να πουληθεί γρήγορα. Ο άνεμος και το κύμα από τους εμπόρους πουλήθηκαν. Ό,τι γεύτηκαν η ευγένεια και το έγκλημα, ό,τι γνωρίζει ο έρωτας και η καθημερινή επιθυμία των όχλων, έχει πουληθεί. Ό,τι η τέχνη και η επιστήμη αναγνώρισαν, έχει πουληθεί. Οι ξαναμμένες κραυγές των οδών, εφαρμογές και ιδέες έχουν πουληθεί. Κάθε πράμα έχει την αξία του στην αγορά. Τα βρόμικα εσώρουχα της Μπαρντό αξίζουν όσο ένας Ρέμπραντ. Η αναρχία των μαζών προβάλλεται στις βιτρίνες των καταστημάτων. Έχουν πουληθεί τρελά μυστικά για κάθε ακολασία. Όλοι δίνουν νωρίς την παραγγελιά τους. (Ο γυμνός ομιλητής, Κέδρος, 2001)

2 Ποιήματα ~ Γρηγόρης Σακαλής

Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

I died for Beauty - but was scarce [RW 448] ~ Emily Dickinson

I died for Beauty - but was scarce Adjusted in the Tomb When One who died for Truth, was lain In an adjoining Room - He questioned softly "Why I failed"? "For Beauty", I replied - "And I - for Truth - Themself are One - We Brethren are", He said - And so, as Kinsmen, met a Night — We talked between the Rooms - Until the Moss had reached our lips - And covered up - Our names - https://allpoetry.com/I-died-for-Beauty--but-was-scarce

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου