Προοίμιον

 

  Nυχτιές αφέγγαρες ― κρυφέ της μοίρας μου αρραβώνα· πιο σκοτεινά βουνά, που πρωτοδιάβαινα βουβός τ' αμπέλια, ώσμε το γόνα κι ώς το λαιμό τρανά· που διάβαινα, όλο διάβαινα, σαν η σιγή είχε πέσει στα ξύλα του δρυμού, ωσάν αλάφι θεόρατο που κολυμπάει στη μέση μεγάλου ποταμού... Ά, ποιό παλμόν ακοίμητο τα φρένα μου εσηκώνα στα τρίσβαθα του νου, με τη βουβή τους μίμηση μπρος στην βουβήν εικόνα του κάταστρου ουρανού! Όλυμπος πια χεροπιαστός τριγύρα μου είχε ανθίσει, και, λάτρα σιωπηλή, σ' όλα τα μέλη μου άστραφτε το μυστικό μεθύσι μια κρύφια ανατολή... Άγρυπνη βίγλα εκράταγε, πολύ ψηλά αναμμένη, του πόθου η μαντική φωτιά, και γύρα μια γενιά θεών συμμαζεμένη με κοίταε σκεφτική... Σαν άλικη η πανσέληνο στα κορφοβούνια απάνω προβαίνει αργή, τρανή, στο πορφυρόν εικόνισμα του πόθου μου το πλάνο βαφόνταν οι ουρανοί. Kαι πίσω από τ' απάντεχον, αθλητικό όργιό του, που νίκαε τον καιρό,...

Ήταν μια εποχή στην άκρη της μοναξιάς  Καθόμουν κάθε βράδυ κι αφουγκραζόμουν  το χτύπημα του αγέρα όπως έμπαινε μανιασμένος στη θάλασσα, άκουγα γόους μακρινούς  σκηνών που δεν έζησα  πονούσε η γη  αβάσταχτα και τα μοιρολόγια ξεπρόβαλαν  ολοένα ανόητα  σαν μια ανούσια εκζήτηση Η θάλασσα, η άσβεστη  πεινασμένη θάλασσα  δεν είχε χορτάσει  ακόμη από πτώματα  Είχε αρχίσει αυτή η μοναξιά  να μου γίνεται συνήθεια  καθώς συνοδεύονταν από ένα διαρκές παραμιλητό για πράγματα που ποτέ δεν θα λέγονταν  και που κρύβαν στον κόρφο τους την οίηση της αλήθειας Είχα μέσα μου χρίσει στέρεη μιαν απάτη Αυτή ήταν η ανάγκη μου  Κι ο έρωτας που κατοπινά έλαμψε  για μια στιγμή στον ορίζοντα  σαν μαργαριτάρι που καίγονταν στη μαύρη νύχτα ένας φυσικός σπασμός μια ακούσια διαφυγή από αυτό το θαλάμι θανάτου

  Τα παράλογα να δούμε λογικά και τη σιωπή μαγεία μα τι νομίζεις πως είμαστε εικόνες για τάματα και προσευχές; Το τίποτα να κάνω νησί στον ωκεανό και τις λέξεις σου πέταλα μιας ανθισμένης βουκαμβίλιας Αυτή είναι η λογική

  Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου, V. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ Ο πατέρας, βουνό που ραγίζει Ένα βουνό που κλαίει την ήττα του Bροντή που θυμώνει Ντέους, Θεός, Μη λες τ' όνομά του επί ματαίω Οιδίπους Ο πατήρ, η μικρή του Αντιγόνη, Ο πατέρας των παιδιών μου Αβραάμ γυμνός από βιβλικά στολίδια, Γυμνός. Πώς μπορεί Να ζει ο πατέρας Γυμνός εκεί πάνω στο λόφο; Πώς ξύπνησες Περιστέρι μου, γεράκι μου Πού είσαι; Ο πατέρας σου Χάθηκε στη μαύρη γη Το γέλιο του Το φοράς Κάθε πρωί Για να κοιτάζεις Τη βροχή και Τους ανέμους. Δεν ξέρω πού χάνονται οι πατεράδες Ίσως κοιμούνται κάτω από Την ιστορία τους. Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου, Χρώμα μελαχρινό, εκδ. ΑΩ, 2020 Αγγελική Γιαννέλου, Η Ημέρα τού πατέρα (Μνήμη τώρα) Τα μαύρα περιστέρια Σουρούπωνε σαν έβγαιν' απ' το σπίτι Έστρωνε στα μαλλιά την μπριγιαντίνη Κοιτούσε, μη τον έβλεπε κανένας Μαύρα μονάχα περιστέρια κράζαν, από 'ναν γέρο πεύκο, στην αλάνα Τ' αγάπαγε τα μαύρα πε...

O Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ και η κόρη του Σονόρα  σε άρθρο της εφημερίδας  The River Press Κ.Π.Καβάφης, Ιερεύς του Σεραπίου Τον γέροντα καλόν πατέρα μου, τον αγαπώντα με το ίδιο πάντα· τον γέροντα καλόν πατέρα μου θρηνώ που πέθανε προχθές, ολίγο πριν χαράξει.   Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον, εις κάθε σκέψι είν’ η προσπάθεια μου η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται τους αποστρέφομαι. — Αλλά τώρα θρηνώ· οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου μόλο που ήτανε — φρικτόν ειπείν — στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς.   [1926*] 1926: Alexandria Railway Station, Egypt. Νικηφόρος Βρεττάκος, Παλαιοί μόνιμοι κάτοικοι Εδώ περιφέρονται κ’ οι σκιές των προγόνων μου. Κάποτε μάλιστα θαρρώ πως ανοίγει του μεγάλου, ακατοίκητου παλιού μας σπιτιού το παράθυρο ο πατέρας μου. Πως βγάζει σιγά-σιγά το κεφάλι, βγάζει το χέρι. Με το μεγάλο του δάχτυλο μου δείχνει στο βάθος κάτι σαν όνειρο, κάτι σαν έ...