Προοίμιον

  [...] Και έφθασε η εβδομάδα του τέλους των μαθημάτων, και ο καθηγητής την τελευταία ημέρα ολοκλήρωσε τη θεωρία της ποίησης με τον ορισμό που έδωσε η Έμιλυ Ντίκινσον. Σοβαρός  από την έδρα, κοίταξε για ώρα πολλή τους μαθητές του και απήγγειλε, (πρώτη στροφή # 214): I taste a liquor never brewed -  From Tankards scooped in Pearl -  Not all the Vats upon the Rhine Yield such an Alcohol!  Γεύομαι ένα ποτό που δεν ζυμώθηκε ποτέ -  Από Κούπα ανασκαμμένη σε Μαργαριτάρι -  Κανένα απ΄όλα τα Βαρέλια σ΄όλον τον Ρήνο Δεν αποστάζει τέτοιο Ποτό! "Μα αυτόν τον ορισμό θα έδινα στον έρωτα", είπε η μαθήτρια αυθόρμητα. "Ο έρωτας και η ποίηση, οι άγγελοι του ανθρώπου!" συμπλήρωσε αυτός ανατρέχοντας στον Μποντλέρ (Baudelaire),  και η ματιά του γύρεψε τα μάτια της.         σελ.15

  Παιδί, η μάνα μου μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου. Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου. Το πρωί μέτραγε τα όνειρα και τα κατάγραφε σ' ένα τετράδιο. Τώρα μου ξορκίζει το τραγούδι απ' τα χείλια όταν κοιμάμαι και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου γίνεται ένα κεντημένο κάντρο που γράφει "Ελευθερία ή Θάνατος".      Από τη συλλογή Το σόι (1978) photo: Erina Espiritu

   Έκτη Ακτίνα   Όμορφα που είναι όταν τα θαύματα είναι κλειστά. Χαζεύω τους αγγέλους στον ήλιο, καθώς με τα νοερά παιχνίδια τους, τ' ασώματα, ξεπλένουν τα φτερά τους στα παρτέρια μου. Ποτίζουν τις γλάστρες με τα κόκκινα γεράνια και τα δικά μου Χερουβείμ ανθούν.           Βότσαλο   Η αγάπη είναι ένα βότσαλο, σαν ενθύμιο καλοκαιριού ανεκτίμητο. Ψηλάφηση στης μνήμης το ξέφωτο. Ένα σεργιάνι πλάι στο κύμα. Πολυκύμαντη αφήγηση που σπαρταρά στον αφρό. Η αγάπη είναι ένα βότσαλο, το πιο ακριβό μονόπετρο του ήλιου.           Ασκαρδαμυκτί     Δωροδοκώ της πανίδας σου τον λύκο για μια βόλτα μελίρρυτη στην απέραντη χλωρίδα των ματιών σου. Ασκαρδαμυκτί.           Καδμεία Νίκη  Μη σταθείς να την αγναντέψεις. Θα σου γυρίσει οράματα δικές της πεθυμιές, ουτοπίες γιομάτες χρώμα ανέμου στροβιλίζονται γυρεύοντας αναπαμό, γλυκά της μαργαρίτας πέταλα ολόασπρα μαδώντας τα, πνίγηκαν στη λήθη. ...

  « εκτίθεμαι » Πάει να πει Βγάζω προς  τα έξω τα μέσα μου. Γράφω στο χαρτί κείμενα και έμμετρα, τάχα αδιάφορα, Εκεί μέσα , εγώ  Αναρτώ στον τοίχο μου καθώς σήμερα λέμε το σχοινί της μπουγάδας και κρεμάω με μανταλάκια Επιθυμίες Όνειρα  Συναισθήματα  Εμμονές  Ενθύμια  Ύστερα κρύβομαι  πίσω από τον τοίχο μου  και κλαίω  για όλα αυτά που έγραψα    για όλα αυτά που έσβησα. Μετά αποφασίζω  και ξανά ΕΚΤΙΘΕΜΑΙ !             « μικρός Νοτιάς » Σαλιώνω των δακτύλων το δείκτη Να δω σήμερα από πού φυσάει Αυτός ο άνεμος Μικρός νοτιάς Της φιλύρας τα κέρινα κίτρινα φύλλα Του γενέθλιου αστερισμού να τρεμοπαίζει Σαν τα τσίνορά σου που μαρτυρούν  Ότι όπου να ´ναι θα ξυπνήσεις  Καφέ  θα ετοιμάσεις Θα ανοίξεις τον υπολογιστή  Να διαβάσεις το μήνυμα Που σου έστειλα Μα ακόμα δεν έγραψα Πατάς το πλήκτρο πάλι και πάλι Να κατεβάσεις το μήνυμα  Που δεν...

 Είμαι ένα καράβι, που φτιάχτηκε για μεγάλα ταξίδια. Έτσι πίστευα τουλάχιστον. Ήμουν έτοιμη να περάσω ωκεανούς, να φτάσω σε στεριές που δεν είχα φανταστεί, να αγγίξω την απεραντότητα. Κι, όμως, κόλλησα στις Συμπληγάδες. Μου είπαν για να περάσω, πρέπει να χωρέσω και για να χωρέσω,     πρέπει κάτι να κόψω. "Λίγο από δω, λίγο από κει, λίγο μόνο να ξύσω από το δέρμα     και θα περάσω το στενό". Κι αντί να πας από άλλη πορεία, κολλάς σε αυτό το στενό πέρασμα,     για να δεις τι υπάρχει παρακάτω. Το φαντάζεσαι το μετά. Θα ΄ναι όμορφο, θα ΄ναι μαγικό αυτό που απλώνεται μετά το στενό     των Συμπληγάδων. Σαν μια όαση στη μέση της ερήμου. Θα ΄χει γαλαζοπράσινα νερά κι ένα εξωτικό νησί που περιμένει μόνο     εσένα. "Πρέπει να φτάσω" σκέφτομαι. "Θα χωρέσω" λέω. Κι έτσι κόβεις το ένα χέρι και το ένα πόδι απ΄την ίδια πλευρά.  Και πάλι δε χωράς. Και κόβεις και το άλλο χέρι και το άλλο πόδι. "Τώρα θα περάσω!" φωνάζω. Μα οι...

  Είχα κάποτε μιαν ανάγκη αγάπης ακριβής κι ήμουν μονάχος και μόνος σαν πουλί κι ίσως ακόμη να μην είναι κι αυτό αληθινό, πως πουλάκι σαν ήμουν θα μουν μοναχό, Είχα κάποτε την ανάγκη αλήθεια, μιας μικρής αγάπης αργυρής καθώς μόνος σε θάλασσα μέσα παγωμένη νεκρή, κι ήταν τότε που μ' ηύρες εσύ· μου μιλούσες γλυκά κι η φωνή σου ζεστή σ' αγκάλη μέσα στοργική με καλούσε κρυφά κι ήταν η μόνη τότε ανάσα μες την πληγή Αυτήν σου πέμπω την αγάπη θερμή ως υπόγειο ύδωρ ακοίμητη και σιωπηλή να φιλεί σε στα χείλη τα γλυκά κι απαλά Κόκκινη μονάκριβη Εσύ μου Κλωστή                    πάντα και πάντα        αρμονική λευκή θεά και Ζωή Στην Λου @Masao Yamamoto 

    ΛΕΝΕ ΑΝΤΙΟ   Λεν, να μείνουμε φίλοι. Λεν, να προσέχεις. Λεν, καλή τύχη. Κι ίσως, δυο δάκρυα. Ίσως, ένα φιλί. Λένε αντίο. Ύστερα, γυρίζουν τις πλάτες. Ύστερα, φεύγουν. (Κι έχει παντού, μια γεύση πικραμύγδαλου. Έχει μια μυρωδιά, παντού. Σφαγείου).     Από "Τα οξέα του ποιήματος"            Ο ΤΡΟΠΟΣ Ήρθα για κείνα τα τσιγάρα που μου΄κλεβες μικρός, είπε. Έχει περάσει πια πολύς καιρός κι ακόμα μένει ανάμεσά μας αυτή η εκκρεμότητα. Έχει περάσει πια, πολύς καιρός. Δεν είχε, σίγουρα, η σχέση μας ποιότητα. Δύσκολος ήσουν γιος κι εγώ, δεν είχα τρόπο -ομολογώ, δεν μπήκα καν στον κόπο- μα, να το ξέρεις, έκανα πως δεν έβλεπα μ΄εκείνα τα τσιγάρα. Ήταν αυτή η δική μου τρυφερότητα. Έχει περάσει πια πολύς καιρός, άλλαξαν βήμα οι εποχές  μη σε κρατάνε πίσω του παρελθόντος αμυχές, ό,τι αγαπάς, μην το αφήνεις να βαλτώνει. Τον τρόπο ψάξε εσύ, σκύψε, τον τρόπο μέσα σου και βρες. Ο γιος σου, μεγαλώνει.         ...

    «Χρωστάμε στον άνθρωπο μεγαλύτερη συμπαράσταση από τροφή και φωτιά, χρωστάμε στον άνθρωπο αδερφοσύνη»   Ραλφ Γουόλντο Έμερσον          

  Το κορίτσι με το εργόχειρο , η Ελένη, η Ελένη Νανοπούλου, που αντικατέστησε τις βελόνες με μολύβια και το κέντημα με λευκές κόλλες χαρτιού. Εξάλλου όπως η ίδια θα μας εκμυστηρευτεί αγαπούσε τα γράμματα από μικρή,   «ήθελε να φύγει να σπουδάσει»   και εκείνα την ακολούθησαν με αιώνιους δεσμούς στο ρου της ζωής της. Η Ελένη προοικονομεί το μέλλον της και με συγγραφική άνεση μας περιγράφει τα πρώτα χρόνια της ζωής της, σε μια συλλογή διηγημάτων από τις εκδόσεις Εύμαρος. Στο εξώφυλλο του βιβλίου, διακρίνουμε στέγες, σπίτια, ισόγεια και έναν ήλιο να φωτίζει τους κατοίκους αυτού του χωριού. Έναν κίτρινο ήλιο στην άκρη, όπως εκείνους που ζωγραφίζαμε παιδιά και ζεσταίναμε τις παιδικές μας ζωγραφιές. Η Ελένη καταφέρνει λοιπόν με τη γραφή της να μας οδηγήσει στο χωριό της, στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Εκεί, άλλοτε μας τραβά από το χέρι και λαχανιασμένοι μαζί της κρυβόμαστε πίσω από  «τη μάντρα που άκουγε  τα όνειρα»  παρακολουθώντας τα χρόνια της,  και ...