Κάποτε
ήταν αιχμηρές
έκοβαν κομματάκια την καρδιά
Τώρα πια
ακουμπούν
χωρίς να διχάζουν
Σαν αθέατα χάδια
Όπως και να έχει
μνήμες ήταν
και μνήμες παραμένουν
Θρυαλλίδες
ενός απολιόρκητου βίου
που επιμένει
να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους
Τι νιώθει η έρημος όταν μακρινός άνεμος αποθέτει πάνω της ένα σπόρο; Ξεδιψάει ποτέ το γεμάτο ποτήρι; Ο δρόμος που τελειώνει σ’ αδιέξοδο ονει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου