Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2024

Μέρες του Νοέμβρη ~ Κατερίνα Ατσόγλου

  Είναι ήσυχες οι ώρες του μεσημεριού είναι όμορφες αν και υγρές οι μέρες του Νοέμβρη. Ο καπνός από τις καμινάδες μαρτυρά πως δεν έφυγε κανείς εκτός από τα σύννεφα που αλλάζουν χρώμα και κινούνται βιαστικά καθώς νυχτώνει γρήγορα. Κατερίνα Ατσόγλου "Συμβολισμοί", εκδόσεις Βακχικόν, 2020

Γκρίζα πόλη ~ Δέσποινα Στίκα

    Τα ετεροθαλή αδέλφια του πατέρα μου [ Όταν η τραγικότητα δεν έχει τέλος...] [...] Η γιαγιά μου δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Ως τα στερνά της καταριότανε τον πόλεμο και τους ηγέτες τούς ανόητους και αλαζονικούς που αιματοκυλούν τον κόσμο. "Όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε", έλεγε, "ίδιες ανάγκες έχουμε, ίδια αγαπάμε και ίδια παλεύουμε για τη ζωή. Ανάθεμα σ΄εκείνους που οδηγούν ανθρώπους στη σφαγή και στην καταστροφή. Ανάθεμα". Την έτρωγε σαράκι, που δεν μπόρεσε τουλάχιστον να θάψει τον Αντώνη της... που πήγε άκλαυτος. Ο παππούς Θόδωρος προσπάθησε να την παρηγορήσει λέγοντας ότι κι εκείνος, που έθαψε την οικογένειά του όλη με τα χέρια του, μήπως τάχα αισθανότανε καλύτερα; Μετά τον πόλεμο γύρισε ένας φίλος του θείου Αντώνη στην κωμόπολη που έγινε πατρίδα μου, και μας διηγιόταν -χρόνια ύστερα- πως είχε γίνει το κακό. Έτυχε μάλιστα αυτός να είναι ο διορισμένος παιδονόμος μας. Αντιπαθής από τον ρόλο του. Όταν όμως μας περιέγραφε τον θάνατο του θείου μου, γινόταν άλλ...

Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Photo by Robert Doisneau, 1950 Τώρα ξέρω γιατί δεν μπορώ να σε ερωτευτώ, γιατί η πόλη κοιμάται ήσυχα μες στην απάθειά της. Γιατί τα παιδιά πεθαίνουν την ώρα που χαμογελούν από έξυπνες βόμβες λευκού φωσφόρου. Γιατί η φύση εκδικείται αμυνόμενη καθώς αναζητούμε νέους ήρωες, καθοδηγητές, λυτρωτές. Γιατί οι λέξεις έχασαν το νόημά τους, πούλησαν φθηνά το σημαινόμενο και πέρασαν παράνομα στα χέρια αρχαιοκαπήλων. Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024

"Οι σκιές του κόσμου" ~ Γιώργος Δρίτσας [Η τρέλα στην ποίηση ή η ποίηση στην τρέλα: μερικά λόγια για τον ύστερο Ρώμο Φιλύρα]

Η τρέλα στην ποίηση ή η ποίηση στην τρέλα: μερικά λόγια για τον ύστερο Ρώμο Φιλύρα* Γιώργος Δρίτσας Επειδή οι ομιλητές που προηγήθηκαν και είναι ειδικοί επί του θέματος, μίλησαν πολύ αναλυτικά και διεξοδικά για τον ποιητή Ρώμο Φιλύρα και πιο συγκεκριμένα για τη ζωή και το έργο του, εγώ με τη σειρά μου θα προσπαθήσω σύντομα να αναφερθώ στην έννοια της τρέλας στο έργο του και το πως αυτή παρουσιάζεται, έμμεσα ή άμεσα, μέσα σε αυτό. Ήταν, εν τέλει, ο μεγάλος αυτός ποιητής ένας άνθρωπος τόσο χαμένος στους λαβυρίνθους στο μυαλού του;    Προτού, όμως, ξεκινήσουμε να αναφερόμαστε σε αυτό το ζήτημα, με βάση τα πεζά αυτοβιογραφικά κείμενα του ίδιου του ποιητή και των ποιημάτων κυρίως από τον δεύτερο τόμο των ευρεθέντων εκτός συλλογών ποιημάτων που έγραψε έγκλειστος στο ψυχιατρείο, θα πρέπει να αναφερθούμε στη σύνδεση καλλιτέχνη και δημιουργήματός, μιας και η ίδια η ποίηση είναι μια από τις κυριότερες μορφές τέχνης. Ξεκινώντας πρέπει να ειπωθεί ότι η δύναμη του καλλιτέχνη βρίσκεται στο ...

Ποιήματα ~ Λάμπρος Μάλλιος

    ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ   Γεννήθηκα κοντά στο ποτάμι. Κάτω απ' τον ίσκιο του πλάτανου, της μουριάς και της κερασιάς.   Τα πρώτα βήματα πάνω στο χώμα είχαν για στήριγμα το χέρι της μάνας και το πόδι του πατέρα.   Οι πρώτες εικόνες τα παραμύθια της γιαγιάς δίπλα στο τζάκι κάτω από το αμυδρό φως της λάμπας. Τα πρώτα γράμματα στο χαρτί απ' το χέρι του παππού. Τα πρώτα τραγούδια απ' το γραμμόφωνο. Τα πρώτα παιχνίδια με μπάλα από κουρέλια.   Οι πρώτες μου ιστορίες είχαν ακροατές τα στάχυα του σιταριού και του καλαμποκιού. Και μεγαλώναμε. Και μεγαλώσαμε. Και κατάλαβα πως το σύμπαν χωράει στην γλώσσα, στην αγάπη και στον έρωτα.         "Οκρίβας", 2020, εκδόσεις "εντύπωσις"             ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ   Φυσάει ένα ζεστό αεράκι από τα βάθη του παρελθόντος. Οι αμαρτίες του καλπάζουν πάνω στον αφρό του κύματος. Φτάνουν στον διαβρωμένο βράχο και κρύβονται στη σκιά του.   Πόσες καλημέρες προσποιηθήκαμε; Όσες ...