Ένας τόπος για να επιστρέφεις ~ Robert Penn Warren [Η Ποίηση των Άλλων ~ προτείνει η Ελένη Νανοπούλου]

" Μα την πίστη μου, ιδέα δεν είχα τι ήταν αυτό που με ωθούσε...να πέφτω με τα μούτρα σ' εκείνο το βιβλίο...Μια τυφλή ανάγκη ήταν τελικά. Πεινασμένος ήμουν και έτρωγα.

Παρά ταύτα, κάνοντας τώρα μια αναδρομή, τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα. Δεν ήταν πείνα , μαγεία ήταν όλο αυτό. Τόσο βαθύ, τόσο πρωτόγονο, τόσο μυστηριώδες...Αν έβρισκες ένα καινούριο όνομα για κάτι, αυτό το κάτι γινόταν πραγματικό. Αυτή ήταν η μαγεία του ονόματος. Κι αν έβρισκες ονόματα για όλα τα πράγματα ενός κόσμου, μπορούσες να δημιουργήσεις έναν κόσμο που ήταν πραγματικός και διαφορετικός. Η απίθανη λέξη στη σελίδα ήταν σαν μικρή τρύπα σε τεράστιο τοίχο. Μπορούσες να κοιτάξεις μέσα απ ' αυτή την τρυπούλα και ν' αντικρίσεις έναν κόσμο αλλιώτικο και φωτεινό. Κι αυτός ο κόσμος, όπως είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ μ' ένα αλλόκοτο μούδιασμα, απόρροια του δέους μου, δεν ήτανε και τόσο μακρινός. Βρισκόταν απλώς από την άλλη πλευρά ενός τοίχου".

ROBERT PENN WARREN

Ένας τόπος για να επιστρέφεις

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ, ΠΟΛΙΣ

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Βιρτζίνια Γουλφ ~ Γυναικεία επαγγέλματα: Σκοτώνοντας τον Άγγελο του Σπιτιού

Κάθε φορά που ένιωθα τον ίσκιο από τη φτερούγα της ή τη λάμψη από το φωτοστέφανό της να πέφτει επάνω στο χαρτί μου, άρπαζα το μελανοδοχείο και της το πέταγα. Πολύ σκληρή για να πεθάνει. Την ευνοούσε, άλλωστε, η φασματική της υπόσταση. Πιο δύσκολα σκοτώνεις ένα φάντασμα παρά κάτι πραγματικό. Κάθε φορά που νόμιζα ότι την είχα ξεκάνει, εκείνη επέστρεφε αθόρυβα. Μολονότι παινεύομαι πως στο τέλος τη σκότωσα, η μάχη ήταν σφοδρή· σπατάλησα πολύ χρόνο ― χρόνο που θα προτιμούσα να τον αφιερώσω για να μάθω γραμματική Ελληνικών ή για να γυρίσω τον κόσμο κυνηγώντας την περιπέτεια. Ήταν, όμως, μια πραγματική εμπειρία· από την οποία όλες οι γυναίκες συγγραφείς της εποχής έπρεπε να περάσουν. Για μια γυναίκα συγγραφέα το να σκοτώσει τον Άγγελο του Σπιτιού ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του επαγγέλματος. Βιρτζίνια Γουλφ / Γυναικεία επαγγέλματα: Σκοτώνοντας τον Άγγελο του Σπιτιού Μτφρ.-επιμ.: Λαμπριάνα Οικονόμου Εκδόσεις Κοβάλτιο

Η Ποίηση των Άλλων ~ Ελένη Νανοπούλου

Ευχαριστώντας την Κατερίνα για την πρόσκληση, θέλω να αρχίσω με ποίηση από την Καλαμάτα. Δεν γνώρισα την Γιώτα Αργυροπούλου αλλά γνώρισα την Κυριακή Καρσαμπά και τώρα γνωρίζω τη Φωτεινή Βασιλοπούλου με το ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ. αντιγράφω τη σελίδα 39 Άρωμα αφής Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου Βαθιά στη μνήμη των χεριών σπαραχτική η ομορφιά σου χωνεμένη κι η ζέστα του κορμιού γαλήνια θύμηση αποψυκτική στο δέρμα απιθωμένη. Το άρωμά σου παγιδευμένο στο μέσα μέρος του μυαλού και της ντουλάπας από σκυλιά ανιχνεύεται που λυσσασμένα κυνηγούν το παρελθόν. Όλα τελειώσαν. Τώρα μοναχά η μνήμη απομένει και μια οσμή ταριχευμένων λουλουδιών μοναδικό αποτύπωμα ζωής. Ενδεικτικό το ότι υπήρξες.

Οι φάροι ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές και τα σεντόνια μου αλμύρα. Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα και στα όνειρα ζούσα συμφορές. Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν με μίσος κι απορία. Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που χαμογελά. Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται κι ας μην τους σώσει ποτέ. Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9 η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο

Παιδικές Λαχτάρες ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Μες τις παιδικές λαχτάρες ακούς τη ζωή. Φωνάζει δυνατά και άναρχα μαζεύει κοχύλια και φτιάχνει στην άμμο κάστρα. Δεν κρατά τα προσχήματα μήτε νοιάζεται για το « τι θα πει ο κόσμος ». Ο κόσμος όλος είναι τα χέρια τους. Το βάρος της μοναξιάς, Εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024, σελ.50 Photo By: Thomas Veres

Ένα κερί - Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)

Αυτό το κερί που άναψα περαστικός από τον οίκο Σου δεν είναι η προσευχή μου για να Σε φτάσει εκεί ψηλά δεν είναι οι παρακλήσεις μου ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα που εναπόθεσα σε Σένα. Η καθαρότητα της ύλης του δε συμβολίζει το ακηλίδωτο της πρόθεσής μου και η μαλακή του υφή καθόλου δεν υπόσχεται την εύπλαστη μεταστροφή μου στη μετάνοια όπως οι αλληγορίες εγγράμματων πιστών Σου ξέρουν να τυλίγουν. Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τα’ άλλα όμως αυτό ανάφτηκε για να Σου πει πως ευτυχώς στέκομαι εδώ αβοήθητος και πως ακόμα όσο μπορώ θα λάμπω. ~~~ Michael Kenna photography

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου