Μνήμες - Καλλιόπη Εξάρχου

Κάποτε

ήταν αιχμηρές

έκοβαν κομματάκια την καρδιά

Με τα χρόνια

στρογγύλεψαν

λειάνθηκαν

έγιναν πιο σοφές

Τώρα πια

ακουμπούν

χωρίς να διχάζουν

Σαν αθέατα χάδια

Όπως και να έχει

μνήμες ήταν

και μνήμες παραμένουν

Θρυαλλίδες

ενός απολιόρκητου βίου

που επιμένει

να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους

Καλλιόπη Εξάρχου , Μάχιμα χείλη, Εκδόσεις Σοκόλη

Pina Bausch

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι να βρέχει τα λόγια με τα κύματα να πνίγει τις σιωπές ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους να σχηματίζονται οι λέξεις να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού θ' αναθυμούμαι πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους το πιο όμορφο αξιώνεσαι σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν οι άγονες μέρες καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη η θάλασσα η μνήμη της θάλασσας η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα θερινής κατοικίας ονείρων παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...

Οι καπνιστές είναι άνθρωποι με πάθη ασίγαστα! ~ Αθανασία Δρακοπούλου

Τα ερωτικά ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου καπνίζουν ( το κάπνισμα δεν μειώνει τη γονιμότητα τους) όχι με την ένταση της εξομολόγησης, αλλά με την υπομονή της σιωπής. Η ερωτική εμπειρία στον Ρίτσο δεν εκρήγνυται, διαχέεται. Δεν φωνάζει την επιθυμία της, την υπαινίσσεται, την ψιθυρίζει. Ο καπνός, σ’ αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί όχι ως εθισμός αλλά ως ατμόσφαιρα , ένα λεπτό πέπλο που απλώνεται πάνω από τις καθημερινές κινήσεις των σωμάτων και τις ελλειπτικές εξομολογήσεις των προσώπων. Στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, ο μονόλογος κυλά με αργούς, σταθερούς παλμούς, σαν καπνός που διαγράφει κύκλους σε ένα δωμάτιο μισοφωτισμένο... «Δεν μιλήσαμε ούτε απόψε, / ανάψαμε μόνο ένα κερί / κι αυτό ήταν όλο». Το κερί, το φως, η σιωπή , όλα θυμίζουν εκείνο το αργό τσιγάρο που σιγοκαίει μέχρι να σβήσει από μόνο του, σαν τον έρωτα που δεν χρειάζεται δήλωση για να υπάρξει. Η εικόνα του καπνίσματος επανέρχεται, έστω και υπόγεια, ως ρυθμιστής του χρόνου και του εσωτερικού ρυθμού του ποιήματος. Στον Ερωτικό Κύκλο, ...

2 Ποιήματα ~ Γρηγόρης Σακαλής

Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου