Προοίμιον

Τυλιγμένη στη βυσσινή σου σάρπα ταξιδεύεις στην πλώρη της ποίησης με κόκκινους στίχους στα μάγουλα και βλέμμα καρφωμένο στις λέξεις. Οι αναγνώσεις απαλό κυμάτισμα φωνών σε ταξιδεύουν με τα λόγια των ποιητών και στη γαλήνη της βραδιάς αντιφεγγίζει ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη σου. (συλλογή υπό έκδοση)

Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι. Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.

  Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ, ἂς παίζουμε μὲ τὶς λέξεις, ἂς παίζουμε τῆς ὁμιλίας τὸ θεῖο παιγνίδι ἀνύποπτοι ποιητὲς ποὺ κλέψανε τὸ μυστικὸ νὰ βλέπουνε καὶ ν᾿ ἀκοῦνε, ν᾿ ἀγγίζουνε καὶ νὰ γνωρίζουνε τὰ πράγματα, τὴν εἰκόνα τοῦ Κόσμου ξαναπλάθοντας μ᾿ ἀστραφτερὲς λέξεις ἂς παίζουμε καθὼς παιδιὰ μ᾿ ἀθώα χοχλάδια ποῦ ξεβράστηκαν στ᾿ ἀκροθαλάσσι μόλις ἀγγίζοντας τὴ μυστικὴ φωτιὰ μόλις μαντεύοντας τὸν κρύφιο κεραυνό, μὲ χῶμα ἂς σκεπάζουμε καὶ στάχτη τὴ φλόγα ποὺ οἱ θνητοὶ ν᾿ ἀγγίσουν δὲν τολμοῦν δέσμιοι στὸ θάνατο ἂς ξανοίγουμε τὶς χάρτινες βαρκοῦλες μας μὲς στὸν ἀστραποβόλο ὠκεανό... Impression, Sunrise  ( French :  Impression, soleil levant ) by  Claude Monet  

  Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη. Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή, τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ᾿ ἔγινε Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια κι ἄλλα κοσμήματα. Μὲ τὸ νῆμα τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι· συμμετέχω στὸν κόσμο. Σκεφτεῖτε: Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».

  Η ποιήτρια Κατερίνα Ατσόγλου ( Erina Espiritu ) μιλάει στο Envivlio και τον Πάνο Αντωνόπουλο με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Συμβολισμοί» από τις Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications . Η Κατερίνα Ατσόγλου μας παρασύρει στο ποιητικό σύμπαν της, σ' έναν κόσμο, που όπως ομολογεί της δίνει πνοή. https://www.envivlio.com/int046734/ envivlio | συνέντευξη

Θυμάμαι. Θέλω και θυμάμαι H ανάμνηση, με την ανατροφή, αέρινη λεπτή γίνεται ηδονή· βασανισμένη, γοητεύει τα δάκρυά της με χαμογέλια· είναι κι αισθάνεται τον εαυτό της ηδονή αέρινη λεπτή, ανάλαφρη... (από το Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999)

Τὸ πνεῦμα μου, σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα, λύνεται ἀπόψε στὸ ἄπειρο χωρὶς νὰ βρίσκει ἀναπαμό. Τὶς ζῶνες γύρω του ἔσπασε καὶ ἀνατινάζεται θερμὸ τὸ πνεῦμα μου σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα. Σὰν γαλαξίας ἀπέραντος τὸ σύμπαν σέρνω στὸ χορό. Ἥλιο τὸν ἥλιο γκρέμισα, θόλο τὸ θόλο χάλασα, κι εἶμαι σὰν μίαν ἀπέραντη, πλατιὰ γαλάζια θάλασσα, ποὺ οἱ στενοὶ πάνω μου οὐρανοὶ δὲ μοῦ σκεπάζουν τὸ νερό. Από τη συλλογή, «Η εκλογή μου: Ποιήματα 1933-1991»

  Κάθε πράξη έχει ή κρύβει ένα υποκείμενο λόγο ο φέρων την ιδέα υπερτερεί το αντικείμενο δεν συναινεί πάντα μα αποδίδει τα μέγιστα Αλίμονο στην αθώα υπόσταση που θα θυσιαστεί art: Daria Petrilli

  Α β ε σ σ α λ ώ μ Η προηγούμενη θα πρέπει να ήταν ξανθιά. Στο κάγκελο πίσω από το κεφαλάρι είχε ξεμείνει μια τρίχα. Αν ήταν δική μου θα ήταν σκουρόχρωμη. Κατά τα άλλα, το κρεβάτι ήταν άψογο, τζαμαρία κατά μήκος της μεγάλης πλευράς του, σεντόνια υπόλευκα, και πικέ κουβερλί διπλωμένο στα πόδια - του έδωσα μια και μαζεύτηκε στην άκρη. Ήρθε η νοσοκόμα και το ίσιωσε. Το ξανακλώτσησα, δικό μου κρεβάτι ήταν, ό,τι θέλω το κάνω. Αυτή τη φορά έπεσε κάτω. Ξανάρθε και το σήκωσε. Μου την έδινε. Θ’ αδειάσω στη φλέβα σου και θα σε κάψω, είπε το μπουκάλι από πάνω. Γουλί θα σε κάνω. Δεν του απάντησα - όχι και να απαντώ σε μπουκάλια. Έπιασα τα μαλλιά μου με το αριστερό, ήταν στη θέση τους. Πόσο σημαντικά είναι πια για σένα, σχολίασε η νοσοκόμα. Στράφηκα και την κοίταξα. Σίγουρα περισσότερο από ό,τι για το δικό σου κεφάλι, μου ήρθε να της πω. Δεν της τό ‘πα. Ενσυναίσθηση μηδέν, της πέταξα για να την κομπλάρω. Κάντο να πέφτει πιο γρήγορα, είπα στο Μάκη επιτακτικά. Να τελειώνουμε. Πήρα το ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ ...

Το καλοκαίρι κύλησε πολύ γλυκά. Ξεχάσαμε την άσκηση του νου, τους δύσκολους καιρούς της εγκαρτέρησης, την καθαρή ανάμνηση δίχως επιστροφή ταχυδρομείου, την προσευχή γι’ αυτούς που ορίσανε τυραννικά τη σκέψη. Ωραία πέρασε το καλοκαίρι μας, η αισθηματική μουσική, τα γραμμόφωνα, τα πάρτυ στην ταράτσα της έπαυλης και μας κερνούσανε τα δυνατά λικέρ κι ύστερα έρχονταν οι αναπαυτικές σαιζ-λογκ κι ο εύκολος έρωτας και το φθινόπωρο θα βάραινε μονάχα σαν μια καινούργια αρχή. Ζήσαμε ένα εξαίσιο καλοκαίρι. Κι είναι ο Οκτώβρης ένας μήνας στρυφνός και παράξενος τώρα που έχουμε ξεμάθει πια την άσκηση και τη σπατάλη της θυσίας.

  Η δύση άφηνε τις ύστατες αχτίδες κι ο άνεμος τα χλωμά τα νούφαρα κινούσε, τ' ανοιχτά νούφαρα, μέσα από τα καλάμια θλιβερά γυάλιζαν στο άτρεμο κύμα απάνω. Μόνος πλανιόμουνα, σέρνοντας την πληγή μου μέσα από τις ιτιές, μπρος στων νερών το μάκρος, που η πάχνη η άπλαστη έμοιαζε μεγάλο φάντασμα άσπρο σαν το χιόνι, απελπισμένο, με τις άγριες πάπιες μαζί θρηνώντας, που τα φτερά χτυπάν κι η μια την άλλη κράζουν, μέσα από τις ιτιές, που ολομόναχος πλανιόμουν σέρνοντας την πληγή μου, και των ίσκιων ήρθε το άφεγγο σάβανο, τις ύστατες να πνίγει της δύσης αντήλιες μες στα χλωμά νερά του και τα νούφαρα, μεσ' από τα καλάμια, τ' ανοιχτά νούφαρα στο άτρεμο κύμα απάνω. (Μετάφραση: Τέλλος Άγρας)

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας. Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε μὲ τόσο πάθος. Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε μέσα στὴ φυγή. η φωτογραφία του ιδίου [Αγία Νάπα] - «Οι Φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2000

Έκοψα το κεφάλι μου το ’βαλα σ’ ένα πιάτο και το πήγα στο γιατρό μου —Δεν έχει τίποτε, μου είπε, είναι απλώς πυρακτωμένο ρίξε το μέσα στο ποτάμι και θα ιδούμε το ’ριξα στο ποτάμι μαζί με τους βατράχους τότε είναι που χάλασε τον κόσμο άρχισε κάτι παράξενα τραγούδια να τρίζει φοβερά και να ουρλιάζει το πήρα και το φόρεσα πάλι στο λαιμό μου γύριζα έξαλλος τους δρόμους με πράσινο εξαγωνομετρικό κεφάλι ποιητή

Πλάι‐πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά, μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας, απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας… στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά… Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα, μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα, των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη. Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε, μόνοι, στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού. Και κει πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει, ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου, της σιωπής σύντροφέ μου. Μετάφραση : Μήτσος Παπανικολάου Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50. V. Van Gogh,  Ζευγάρι που περπατά στο δάσος . 1890. Art Museum Cincinatti.

  Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται. Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης. Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο: λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως, οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι, οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ι. Βεντάλια θέρους  (και μια πλαγιά σκιερή να σ΄ αγναντεύω)  ~~~ ΑΧΘΟΣ ΑΙΘΕΡΑ Γαλάζιους σάκους κουβαλά, μ΄ αρώματα. Τον λεν Μαΐστρο.  ~~~ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ Ψέματα σου ΄πα ότι δεν θα σ΄ άλλαζα με τη θάλασσα. ~~~ ΥΠΟΜΟΝΗ Καύσων, ας είναι,  σαν ανεπιθύμητος έρως θα διαβεί. ~~~ ΙΙ. Φθινοπωρινό αναλόγιο (πάνω σε ίχνη βροχής) ~~~ ΠΕΡΑΣΜΑ Ήρθες Σεπτέμβρη, βροχούλα του Οκτώβρη, λήθη του Μάρτη. ~~~ ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΓΕΡΑΝΟΥ Οι φτερούγες μου: τα δεδομένα χέρια των ερώτων μου. ~~~ ΑΠΟΒΡΟΧΟ Μετά τη βροχή παντού μικρές λιμνούλες, λιωμένα άστρα. ~~~ ΑΠΟΡΡΙΨΗ Κλειστά παντζούρια και μέσα φέγγει γυμνός έρωτας ψεύτης. ~~~ KINTSUGI Το θέμα είναι να κρατηθείς στη ζωή μέχρι θανάτου. ~~~ ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ Μες στη φωτιά σου  η πνοή τού έρωτα  με λιγοστεύει.  ~~~ ΑΠΟΚΟΜΙΔΗ Έξω θόρυβος: Τ΄ απορριμματοφόρο του έρωτά μου.  ~~~ ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ Μια πεταλούδα στο μανίκι του θεού ειν΄ η ψυχή μας. ~~~ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ Για να ανθίσουν  όμορφα οι κερασιές, πίνουν θάνατο. Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 20...

  Το Νησί [1] - 16 Μαρτίου, 2017 [1] Στέκομαι πάνω από τα χαρτιά μου, διαβάζω διευκρινιστικές του Ν. 4412/2016 και ταυτόχρονα κοιτώ τους "τοίχους" φίλων. Ποιήματα, λέξεις, εικόνες, μουσική, έρωτες, μίση, προστριβές, ειρωνείες, γενέθλια, στιγμές ιερές του καθενός... Νιώθω παιδούλα, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, στο σαλόνι κάποιας μακρινής θείας που έχω χρόνια να τη δω. Δεν ξέρω τι χρώμα έχουν τα μάτια της, γιατί ποτέ δε τόλμησα να την κοιτάξω στο πρόσωπο. Πάντα τα χέρια της χάζευα, πήγαιναν και έρχονταν σαν βάρκες που τις φύσηξε βοριάς, μαΐστρος, τραμουντάνα. Χτυπάει το τηλέφωνο και εγώ ακούω το φουγάρο του πλοίου, σουστάρει η καδένα και σκέφτομαι την άσπρη αμμουδιά. Μες την τσέπη έχω μια ρίζα βουκαμβίλιας και στην καρδιά μου το όνομά σου. Greenwich pier, c. 1920

  Τα συνηθισμένα πράγματα πρέπει να φανερώνονται στο νου με ασυνήθιστη όψη ~ William Wordsworth

  ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει ικανό να κάψει τον οισοφάγο. Σε αγαπώ τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια  μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες. Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι. Σε αγαπώ  στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο  και πρέπει να έχει αντοχές. Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις.  ~~~ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Με απλά υλικά έπλαθε ό,τι απαιτεί η κατασκευή χειμερινών ηλιαχτίδων που θα μπορούσε να αποθηκεύσει όπως και άλλες φυσικές προθέσεις. Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη χρήση οικιακ...

 

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Από τη συλλογή  Το βάθος του κόσμου  (1961) του  Νικηφόρου Βρεττάκου