3 ποιήματα ~ Ανδρέας Φουσκαρίνης

 ΠΥΡΟΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΥΡΓΟΙ

2024

Ο ΙΣΚΙΟΣ ΜΑΣ

 

 

Αλλάζει γρήγορα ο καιρός

Έρχεται σύντομα κάποιο μπουρίνι.

Με τόση συννεφιά που πλάκωσε

Στον ουρανό και στην ψυχή μας

Τόσος παγετός παντού

Τα χέρια μας κρυστάλλιασαν

Πώς να μετρήσουμε τον πόνο μας

Το μέγεθος του ίσκιου μας;

Και μέσω αυτού την απόσταση της Γης απ' τη Σελήνη;

Σε τι μπελάδες μας έριξες για πάντα Ερατοσθένη!

Κρυώνουμε σαν τα αδύναμα σκυλιά

Μονάχοι στο πηχτό σκοτάδι και στην παγωνιά

Που μας σκεπάζει από παντού

Σαν πάπλωμα θανάτου.

 

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ

 

 

Ώρα να κοιμηθούμε δια παντός

Τα όνειρα που περιμέναμε 

Δεν θα τα δούμε ούτε φέτος

Ούτε ποτέ

Κι οι τρομεροί εφιάλτες που μας κύκλωσαν

Θα μας τυραννάνε πάντα

Ο κόσμος

Δεν θα μάθει ποτέ του τον σκοπό του

Τον προορισμό που νόμιζε πως είχε από πάντα.

Η ΣΙΩΠΗ

Απόψε έπαλλε η σιωπή

Σαν τη χορδή σπασμένου μαντολίνου

Κι εγώ αφουγκραζόμουνα με περισσή λαχτάρα

Τον εξαίσιο ρυθμό της.

Κι ύστερα 

Έσκυψα το κεφάλι μου με απόγνωση

Και κλείστηκα για πάντα στο καβούκι μου

Σαν τη χελώνα που το πήρε απόφαση

Πως ήρθε η ώρα της και πρέπει να λουφάξει.

Απροσδιόριστος αριθμός παιδιών του διαδικτύου και του

κινητού

Κατέκλυσαν και πάλι το τοπίο.

Ο κόσμος ολόκληρος φευγάτος δια παντός 

Σαν να μην ήτανε παρών ποτέ του

Σαν να μην ήταν ποτέ στην ώρα του.

Αλλά

Έτσι 

Δεν συνηθίζεται

Στις μέρες μας;

Προς τι οι διαφωνίες;

Και οι στεναχώριες;

Οι άσκοπες διαμαρτυρίες;