Προοίμιον

  Εχθές, 28 Οκτωβρίου, σε επίσκεψη σε σπίτι υπεραγαπημένης φίλης στην πανέμορφη γειτονιά του Υμηττού, και περπατώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες επί της οδού Κολοκοτρώνη, στις παρυφές του πάρκου Άρη Αλεξάνδρου, διότι για δεκαετίες διεσχιζα μόνο με το αυτοκίνητο το δρόμο αυτό, είχα την ευλογία της "συναντησης" με τις δύο λαβωμένες μεν, αλλά ακόμα ωραιότατες αυτές κυρίες, στολίδια της περιμέτρου του πάρκου, τις οποίες ίσως πια ελάχιστοι προσέχουν και χαιρετούν, αυτες όμως δεν σταματούν να νεύουν στον διαβάτη, υπομονετικά, καρτερικά. φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου

  " Μα την πίστη μου, ιδέα δεν είχα τι ήταν αυτό που με ωθούσε...να πέφτω με τα μούτρα σ' εκείνο το βιβλίο...Μια τυφλή ανάγκη ήταν τελικά. Πεινασμένος ήμουν και έτρωγα.  Παρά ταύτα, κάνοντας τώρα μια αναδρομή, τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα. Δεν ήταν πείνα , μαγεία ήταν όλο αυτό. Τόσο βαθύ, τόσο πρωτόγονο, τόσο μυστηριώδες...Αν έβρισκες ένα καινούριο όνομα για κάτι, αυτό το κάτι γινόταν πραγματικό. Αυτή ήταν η μαγεία του ονόματος. Κι αν έβρισκες ονόματα για όλα τα πράγματα ενός κόσμου, μπορούσες να δημιουργήσεις έναν κόσμο που ήταν πραγματικός και διαφορετικός. Η απίθανη λέξη στη σελίδα ήταν σαν μικρή τρύπα σε τεράστιο τοίχο. Μπορούσες να κοιτάξεις μέσα απ ' αυτή την τρυπούλα και ν' αντικρίσεις έναν κόσμο αλλιώτικο και φωτεινό. Κι αυτός ο κόσμος,  όπως είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ μ' ένα αλλόκοτο μούδιασμα, απόρροια του δέους μου, δεν ήτανε και τόσο μακρινός. Βρισκόταν απλώς από την άλλη πλευρά ενός τοίχου". ROBERT PENN WARREN  Ένας τόπ...

Κάθε φορά που ένιωθα τον ίσκιο από τη φτερούγα της ή τη λάμψη από το φωτοστέφανό της να πέφτει επάνω στο χαρτί μου, άρπαζα το μελανοδοχείο και της το πέταγα. Πολύ σκληρή για να πεθάνει. Την ευνοούσε, άλλωστε, η φασματική της υπόσταση. Πιο δύσκολα σκοτώνεις ένα φάντασμα παρά κάτι πραγματικό. Κάθε φορά που νόμιζα ότι την είχα ξεκάνει, εκείνη επέστρεφε αθόρυβα. Μολονότι παινεύομαι πως στο τέλος τη σκότωσα, η μάχη ήταν σφοδρή· σπατάλησα πολύ χρόνο ― χρόνο που θα προτιμούσα να τον αφιερώσω για να μάθω γραμματική Ελληνικών ή για να γυρίσω τον κόσμο κυνηγώντας την περιπέτεια. Ήταν, όμως, μια πραγματική εμπειρία· από την οποία όλες οι γυναίκες συγγραφείς της εποχής έπρεπε να περάσουν. Για μια γυναίκα συγγραφέα το να σκοτώσει τον Άγγελο του Σπιτιού ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του επαγγέλματος. Βιρτζίνια Γουλφ / Γυναικεία επαγγέλματα: Σκοτώνοντας τον Άγγελο του Σπιτιού Μτφρ.-επιμ.: Λαμπριάνα Οικονόμου Εκδόσεις Κοβάλτιο

  Κινούμαι πάνω στην πληγή που δεν φαίνεται και ονομάζεται δρόμος Φορές ατέλειωτος οδηγεί στην απόλαυση Αν φτάσεις στο τέρμα πουλί θυμίζει που μόλις πέταξε Η ίδια η ζωή μοιάζει με τόπους και καταστάσεις Που ονειρεύονται την απόδραση. Προσπερνώντας τα αγέλαστα πρόσωπα Μένω εμβρόντητος μπροστά στη νεκρή πινακίδα Που την έξοδο δείχνει ανύπαρκτου κινδύνου. Ψαρεύω απ’ το παρελθόν να πιάσω το σήμερα Σε περιβάλλον ασταθές και ακατανόητο Οι πιο καλοί κι οι πιο κακοί στο τέλος επιβιώνουν. Οι υπόλοιποι όλοι γίνονται λίπασμα στα πάρκα της πόλης Μισής χαράς ανθεστήρια. Επιλεγμένος ψίθυρος η αγκαλιά Ύστερα έπεται η απουσία. Ματαιώσεις και ρωγμές ό,τι απέμεινε Από μια πάλλουσα ασημαντότητα. ‘House, Benbecula, Hebrides, 1954’ by photographer, Paul Strand. Scottish island inspiration for Alexander McQueen Spring/Summer 2017.