2024 « ποίηση είναι » ~ Μαλβίνα Ιωσηφίδου

 

Ποίηση είναι η δυναμική που κρύβεται στη συνύπαρξη λέξεων όπου ξάφνου δημιουργείται μια έκρηξη μια αιμοραγία μια ανατροπή Ποίηση είναι ταλαντώσεις πύκνωση αραίωση ξανά και πάλι συνθλίβοντας συναισθήματα όπως η αγωνία η απογοήτευση η ελπίδα Ποίηση είναι σταθμοί ζωής μένεις για λίγο και ξαναφεύγεις σε κυνηγούν σειρήνες τις προσπερνάς με ταξίδια με πορείες με όνειρα Ποίηση μπορεί να είναι κι ένα τρένο Φορτωμένο με λουλούδια της Άνοιξης Ένας ντυμένος μασκαράς ταυρομάχος αδυνατεί να το σταματήσει να αλλάξει γραμμή να σώσει ψυχές Ποίηση είναι μια εκπνοή Φύσηξέ τη όσο πιο δυνατά αντέχεις σκόρπισε λέξεις όσο πιο μακριά μπορείς για αλήθεια για έρωτα για θάνατο

Ποιητική ~ Ειρήνη Παραδεισανού

Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω
για το κομμάτι σίδερο
που ’χω καρφωμένο στα σπλάχνα
για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι
στις δυο χαράδρες
δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους
και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα
πέρα απ’ το βουνό της άγριας λαχτάρας.
Μέχρι τότε
ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους
που μύωπες οι ειδήμονες
θα βαφτίζουν ποιήματα.
Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια.
Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή.
Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο.
Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα.
Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια.
Μονάχα πάρτε το καρφί απ’ τα μάτια μου.
Κι αν δεν μπορείτε,
έστω
σταθείτε από κάτω
και
βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα.

( Στη φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018 )

@Erina Espiritu

Αναστολή Τοκετού ~ Ξανθίππη Λευθεριώτου

Όλο να γεννηθείς ήθελες
Κι έσπρωχνες με τα πόδια.
Γύρνα
πίσω σου έλεγα, δεν ήρθε η ώρα σου,
Γύρνα το κεφάλι στα πόδια, με πιάσαν πόνοι δωδεκάμηνοι.

Κι εσύ
όλο και στριμωχνόσουν στ' άδυτα,
κρυβόσουν στις συλλαβές και στους τόνους,
μη σε τραβήξω γυμνό στην πλατεία
και δουν στα δαχτυλάκια σου τη σφραγίδα
και δουν τα μαλλάκια σου αραιωμένα
και τις άσπρες τριχίτσες
να βγαίνουν απ το στήθος σου ξεδιάντροπα
μόλις πλησίαζε το χέρι της μαμής.

Είχες στο στόμα τον αντίχειρα
Δεν κόβεται εύκολα το κακό
συνήθειο- μου ειπαν
Αγοράστε πιπίλα σύντομα
Μια ζωή θα σας φάει να το κόψετε.

Κι εσύ
όλο άρνηση
με τα πατίνια γλιστρούσες στα περιθώρια βάζοντας- βγάζοντας κάθε φορά
τη στολή του Spiderman.

Ξανθίππη Λευθεριώτου ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ Εκδόσεις Cinnabar

@Ξανθίππη Λευθεριώτου 

Οι Κόρες που περίμεναν την Άνοιξη ~ Βασιλική Σπηλιώτη

Στοιχειωμένη αναμονή μύριζε
καθώς περίμεναν
Και κάθε που θαρρούσαν πως την αντάμωναν
τις ξεγελούσε,
στάζοντας στα αδάγκωτα χείλη τους
τα πεθαμένα ποτά που τα εξάτμισε ο Χρόνος
Κόρες που περίμεναν με φλογισμένα στήθη,
που βροντοκοπούσε ο ήχος τους σε κάθε ανάσα
Κόρες με μάγουλα πύρινα, εφηβικά
έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους σκληρά κόκκαλα
Μοναχικά, γυάλινα συναισθήματα που τα ράισε ο Πόνος
Κι όλα τα μπαλκόνια στην πόλη αδειανά
από βλάστηση
Κι όλα τα θερμαινόμενα στα σπίτια
αναμμένα
Κόρες που περίμεναν με μάτια χάλκινα,
σαν καντηλέρια αναμμένα σε ξωκλήσια ερημικά
Κόρες με στόματα άβρεχα
Αντάμωναν, με χέρια ξερά χώματα,
που σκόρπισαν στους κάμπους,
με αυτιά στυλωμένα,
που αφουγκράζονταν το αγκομαχητό
του αγέννητου ακόμα σπόρου
Κι από κάπου βαθιά
ξεβλάσταινε μανιασμένα ένας κρότος,
σαν λαβωμένος πυροβολισμός,
σα θυμωμένη μελωδία
που επαναλάμβανε βραχνά
«Την Άνοιξη θα ’ρθει, την Άνοιξη»

“Les Nymphes” (1878), by Luis Ricardo Falero

Μαργαρίτα Γριμάνη

Ποίηση είναι ένα αηδόνι που τραγουδά , σου ψιθυρίζει λόγια στο αυτί, λέξεις στο μυαλό , κι εσύ πασχίζεις να τις βάλεις σε μια σειρά που να βγαίνει νόημα....

Η φτώχεια

Της κάμερας το φως το λιγοστό

τους ίσκιους που κινούνται στον ασβέστη

το κλάμα του μωρού του πεινασμένου

κι αυτό το καρβέλι το ψωμί

το αραδιασμένο στο ξύλο πάνω

που έχει ποτίσει από τον ιδρώτα του μόχθου , μη τα περιφρονάς.

Πικρή είναι η φτώχεια μα πιότερο καλή

από τα πλούτη εκείνα που τον άνθρωπο σαπίζουν.

@Erina Espiritu

Υπήρξες ποτέ; ~ Λίνα Βαταντζή

 

Στο κέντρο ενός ξέφωτου

πώς μοιάζουν τα δέντρα που σε τριγυρίζουν;

Οι σκιές πονούν, το φως πονά

περνά ο χρόνος,

κελάηδημα καρδερίνας

σε κήπους πρώιμης άνοιξης -

κι εμείς αναζητούμε

συνεχώς

το κελάρυσμα του ποταμιού,

μα δεν προλαβαίνουμε το νερό

εμπειρία δίχως βάπτιση σε όσα ποθούμε

και μας αξίζει μια τρυφερότητα αμοιβαία -

πλατιά αντίληψη και μάχη τελετουργική

η ζωή,

βότσαλο στο ρέμα αγωνίζεται

να παραμείνει

μάρτυρας

μιας ομορφιάς που μας κυκλώνει

αλλά μας στεφανώνει

με κρίνους και αγκάθια -

και πώς να υπάρχουμε

χωρίς να θυσιαστούμε;

@Erina Espiritu

Έαρ ~ Μαρία Μαραγκουδάκη

Εκ του ασφαλούς η Άνοιξη επιτίθεται.

Αιώνες τώρα στημένα τα δόκανα.

Παραδινόμαστε αμαχητί και ευτυχείς.

Ψυχή τε και (προπάντων) σώματι.

Μαργιόλικο το Έαρ

Και όλα τα εαρινά επίσης.

Με αδιάντροπη αθωότητα, αλαζονικά και φιλάρεσκα

ξεδιπλώνονται ένα-ένα.

Έρωτες, υπαίθρια café, αλλεργίες, άνθη, πάθη,

λουλουδιασμένες βιτρίνες, έντομα,

φίδια, εσύ κι η ανελέητη ομορφιά σου.

Το εφήμερο.

Κάποιος πεθαίνει στα ψέματα και ανασταίνεται στ’ αλήθεια.

Ή μήπως αντίστροφα;

Αρνούμαι να διαλευκάνω το μυστήριο.

Ένα αεράκι πρώιμης εφηβείας ξεγλιστρά απ’ τον Αίολο.

Διαπερνά τις χαραμάδες της ιστορίας

και γρατζουνιέται στις τσουκνίδες.

-Αμόλα καλούμπα στο ανέφικτο.

-Τώρα! Όχι χθες…

(Έστω ότι... οδός Πανός 2010)

@Erina Espiritu

Η Στιγμή ~ Τάσος Σ. Μάντζιος

Σε θέση βρίσκομαι,
αναμφίβολα,
εξόχως δυσχερή.
Μα,
δεν θα μ΄ εμποδίσει
να απολαύσω τη στιγμή,
που,
έστω κι έτσι,
επιτέλους,
πετάω,
είπε,
στα νύχια του αετού
πιασμένη
η χελώνα.

Μια αλλιώτικη άνοιξη ~ Κώστας Βασιλάκος

Στα μελαγχολικά σου μάτια
ένα όνειρο τρεμοσβήνει
και ένα ψιλόβροχο
ποτίζει με φθινόπωρα
τα μοναχικά βράδια.
Άσε με να γονατίσω
μπρος από τα πάθη σου,
χάρισε μου τη θλίψη,
θέλω να φιλήσω τις πληγές
στα γυμνά σου πόδια,
να αλείψω με μύρο
τα ξεραμένα χείλη,
να φυτέψω κρινάκια
στων μαλλιών την αλμύρα.
Σήμερα ένας άνθρωπος
κάνει κήπο την καρδιά
να γείρουν κατά τον ήλιο
τα νοτισμένα χαμόγελα,
ένας άλλος σβήνει αρνήσεις
για να σεργιανίσουν ελπίδες
που έχασαν τους προορισμούς
σαν τα πουλιά στο γαλάζιο
και ένα πνιγμένο παιδί
σπρώχνει τα κύματα ως το γέρμα
ν’ αφουγκραστούμε το άδικο
στων ψυχών τ’ ανομολόγητα.
Τούτη την άνοιξη
κίτρινες μαργαρίτες,
κόκκινες παπαρούνες
και ανθισμένα κλαδιά
είναι τα αχ όλου του κόσμου.
Άσε με να κρατήσω σφιχτά
το χέρι της παραίτησής σου,
άσε με να σου λέω σ’ αγαπώ
και ας αποστρέφεις το βλέμμα.
Τούτη η άνοιξη θάναι αλλιώτικη,
είθε να 'ναι και βαθιά Ανθρώπινη.

Κώστας Βασιλάκος
21 Μαρτίου 2024

Μαρία Χρονιάρη ~ Ένας άλλος κόσμος

Ποιητής είναι αυτός

που σωπαίνει

όταν οι άλλοι

ουρλιάζουν

για ταυτότητα

Η φωτογραφία είναι της ποιήτριας από τον Αχελώο στο χωριό της μητέρας της.

Ποίημα Ποιητικής ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Η ποίηση
είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής μας.
Είναι τα χαμένα χρόνια της αθωότητας
πάνω στην έρημη από ανθρώπους γη.
Είναι ο δρόμος και η ανακάλυψη της εσωτερικής ευτυχίας,
είναι η αισθητική της ηθικής
η επαφή με τη δυναμική των λέξεων.
Η ποίηση μιλά όταν οι ποιητές σιωπούν,
όταν οφείλουν να ακούσουν την ψυχή να φτερουγίζει.
Είναι η όαση στην έρημο της ζωής μας,
η σανίδα σωτηρίας την ώρα της καταστροφής,
η επιμονή,
η υπομονή,
το θράσος,
ο ήχος της σιωπής.
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μας,
όταν όλοι και όλα
μας έχουν εγκαταλείψει.
Η ποίηση
είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας (1).

 "Συμβολισμοί", εκδόσεις Βακχικόν, 2020

1. (Ο τελευταίος στίχος ανήκει στο κείμενο «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο», από τη συλλογή «Υψικάμινος», του Α. Εμπειρίκου, εκδ. Άγρα)