Κάποτε
ήταν αιχμηρές
έκοβαν κομματάκια την καρδιά
Τώρα πια
ακουμπούν
χωρίς να διχάζουν
Σαν αθέατα χάδια
Όπως και να έχει
μνήμες ήταν
και μνήμες παραμένουν
Θρυαλλίδες
ενός απολιόρκητου βίου
που επιμένει
να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους
Ώρες ώρες οι τοίχοι ξεχνώντας την καταγωγή τους Όμως θα ’θελα τόσα πολλά να σου πω Που δεν θα ’φτάνε μια ολόκληρη νύχτα Και ξέρω πως αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου