Προοίμιον

ΤΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΑ φιλιά μας μπορούν να διατρέξουν τον κόσμο όλο αλλά η αγάπη δεν μπορεί να σβήσει τις αποστάσεις που μας χωρίζουν αιώνια τον έναν απ' τον άλλον. Είσαι ένα νησί κατοικημένο από φωνές και όστρακα κι ήρθα σε σένα σαν ναυαγός ν' αγγίξω το θαμμένο μέλι στα σκοτεινά πέταλα των γοφών σου. (Από τη συλλογή Το αλληγορικό σχολείο, 1978) [Egon Schiele, The kiss 1911]

  ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ Ένα σμήνος πουλιά που έχασε τον δρόμο του βρίσκεται τώρα μέσα στο κεφάλι μου άκου, μου λένε αυτός ο άχρηστος άνεμος δεν βγάζει πουθενά έξω δεν έχει βορρά ούτε και νότο καλύτερα εδώ στη λιμνοθάλασσα ας είναι.     ~~~       Το Καλοκαίρι βαρέθηκε φέτος να μας εγκαταλείψει και το Φθινόπωρο βαρέθηκε να μας βρει. Μια φίλη μου βαρέθηκε τελικά να βγει απ' το σπίτι αν και πολύ θα ήθελε να με δει. Κάτι σταγόνες βροχής άραξαν πάνω στα σύννεφα το μεσημέρι γιατί βαρέθηκαν να πέσουν. Σε μια ξένη χώρα ένας πόλεμος συνεχίζεται χρόνια λες και οι άνθρωποι βαρέθηκαν να ζουν. Ένα πεινασμένο σκυλί βαρέθηκε να γαυγίζει κι άρχισε να κλαίει. Ένας ηλικιωμένος τραγουδιστής έβγαλε καινούργιο δίσκο γιατί βαρέθηκε να πεθάνει. Ένας πεθαμένος προφήτης αναστήθηκε να πει τις ίδιες προφητείες γιατί βαρέθηκε ξαπλωμένος τόσα χρόνια στο χώμα. Όσο για μένα βαρέθηκα όλες τις λέξεις. Όσο για μένα γράφω αυτό το ποίημα σαν να πνίγομαι. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο πνιγμένος απ' ...

   ΥΠΟΨΙΑ ΦΩΤΟΣ Είμαι η βρύση ενός γυμνού διαλόγου που δεν έγινε ποτέ. Είμαι το βουνό μιας άδειας προσμονής Δεν γνώρισα ποτέ τον ήχο, ούτε μια νότα δεν πρασίνισε   Ξέρω από πηγάδια, από φωνές από μια άδεια απόφαση δεν νικήθηκα ποτέ στάθηκα στον στρατηγό Ανδρούτσο αλλά ήταν καλοκαίρι και η πληγή ήταν ωμή   Κόπηκε το σκοινί και βρέθηκα όρθιος κάτω από την Ακρόπολη. καμιά πολεμική μηχανή μια διάθεση μόνο λούνα παρκ μια παραίτηση από το είναι, πώς να το ορίσεις;   Την ώρα που τρως παγωτό μεσημέρι στην άνω πολίχνη του μυθιστορήματος αφηγούμαι την σιωπή, το γυμνό λαιμό του δαιμόνιου σπίνου την φλόγα μιας φαντεζί λαίδης Χαβισαμ αλλά στο λέω δεν έχουν σχέση τα βιβλία είναι ο λόγος που συλλέγει, που μαζεύει αλλά ο λόγος μας δεν έχει νόημα.   Όταν σταμάτησα η μουσική είχε φύγει είχε απομείνει μόνη η νύχτα από λάσπη πολύ και βούτυρο. όλα λειώσανε στο φως.       ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~       ΤΟ ΤΩΡΑ   Σπουδάσαμε θάνατο στα μουσεία  ...

Έκοβε φέτες λεπτές τα λεμόνια, πολύ προσεχτικά και τις έβαζε σε ένα ποτήρι με νερό και πάγο και φρεσκοκομμένο δυόσμο από τον κήπο του. Μιλούσε για τη Ρόζα του, για τα λεπτά της δάκτυλα, τους φίνους αστραγάλους. Διέσχιζε τους κήπους βόρεια και ανατολικά και νότια και δυτικά, όλο δυτικά. Με έχασα… είπε, «πήγα σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Κι της Ινδίας και σε ένα Σέρβικο στην Οστρότσκα Γκρέντα, κατέληξα στο Oxtotipac, στο Μεξικό, έφερα ότι κομποσκοίνι και πετρούλα μπορείς να φανταστείς. Η Ρόζα… έχει συλλογή από κομποσκοίνια και πέτρες, πολλά από αυτά είναι σε κούτες στην αποθήκη. Καθόλου σώμα| κομμάτια βράχου και ο βράχος στο χώμα-άργιλος καθόλου μάτια | δεν θα γεράσουν-είπε- και κλάψαμε εκεί-που λείπουν μα κάτι εύθραυστο εκεί | και ούτε μια φορά από τότε-φιλί Σαν κάποιος-λέει-σαν κάποιος να ξεκολλάει τα σχήματα Εν τω μεταξύ- η αφήγηση είχε κήπους και σώματα με κοιλότητες που συγκρατούν ανέμους κατά τόπους είχε εποχές και ήχους και εκρήξεις και ένα άσπρο φόρεμα πολύ χαμηλά ξαπλωμέ...

  Σ’ ένα δωματιάκι μ’ έναν φεγγίτη διάγω τον βίο μου. Ιδέες μεγάλες οράματα ζωντανά σχεδόν πραγματικά δεν περιορίζεται η ψυχή ούτε φυλακίζεται ολετήρας ο χρόνος ψυχών και σωμάτων με καταπίνει και μένα στα βάραθρα της ανυπαρξίας μα πρώτα έχω κάποιες εκκρεμότητες να κλείσω να γράψω ν’ αγαπήσω να ζήσω. φωτ. @Erina Espiritu

Μην στέλνεις άλλες ανοιξιάτικες φωτογραφίες τα λίγα τους αγριολούλουδα μαράθηκαν αργά μέσα στον απόκοσμο και βροχερό τους φόντο διαιωνίστηκαν σπαρμένα στον υποσχετικό ορίζοντα με τα θαμπά τους ανοιξιάτικα σημάδια εδώ τώρα αρχίζει μια περίοδος ξηρασίας με απρόσμενες κι ανισόρροπες καθημερινές βροχές και μ’ ένα άνυδρο και θολό ρέμα να κατατρώει αργά το χωμάτινο ρούχο μας μια παρατεταμένη κι απροσδιόριστη αναμονή να συντροφεύει τις μέρες μας έτσι λοιπόν μη στέλνεις τ' απολιθώματα του καιρού σφάλματα φωτός κι άλλα παράπονα κι ανησυχίες μονάχα κοίτα την κάθε στιγμή στα μάτια κι όπου κι αν βρεθείς άπλωνε το βλέμμα τριγύρω ας πούμε αγκάλιασε τον κόσμο σε μια ματιά δες τα πρώτα φανταχτερά βερίκοκα στο πιάτο και δίπλα την κούπα με τον φρέσκο καφέ το κλωνάρι του βασιλικού που μιλάει με το γυαλί χαμογέλα δίπλα στον σκοτεινό βλέμμα του γείτονα κι ας μην ήταν ποτέ εκεί κοντά λόγω μοναξιάς κι άλλα διάφορα τέτοια ντύσε με τα δροσερά κύματα της αιώνιας θάλασσας κι αυτό το μακρύ κι άγνωστο καλοκαίρ...