Μικρό ανθάκι "ανέτειλε"
στο φως του ήλιου το λαμπρό
Τόσο αθώο ντράπηκε
και στο φόβο του κρύφτηκε
Ματωμένη βδομάδα Μεγάλη
κι αυτό ανθός
στ’ αγκάθινο στεφάνι
Προορισμός μέγας
Μεγαλείο η ταπείνωση
και η ντροπή τ άνθους…δόξα!
Ώρες ώρες οι τοίχοι ξεχνώντας την καταγωγή τους Όμως θα ’θελα τόσα πολλά να σου πω Που δεν θα ’φτάνε μια ολόκληρη νύχτα Και ξέρω πως αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου