Ευαγγελία Τάτση ~ Ποιήματα

 

ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ

Ένα σμήνος πουλιά

που έχασε τον δρόμο του

βρίσκεται τώρα μέσα στο κεφάλι μου

άκου, μου λένε

αυτός ο άχρηστος άνεμος

δεν βγάζει πουθενά

έξω δεν έχει βορρά

ούτε και νότο

καλύτερα εδώ στη λιμνοθάλασσα

ας είναι.

 

 

~~~

 

 

 Το Καλοκαίρι
βαρέθηκε φέτος να μας εγκαταλείψει
και το Φθινόπωρο βαρέθηκε να μας βρει.

Μια φίλη μου
βαρέθηκε τελικά να βγει απ' το σπίτι
αν και πολύ θα ήθελε να με δει.

Κάτι σταγόνες βροχής
άραξαν πάνω στα σύννεφα το μεσημέρι
γιατί βαρέθηκαν να πέσουν.

Σε μια ξένη χώρα
ένας πόλεμος συνεχίζεται χρόνια
λες και οι άνθρωποι
βαρέθηκαν να ζουν.

Ένα πεινασμένο σκυλί
βαρέθηκε να γαυγίζει
κι άρχισε να κλαίει.

Ένας ηλικιωμένος τραγουδιστής
έβγαλε καινούργιο δίσκο
γιατί βαρέθηκε να πεθάνει.

Ένας πεθαμένος προφήτης αναστήθηκε
να πει τις ίδιες προφητείες
γιατί βαρέθηκε ξαπλωμένος
τόσα χρόνια στο χώμα.

Όσο για μένα
βαρέθηκα όλες τις λέξεις.
Όσο για μένα
γράφω αυτό το ποίημα
σαν να πνίγομαι.

Είναι γνωστό άλλωστε
πως ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται.

 

 

~~~ 

Στην καμπάνα του κηροσβέστη μου
μαζεύω τ' αγγελάκια που πετούν
γύρω απ' τις φλόγες των αναμμένων στιγμών.
Ζυμώνω κούκλες με το λιωμένο κερί και την στάχτη τους.
Τις εγκαταλείπω δίπλα σε νερά και περάσματα
για να τρέχουν και να θυμούνται.

Ο μόνος υπαρκτός Χρόνος μου
με σώμα και χώρο
-ο υπόλοιπος είναι αόρατος
όπως ο Θεός
που δεν πίστεψα. 

 

 

~~~ 

Η άπειρη ακολουθία της φυγής II

1

Κάθε φορά
έξω
από τούτο το δωμάτιο υπάρχει
κάποιος που μοιάζει να ' μαι
όπως θα 'θελα
βγαίνω λοπόν
κι κείνος είναι πάλι
έξω
και βαδίζω διαρκώς προς
ένα είδωλο που δεν
έρχεται.

Την έχω πατήσει άσχημα.
Αυτός που βλέπω είναι
μέσα.

2

Αλλού είναι εκεί που δεν είμαι.

Να φύγω είναι απόφαση, να φεύγω είναι το αντίθετο.

Ζω σ' ένα σπίτι που οι προορισμοί έρχονται για να μείνουν.

 

 

~~~

 

 

Την στιγμή που δεν είχα πια χέρια

στη θέση τους είχα κλωστές μπερδεμένες.

Τότε η γλώσσα μου λούφαζε απομαγεμένη∙

τότε ήρθε ο Μάγος

και είπα δώσε μου όλα τα φίλτρα σου

να με σώσεις.

Και κατάλαβα ξαφνικά όλες τις γλώσσες του κόσμου

ενώ ο Μάγος, άλλη δεν ήξερε πέρα απ' την μητρική του

και ήξερε πως οι γλώσσες μόνο καταλαβαίνονται

κι αναπνέονται ήσυχα και αργά

όπως οι κοιμισμένες ανάσες του βρέφους

στην αγκαλιά της μάνας του.

Όπως ήσυχα κι αργά

κάνει το πρώτο του βήμα και το δεύτερο

βαδίζοντας προς τον κόσμο εκείνο

που δεν υπάρχει πριν απ' τα βήματα του.

Πριν απ' το πρώτο βήμα και το δεύτερο

ο Μάγος μιλούσε την εμπιστοσύνη. 

 

 

 

Φωτογραφία: Flor Garduño